Headlines

Noem meer dan vijf actieve, echt bekende Nederlandse hardcore punkbands. Behoorlijk lastig toch? De spoeling bij onze zuiderburen is nog wat dikker, maar Nederland kan wel wat nieuw bloed gebruiken. Met To Live Among Wolves krijgt die vraag ook een passend antwoord.Lees verder ›

Het Noorse Green Carnation werd al in 1990 opgericht door Tchort (Terje Vik Schei) maar kwam aanvankelijk niet verder dan één demo waarna Tchort naar Emperor vertrok en de overige bandleden, minus zanger, In The Woods… oprichtten. Het duurde vervolgens tot 1998 voordat de band weer bij elkaar kwam om in 2000 het debuut Journey To The End Of The Night uit te brengen, gevolgd door het epische Light Of Day, Day Of Darkness in 2001.Lees verder ›

Klassieke heavy metal gemixt met melodische death metal klinkt als een goed recept. Ook is het weer een tijdje geleden dat ik mij aan melodeath heb gewaagd, dus hoog tijd om te kijken wat de heren van Voices Of Ruin in huis hebben. Oorspronkelijk zou het nieuwe album, Path To Immortality, vorige maand al uit komen, maar als gevolg van de coronacrisis werd ook deze release met een paar weken uitgesteld. Nu, in de maand mei, is het dan zover.Lees verder ›

Tiende album van het Zweedse Deranged, dat sinds zijn terugkeer in 2009 zijn derde langspeler klaargestoomd heeft voor de massa brutal deathmetalfans die houden van goor. Ze hebben een nieuwe vocalist in de vorm van Johan Bergström die je misschien kent van zijn werk bij Visceral Bleeding. Hij past perfect in het rijtje samen met zijn voorgangers, die allemaal een US deathmetalgrunt aan de dag legden. Deranged is dan ook de beter Amerikaanse death metal op zijn Zweeds, dat laat ik optekenen in iedere review van deze band, zoals ten tijde van Struck by a Murderous Siege. Ik volg de band al lang, heel lang, en nog steeds is zoals friet met stoofvleessaus. Lekker, zo op zijn tijd.Lees verder ›

Mike Litoris Complot (my clitoris, vat je 'm?) is een band uit Luxemburg die goregrind, death metal, grindcore en slam door elkaar husselt en daarover haar even lollige als smerige teksten legt. The Six Whoresmen is het tweede album.Lees verder ›

Je moet wel van emo/poppunk houden, maar dan heb je hier ook een dijk van een plaat te pakken. Boston Manor is een Engels gezelschap dat emo(tionele) poppunk in elkaar zet en dat vrij aardig weet te doen. Wist de band met zijn debuut Be Nothing in 2016 al heel wat potjes te breken, in 2018 evenaarde Welcome to the Neighourhood bijna dat succes. In 2020 komt Glue door, gefabriceerd door vijf heren met hun instrumenten en een missie.Lees verder ›

In 2017 nam ik het derde album van Lady Beast onder de loep, getiteld Vicious Breed. De Amerikanen leverden een solide ode af aan hun traditionele metalhelden, waarin de stijl van Iron Maiden, Judas Priest en Motörhead met verve werd gereproduceerd. Nu drie jaar later keren de Amerikanen van frontdame Deborah Levine terug met album nummer vier, The Vulture’s Amulet.Lees verder ›

Mr. Strangler heeft zijn laatste keel dichtgeknepen. De voorbije drie jaar bracht het Franse Porn telkens een cd uit over zijn bezigheden, waardoor het drietal zich de stijlnaam murder rock gaf. Dat verklaart ook de nummering van de tracklist. Pornograaf Bart had haden al vol met deel 1 en deel 2, terwijl dit in totaal eigenlijk hun zesde schijf is. In deel drie maakt men zich klaar om onze wurgende vriend te roosteren op de elektrische stoel. Kwestie van de stijl ‘levendig’ te houden.Lees verder ›

Sørgelig is een Griekse blackmetalband die met het album We, The Oblivious dat verscheen in 2019, een goede indruk op me naliet. Die plaat was voorzien van heerlijke melodieën, vettige vocalen soms met een wat hogere uithaal en een wat stoffige productie. Devoted To Nothingness is geen verzameling nieuw werk, maar is een heruitgave van die EP eveneens uit 2019, die enkel op tape uitkwam. Het Duitse Nihilistische KlangKunst heeft deze release nu uitgebracht op cd. Ondanks mijn eerste enthousiasme, moet ik toch al van in het begin toegeven dat het toch eerder een zootje is, deze EP.Lees verder ›

Pioniers in een genre houden het vaak niet bij wat ze al hebben neergezet. En zo kwam Celtic Frost na een aantal EP’s en een album met monumentale, soms wrikkende en schurende riffs (waarop een band als Obituary later nog met genoegen teruggreep) in 1987 met Into The Pandemonium. Het was een avant-garde album waarop naast een Wall Of Voodoo-cover en een Franstalig relaas over de dromen van de maan, ook een klassiek stuk opdook onder de naam Rex Irae (Requiem). Het nummer bleek slechts het eerste deel van wat al snel een requiem (dodenmis) in drie delen zou moeten worden. Het werk zou op een EP worden uitgebracht, maar zoals John Lennon al wist: 'Life is what happens to you, while you’re busy making other plans' en Celtic Frost spatte uit elkaar. Toen de band in 2001 opnieuw bijeenkwam spraken Tom G. Warrior en Martin Eric Ain kennelijk direct over het afronden van Requiem. Het derde deel ervan vond onder de titel Winter inderdaad een plek op het laatste Celtic Frost-album Monotheist (naar mijn bescheiden mening nog steeds een van de beste albums van deze eeuw). Met het opnieuw ontploffen van Celtic Frost op 2 april 2008 leek Requiem echter altijd onvoltooid te blijven.Lees verder ›

Met Medusa en de misschien nog wel betere, want afwisselendere, voorganger The Plague Within heeft Paradise Lost de laatste jaren twee zeer sterke platen uitgebracht. Toch had ik met de jaren de neiging de band steeds meer te zien als een ‘grande dame’. Een grande dame die haar strepen…Lees verder ›

Een paar jaar geleden had ik een gesprek met de Belgische band Astodan, die eigenlijk veel interessanter bleek te zijn dan mijn vooroordelen hadden doen geloven. De heren zagen er allemaal bijzonder netjes en opgedirkt uit, als waren het trendy discotheekgangers en hippe Knokkenaren. Ze hadden toen net het album Ameretat uit, waarop instrumentale postrock/metal te vinden was. Inhoudelijk ging het over overgangsrituelen tussen leven en door - meen ik me te herinneren - maar ook over bijzonder grimmige en bloederige ceremoniële gebruiken die in verschillende culturen duizenden jaren gebruikelijk waren (zijn?). Best interessant en leerrijk. Die plaat verscheen destijds bij dunk!records, net als deze nieuwe plaat genaamd Bathala.Lees verder ›

Ik hou het niet meer bij. Houdt iemand het nog bij? Ik niet. De releases van de hand van Mories bedoel ik. Ook alle bands van de beste man, ik weet het niet meer. Het resultaat is dat ik er gewoon uitpik wat me raakt en de rest moet laten gaan als een walvis zijn dooie kalf. Hagetisse is één van de vele bands, zoals u al kon lezen in de review van de laatste (denk ik toch) The Night Specter. Hagetisse kent vijf langspelers, als je de nieuwe The Seven Sorrows of the Virgin meetelt weliswaar.Lees verder ›

Een verhaal, vertel een verhaal. Wel, het verhaal gaat als volgt. De promolijst schiet open en ik zie een bandnaam met een J en de categorie progressief/experimenteel. Natuurlijk moest ik die hebben, ook al dacht ik nadien Nadja gezien te hebben. Dus niet. Geen probleem, het is Inverse Records, wat meestal betekent dat hier fijne Finse ontdekkingen gedaan worden. Opnieuw verkeerd. Dit Ajna (eigenlijk is het aJna) is een Hongaars trio, dat instrumentale muziek maakt. Teruggeven? Toch maar niet. Perihelion uit Hongarije maakt ook progressieve rock/metal en zijn behoorlijk betoverend, dus waarom Ajna ook niet? De band ontstond eind vorige eeuw maar kreeg pas echt vorm in 2010 toen de huidige bassist mee aansloot. Oja, hier is de Wiki weer: Ajna (आज्ञा) is Sanskriet voor weten en is het zesde chakra volgens de tradities binnen het hindoeïsme en yoga, waarbinnen chakra's lichamelijke, emotionele en spirituele componenten bevatten. Dat weten we dan ook weer.Lees verder ›

Ecnephia, ik zocht het toch maar even op. Een Italiaanse band die aan zijn zevende album toe is (vandaar de titel, jawel) en in 2004 echt van de grond kwam toen eigenaar Mancan, tevens advocaat, zorgde voor een doorstart. In 2011 werd de line-up die nu aan de slag is definitief en ondertussen zitten we zoals gezegd aan album nummer zeven. Geen enkele plaat werd tot op heden gereviewd op Zware Metalen. Mogelijk was de tag "dark metal" daarvoor verantwoordelijk.Lees verder ›