Duitsers en power metal, het is een gouden combi. Eén van die gouden, maar onvolprezen combinaties is Eternity’s End. Het derde album, genaamd Embers of War, is een verkenning van neo-classical power metal en shredding. “Met oude leden van Necrophagist, Symphony X en First Fragment” valt er te lezen. Dat moet toch ook uw oren doen spitsen?
Het eerste opvallende aan Embers of War is het werkelijk belachelijke niveau van instrumentbeheersing. Deze power metal klinkt zeker niet kinderachtig (niveautje Gloryhammer) maar is veel meer een gewaagde potpourri die doet denken aan Dragonforce waarin shreds a la Yngwie Malmsteen de boventoon voeren. Het geheel is zo afgepast en strak mogelijk ingespeeld, waardoor de techniek wat voorsprong krijgt op de bezieling. De ene na de andere fantastische solo wordt afgeleverd. Op Bane of the Black Sword hoor je hoe de gitaristen uitstekend elkaar de ruimte gunnen om naar hartewens te soleren. Je kunt zelfs een stukje Sabaton – The Last Stand horen.
Dit is typisch een album dat op twee zaken niet wil inleveren. De eerste is hoeveelheid van noten. De tweede is precisie. The Hounds of Tindalos laat horen dat de band ook in staat is om catchy refreinen te schrijven. Call of Valkyries grijpt de luisteraar bij de les met wat meer epische lijnen, waarbij het harde drumwerk aan Manowar doet denken. De solo’s zijn zeker uitgelicht, maar toch ook ten dienste van de powermetaldynamiek en melodie. Het feit dat de andere onderdelen minstens even sterk zijn maakt dat het geen pure instrumentoefening wordt. De expressionistische ‘gloriegedreven’ ontknopingen zorgen ervoor dat de medaille aan twee kanten blinkt. De belegen vocalen van Iuri Sanson die veelvuldig zijn kopstem opzet zijn daar een belangrijke aanwinst in. Het halfschorre rauwe randje geeft net dat klassieke gevoel dat de muziek afmaakt, passend bij de neo-classical power metal die op Arcturus Prime dat mooie warme gitaargeluid heeft. Het is het enige nadeel aan deze release: de hoeveelheid noten kan gaan tegenstaan, en staat meerdere keren achter elkaar luisteren van dit album in de weg. Uitsmijter Embers of War is een epos van maar liefst 9:30 minuten. De band laat wederom horen dat de opbouw van de liedjes goed doordacht is en de meanderende solo’s vallen hier mooi in het plaatje. De epische samenzang benadrukt ‘glory’ ook in de tekst, waar het muzikaal op eenzelfde wijze wordt begeleid. Leuk!
Als je iemand bent die kickt op shreds en gitaarsolos, of als je masochistisch bent aangelegd en je graag slecht wil voelen over je eigen spelniveau, is dit jouw album. Wacht, ik ben nog niet klaar. Iedereen die van technische catchy muziek houdt die geen karikatuur van zichzelf maakt moet dit album luisteren. Eternity’s End mag dan van futuristische solo’s houden, deze zijn op krachtige wijze verweven in sterk geschreven liedjes. Wat mij betreft één van de sterkste powermetalalbums van dit jaar.
Score:
85/100
Label:
Prosthetic Records, 2021
Tracklisting:
- Dreadnought (The Voyage Of The Damned)
- Bane Of The Black Sword
- The Hounds Of Tindalos
- Call Of The Valkyries
- Arcturus Prime
- Shaded Heart
- Deathrider
- Embers Of War
Line-up:
- Linus Klausenitzer – Basgitaar
- Hannes Grossmann – Drums
- Christian Münzner – Gitaar, keyboards
- Iuri Sanson – Stem
- Justin Hombach – Gitaar
Links: