Hypocrisy – Worship

Geschreven door op 02-12-2021 om 19:58.

Jawel, de mannen van Hypocrisy zijn terug! Of moeten we wellicht “Controversy” zeggen? Als je de geluiden op internet hoort wellicht wel, aangezien het nieuwe album, naast de bekende buitenaardse thema’s, ook een flinke dosis complottheorieën en algehele maatschappelijke kritiek bevat. Maar gelukkig zijn we hier geen filosofische instelling en kunnen we ons richten op de muziek. Nog nooit zat er zolang (maar liefst acht jaar) tussen nieuw werk van deze Zweedse gigant. En ik zeg hier wel gigant, maar gevoelsmatig hebben deze veteranen nooit helemaal de waardering gekregen die ze verdienen. Zo stond de band de laatste keer dat ze in Nederland te zien waren als eerste op het programma in een line-up met Amon Amarth en Arch Enemy. Nu snap ik de keuze vanuit de podiumpresentatie en populariteit, maar geef mij dan maar Peter Tägtgren en de zijnen. Vandaag bespreken we Worship, alweer het veertiende album in net geen dertig jaar tijd. Wellicht is een beetje verering van deze metalgoden wel op zijn plek.

Ik noemde hem zojuist al even, maar de heer Tägtgren mag zeker tot de oppergoden van de metalen wereld in de afgelopen dertig jaar gerekend worden. Zo is hij niet alleen de frontman van Hypocrisy, maar ook de drijvende kracht achter eenmansband Pain, heeft hij nog een album met Bloodbath opgenomen (met het toch wel iconische Eaten) en was hij tot voor kort vijftig procent van de gelegenheidsband Lindemann. Tel daarbij op dat hij voor ruim honderd albums achter de knoppen heeft gezeten voor bands als Amon Amarth, Amorphis, Children of Bodom, Dimmu Borgir, Gorgoroth, Immortal, Marduk en Rotting Christ en je snapt dat mijn bewering uit de eerst zin van deze alinea niet op leugens is gebaseerd. Maar zoals gezegd zit er voor het eerst een forse tijd tussen een nieuw album van zijn hoofdbezigheid en daarbij was voorganger End of Disclosure niet het meest sprekende werk van de band. Eens kijken wat we hier voorgeschoteld krijgen. Wellicht een vliegende schotel?

Na wat akoestisch getokkel maakt het album in ieder geval direct een vliegende start (net als de promotiestunt voor het album overigens). De typische, warme Hypocrisy-gitaren nemen de melodie over en het zwijmelen kan beginnen. Althans, niet als het aan Hypocrisy ligt. Striemende drums, snel gitaarwerk en een duivelse schreeuw gooien dat hele plan in de war. Wat een onverwachte, maar uiterst prettige wending! De loodzware riffs beuken het laatste sprankeltje twijfel, dat er wellicht nog over was, tot ruimtegruis en toveren een glimlach op mijn gezicht. Voor je het weet schieten we Chemical Whore in, dat als eerste nummer al in een eerder stadium op de wereld werd losgelaten. Met een mix van logge, stuwende riffs en van die slepende melodeathgitaarlijnen vinden we hier een eerste hoogtepunt op het album. Bij Hypocrisy weet je sowieso vrij aardig wat je kunt verwachten en dat is hier dan ook niet anders. De rest van het album volgt een soortgelijke formule: het ene moment krijgen we beukende death metal te verduren en het andere moment bevinden we ons in het melodische metalparadijs.

We kunnen ook direct noteren dat het album ontiegelijk strak in de mix zit. Het geluid is vol, warm en de individuele instrumenten worden allemaal in hun kracht gezet. Een tweede constatering is dat de man met de kenmerkende tweestaartige baard niks van zijn vocale kracht heeft verloren. Zijn gebrul staat prominent in de mix, maar is nergens overheersend. Zoals we gewend zijn, zijn de grunts volledig verstaanbaar, iets wat weinig vocalisten zo goed beheersen als de heer Tägtgren. Dat is af en toe dan weer een beetje ongelukkig, omdat de teksten niet overal van een hoog niveau zijn. Maar gelukkig compenseert de muzikale kwaliteit dit minimale euvel met gemak. Verdere hoogtepunten vinden we namelijk nog in het melodische We’re the Walking Dead (met heerlijk refrein) en het dreigende We Will Arrive.

Na één luisterbeurt wist ik het eigenlijk al: wat een monster van een plaat is dit! Dit is typisch Hypocrisy en ik houd ervan. Had ik er toen meteen een cijfer opgeplakt, dan was dit waarschijnlijk nog wel een stukje hoger uitgevallen dan het oordeel dat er nu onderaan dit stukje tekst prijkt. Enkele luisterbeurten later moet ik toch erkennen dat misschien niet alle nummers van dezelfde hoge kwaliteit zijn, maar als ik heel eerlijk ben maakt me dat helemaal niks uit. Ken je dat gevoel, dat je niet helemaal weet welk album je nu weer zult opzetten? Dat heb ik de afgelopen dagen ook meermaals gehad, maar telkens bleek toch Hypocrisy weer de juiste invulling van mijn muzikale honger. Fuck it, ik zet hem nu ook nog een keertje aan. ‘’You’re the chemical whooooooooore!’’

Score:

85/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2021

Tracklisting:

  1. Worship
  2. Chemical Whore
  3. Greedy Bastards
  4. Dead World
  5. We’re the Walking Dead
  6. Brotherhood of the Serpent
  7. Children of the Grey
  8. Another Day
  9. They Will Arrive
  10. Bug in the Net
  11. Gods of the Underground

Line-up:

  • Peter Tägtgren – Zang, gitaar, keyboard
  • Mikael Hedlund – Basgitaar
  • Horgh – Drums

Links: