Headlines

Utopian Deception was het eerste nummer op de Holodomor EP uitgebracht in 2013, een plaatje  waarop ik toen de hand heb kunnen leggen. Intussen is Utopian Deception ook de titel van de derde full length van dit internationaal gezelschap wat zich The Committee laat noemen. Een kwintet onbekenden die zich hullen achter maskers en afkomstig zijn uit verschillende landen verspreid over de aardbol, ah ja anders was het geen internationaal gezelschap. Met Power Through Unity en Memorandum Occultus hebben deze kerels al een paar dijken van platen afgeleverd. De band verscheen al op menig podium van groot naar klein en volledig terecht! Ook nu weer wordt er  een meer dan puik werkje volgestopt en volgepropt met eerder eenvoudige, lekker in het gehoor liggende melodische black metal afgeleverd. Dit alles wordt uitgesmeerd over zes nummers met een totale speelduur van meer dan vijfenveertig minuten. Ook nu wordt er weer rond een thema gewerkt: ditmaal is het een reis naar de verschillende dieptes van de menselijke geest.Lees verder ›

Mother Island doet aan psychedelische 60's rock op een surfboard. Uitgave nummer drie heet Motel Rooms, maar 'Strandtentjes en sigaretten' was ook een prima titel geweest. De band is verder beïnvloed door Italiaanse filmhuisfilms uit de jaren '60. Mother Island is een daadwerkelijk bestaand eiland in de staat Hawaii. De band bestaat echter uit Italianen. Italianen met relaxte, psychedelische surfmuziek dus, met een zachte, bluesy vibe.Lees verder ›

Hoe complex is complex, hoe moeilijk is moeilijk? Klinkt misschien een beetje als een verweesde openingszin voor een review, maar vermoedelijk komt deze zin ook uit jullie mond na het beluisteren van de debuutplaat van deze Amerikanen afkomstig uit Anchorage in de staat Alaska. Nu, Aesthetic Death brengt wel vaker dit soort releases aan de man of vrouw, releases van bands die het niet zo nauw nemen met grenzen van genres.Lees verder ›

Velnias komt uit Nederland. Echt? Ja, echt maar dan niet uit Nederland Nederland, maar uit dat stadje gelegen in de staat Colorado. En dan zijn we in de Verenigde Staten van Amerika natuurlijk. Velnias bestaat al sinds 2006 en heeft reeds twee full length albums uitgebracht. Scion Of Aether is zijn derde langspeler.Lees verder ›

Zoiets kan alleen maar uit de VS komen. Met een groepsnaam als Engutturalment Cephaloslamectomy geef je al een lichte indicatie wat de luisteraar mag verwachten.  De Amerikanen, waarvan vooral de drummer enkele vage belletjesrinkelaars op het palmares heeft, geven zelf aan dat ze de slamclichés parodiëren. Met parodiebands is er weliswaar één probleem: je wordt zelf hetgeen je parodieert.Lees verder ›

Mekong Delta, een naam die ik al jaren voorbij hoor komen van een kameraad die zeer groot fan is. Lovende woorden over deze ondergewaardeerde band uit Duitsland. Keer op keer werd mijn interesse gewekt door zijn enthousiasme, dus nu grijp ik mijn kans om het nieuwe album, Tales Of A Future Past, te recenseren en deze progressieve thrash metal eens goed onder de loep te nemen.Lees verder ›

Toen ik in maart vorig jaar het debuutalbum van Downcross recenseerde, had ik nooit gedacht dat ik iets meer dan een jaar later al release nummer drie zou mogen bespreken. Na de studioalbums Mysteries Of Left Path en What Light Covers Not, beiden uitgebracht in 2019, hebben de heren LDZMR en DZMTR nu alweer een nieuwe EP klaar: Current Towards End. De eerlijkheid gebiedt mij hieraan toe te voegen dat beide full-length albums de kaap van de 40 minuten telkens niet wisten te overschrijden, maar toch: dit Wit-Russische blackmetalduo is opmerkelijk productief. Downcross is nog geen grote naam binnen het genre, maar ik geloof sterk dat daar op korte termijn verandering in kan komen. En daarmee doel ik niet alleen op de kwantiteit van het afgeleverde materiaal, maar meer nog op de kwaliteit daarvan. Downcross koppelt de emotionele lading en krachtige, herkenbare riffs van atmosferische black metal aan een gezonde portie agressiviteit, en construeert daarmee nummers die tegelijk spannend en transparant van structuur zijn. Het gemak waarmee deze twee Wit-Russen boeiende muziek weet te schrijven is toch behoorlijk uitzonderlijk vind ik.Lees verder ›

Esoterische black metal met een focus op occult herbalisme en seksuele mystiek. Qua bizarre insteek kan dat wel tellen! Ik kan me geen enkele blackmetalband voor de geest halen die kruiden als centraal thema heeft (voel u vrij om dat gat in mijn kennis op te vullen via het antwoordenhokje hieronder), maar vooral de combinatie met paganistische seksrituelen zag ik eerst even niet. Gaat het dan specifiek over geestverruimende of afrodiserende planten? Afgaand op de bandnaam lijkt dat niet het geval te zijn. Helleborus (ook wel gekend als nieskruid of kerstroos) is een bijzonder giftige plant die allerlei fijne symptomen kan veroorzaken, zoals tinnitus, duizeligheid, shock, huidirritatie, een gevoel van verstikking, gezwollen tong en keel, braken en uiteindelijk zelfs een hartaanval. In het antieke Griekenland werd Helleborus geassocieerd met de maenaden, de bezeten priesteressen van Dionysos, de god van wijn en plezier. Ze stonden bekend voor hun wilde dansen en hun voorliefde voor geweld, seks en drank. En zo zie je maar dat die paganistische seksrituelen toch niet meer zo veraf zijn. In de middeleeuwen werd de plant vooral gelinkt aan necromantie en Hecate, de Donkere Godin. Misschien toch geen verkeerde naamkeuze voor een blackmetalband lijkt me dan.Lees verder ›

Atavistia is een jonge Canadese band die nu met het tweede album komt aanfietsen. The Winter Way is de titel van dit werkstuk en doet me in een eerste reflectie, gewoon zonder verpinken, aan Borknagar denken. Ik weet niet waarom, het gebeurt gewoon. Deze Canadezen spelen melodieuze death metal en komen alzo niet direct in het vaarwater van de Noren of vergis ik me? Het valt wel onmiddellijk op dat, naast de obligate intro, er gekozen wordt voor lange nummers. Opnieuw iets wat niet direct logisch lijkt, kan hij het allemaal wel spannend genoeg houden? Fietsen we niet al te vlug de verveling tegemoet?Lees verder ›

Dit is het debuut van het Britse Ante-Inferno, waarvan de leden me allen onbekend zijn. Ik nam deze ter hand omdat het label, UKEM Records, best wel interessante dingen uitbrengt. 'Fane', dat is Engels voor soort van tempel of religieus gebouw, meen ik begrepen te hebben. Vandaar de hoes. Ante-Inferno brengt - dat kon u al afleiden uit het logo - black metal.Lees verder ›

Velen vragen zich af hoe Björn “Speed” Strid en David Andersson in 2007 op het idee kwamen om naast Soilwork, The Night Flight Orchestra te starten. Wel, er is een reden waarom ons lichaam, letterlijk op zenuwniveau, is bedraad om plezier te voelen. En om plezier draait het bij The Night Flight Orchestra!Lees verder ›

De leerschool van het leven zit vol met netelige vraagstukken en brandende dilemma’s. Als armetierig studentje aan deze oneindige opleiding, wordt je continu aangespoord om allerlei vervelende keuzes te maken. Smeer ik vandaag pindakaas of chocopasta op mijn cracker? Is de mens inherent goed of inherent slecht? Misschien is het juist wél mogelijk om een appel met een peer te vergelijken? Vandaag zitten dit soort vragen echter niet in het curriculum. De prangende kwestie die vandaag op het bord staat gekalkt, luidt namelijk: wil ik luisteren naar vuige electro of black metal? Ergens achter in de klas steekt een van de cool kids zijn hand op. Het is Biesy. ‘Waarom niet naar beiden’? antwoordt hij.Lees verder ›

Singor is de vocalist/gitarist van de Nederlandse progressieve rockgoden van Kayak. Op zijn project Singor werkt hij samen met niemand minder dan Bas Bron aka De Neger Des Heils. In dit geval is het zijn alias Fatima Yamaha die aan het werk is. Singor is bekend van zijn rockende gitaren, en Bas Bron van zijn futuristische bliepjes en beats. Travel Light is het tweede album van de band en de opvolger van Futureproof uit 2015. Ik wist niet dat deze samenwerking bestond toen ik deze voor review aangeboden kreeg. Een gemiste kans, want het werk van beide artiesten ligt mij na aan het hart.Lees verder ›

Mijn collega Michel Peeters was slechts matig geïmponeerd door het debuutalbum Dangerous Days van deze Italianen. Hyperion is een band die doet alsof de wereld zit te wachten op een stel Italianen die doen alsof het 1980 is. Sinds 2015 ploetert deze band voort en Into The Maelstrom is album nummer twee. Is er iets veranderd sinds het debuut? Dat is niet het geval. Hyperion is nog steeds een aardige band met goede gitaristen en een redelijke zanger. De muziek is volgens de band zelf gestoeld op muziek van bands als Judas Priest en Iron Maiden. Dat zal zo zijn, maar het heeft bij Hyperion een modern jasje aangekregen.Lees verder ›

Doooooooooom! Ik heb er weer een te pakken. Dit maal van het uit Colorado afkomstige Khemmis. Geen volledig album, maar een EP. Een plaat waar twee covers, drie live nummers en een heruitgave op staan. Met de catchy naam Doomed Heavy Metal presenteren de heren aan het publiek hoe zij anno 2020 klinken. Is het wat? En is het een voorbode voor een aankomend album? Laten we eens gaan luisteren.Lees verder ›

Je kent het wel: de protagonist in een jaren ’00 film is één of andere mysterieuze zaak aan het onderzoeken. Op zijn tocht komt hij terecht in een vreemde industriële ondergrondse dansclub. Hitsige cyber-alto’s schuren als spastische bananen langs elkaar en de stroboscoop brandt alsof zijn leven er van af hangt. Één van de altodames kijkt de protagonist met verleidelijke ogen aan, maar hij gaat niet in op haar avances. Er is tenslotte werk aan de winkel. Uit de speakers van dit soort met clichés overgoten tenten klinkt altijd een bepaald soort geilige, hoekige, duistere, pompende muziek. Die Kreatur valt precies in dit straatje.Lees verder ›