Enkele weken geleden besprak ik het laatste album van King Buffalo. Ik gaf toen al mee dat de band oorspronkelijk nog voor het einde van dit jaar twee andere albums wilde uitbrengen. Door vinylproblemen zal dit echter niet lukken. Voor wie het miste: er zijn verbazingwekkend weinig fabricaten van vinyl in de wereld, of toch van hoogstaande kwaliteitsvinyl. Het zit zo: een zekere Adele bracht dit jaar blijkbaar een album uit en Sony alleen al bestelde daar zo’n half miljoen vinylen exemplaren van. De hele ketting kende hierdoor de grootste moeite om aan deze vraag te voldoen, waardoor andere artiesten dienden te wachten om hun plaat op vinyl te kunnen uitbrengen. Ik wou dat ik dit verhaal had verzonnen, maar het is helaas echt waar. King Buffalo is dus één van die “kleinere” artiesten die pech had en zijn album moest uitstellen.
Maar kijk! Nog vóór het jaar om is, brengt de band alsnog een tweede album uit. Deze heet Acheron en ik kon hem alvast beluisteren, herbeluisteren en nog vele malen herbeluisteren. Het derde album dat normaal in 2021 moest uitkomen, zal trouwens ergens in februari 2022 verschijnen. Daarover meer ergens in het voorjaar. Laten we ons nu lekker op deze Acheron concentreren. Wat al direct opvalt wanneer ik de tracklist overloop, is dat er godbetert slechts vier nummers op staan! Is dit een EP of zo? Kreeg King Buffalo het niet gebolwerkt om zoals beloofd met een nieuw volwaardig album te komen aanrijden? Ah, ieder nummer duurt blijkbaar zo’n tien minuten. Laat maar, ik heb niets gezegd.
De laatste jaren ging King Buffalo steeds meer en meer de progressieve toer op. Al snel blijkt dat dit nieuwe album heel hard in die windrichting wordt geblazen. Openings- en titeltrack Acheron duwt er ons gezicht namelijk onmiddellijk in. Een zweverige melodie en dito tekst bezweert de luisteraar, totdat na zo’n drie minuten de band uitpakt met zo’n typische King Buffalo-riff. Stonerrock, maar wel zeer progressief en vooral psychedelisch.
Ik noemde King Buffalo bij de vorige recensie namelijk een band die één van de beste stonerabums van het jaar maakte. Daar blijf ik bij, al maakte één van onze lezers de terechte opmerking dat deze band vooral heavy psych maakt. Beide muziekgenres schurken heel dicht tegen elkaar aan. Deze King Buffalo is inderdaad een psychband, maar menig stonerfan zal deze band bij zijn favorieten rekenen hoor. De zware, diep getunede gitaren verdrinken bijna in de stonerrock. Dit nieuwe album is echter nog meer psych en vooral nog meer prog dan het vorige album. Openingstrack Acheron doet nog het meeste denken aan de muziek van op The Burden Of Restlessness. Het zou zo op deze plaat kunnen passen.
Over de overige drie nummers zou ik dit niet durven zeggen. Zephyr ligt me bij de eerste luisterbeurten minder goed in het oor dan zijn collega-nummers, maar toch is het een dijk van een song hoor. De band bouwt deze gewoon heel traag en – jawel – uiterst psychedelisch op. Beetje zoals een kikker die in warm water zit en niet doorheeft dat hij zachtjesaan gekookt wordt, zo voelt het om dit nummer te beluisteren. Traag, maar gestaag gaat Zephyr steeds harder en bezwerend klinken. De band creëert een zwaar benevelde stemming waarin je als luisteraar steeds nieuwe zaken ontdekt. Een lekkere riff hier, een snijdende solo daar, een subtiele synthesizer er doorheen en een hypnotiserende ritmesectie die je meevoert naar hogere atmosferen. Op het einde van dit nummer is het water rondom jou aan het koken en heb je er geen idee van wanneer dit is begonnen. Ik heb nooit LSD gebruikt in mijn leven, maar ik denk dat ik er zonet heel dicht tegenaan heb gezeten.
Dit volledige album glijdt als een vlinderlijke, wonderbaarlijke LSD-trip. Het prikkelt je zintuigen wanneer je je – geholpen door de muziek – de esoterische teksten probeert te verbeelden en begrijpen. Bij momenten gaat King Buffalo zo hard als een stonerband, meestal echter zweverig als een psychband, maar alles samen zo vooruitstrevend en innoverend als een progband. Deze King Buffalo slaagt erin om twee platen in één jaar af te leveren die de kerstman onder ieders kerstboom verplicht zou moeten komen leggen. Ik was al extatisch over The Burden Of Restlessness, maar deze Acheron laat deze onverwacht en zonder enige vorm van respect in het zand bijten. De hele plaat telt slechts vier nummers, die onderling meer van elkaar verschillen dan een cavia van Lolo Ferrari maar Jezus Christus wat een prijsduif heeft King Buffalo aan zijn til toegevoegd zeg. Time to put the “ho ho ho” in “holy shit wat een plaat” en deze dus op je kerstlijst te plaatsen. Ik noemde The Burden Of Restlessness één van de beste stoneralbums van het jaar, wel deze Acheron is met enkele lichtjaren voorsprong het beste psychalbum van 2021. Grote woorden, ik weet het. Je zal het dus zelf eens moeten beluisteren om mijn ongelijk te bewijzen.
Score:
95/100
Label:
Stickman Records, 2021
Tracklisting:
- Acheron
- Zephyr
- Shadows
- Cerberus
Line-up:
- Sean McVay – Gitaar, zang
- Dan Reynolds – Basgitaar
- Scott Donaldson – Drums
Links: