Headlines

Mark Tremonti is allang geen onbekende meer. De Amerikaanse gitarist stond niet alleen aan de wieg van Creed en Alter Bridge, inmiddels timmert hij ook flink aan zijn eigen solocarrière. Daarmee treedt Mark Alter Bridge-zanger Myles Kennedy in de voetsporen aangezien beiden overal en nergens op lijken te duiken en dat niet geheel zonder progressie en resultaat.Lees verder ›

De Britse blackmetalveteranen van Old Forest behoeven voor velen onder onze lezers geen introductie meer, maar geen recensie is compleet zonder een beetje achtergrondinformatie en dus stel ik ze graag nog eens aan u voor. Old Forest, dat zijn eigenlijk Kobold en Beleth. Kobold (onder andere gekend van In the Woods... en The Meads of Asphodel) is verantwoordelijk voor de vocalen en de synths, Beleth voor de gitaar en basgitaar. Tot 2015 nam Grond de drums voor zijn rekening, maar sinds het album Dagian wordt het slagwerk uitbesteed aan Anders Kobro, die ooit actief was in een handjevol “bekendere” bands, zoals Blood Red Throne en Carpathian Forest.Lees verder ›

Maar liefst dertien nummers staan er op de vijfde langspeler van deze uit Aarau afkomstige Zwitsers. Dit Majesty Of Silence brengt melodische black metal of zou dit toch moeten doen. De totale speeltijd van dit nieuwe album overstijgt ruim het uur. Ik ben benieuwd of ik er gedurende de hele tijd mijn volledige aandacht aan kan schenken. Volgens mijn bescheiden mening duurt een degelijke plaat immers niet meer dan een helft van een voetbalwedstrijd, vijfenveertig minuten dus. Daarbij komt dat het oog ook wel wat wil en als je dan zo een gedrocht van een albumcover ziet, dan bedruipt me toch enig ongemak en begint mijn buikgevoel me ook al te waarschuwen. Nu al?Lees verder ›

David Majury, de gitarist van Slomatics ontmoette Jason Higson van Yanomamö op internet zoekend naar fuzzgitaren en versterkers. Grote hobby’s van beide mannen en vandaar deze Split EP.Lees verder ›

Het verhaal van deze band gaat ver terug, zelfs tot in de midden jaren '90. Deze Noren kenden heel wat strubbelingen en ongemakken binnen de band nochtans kon zelfs een auto-ongeluk hen er niet van weerhouden om, weliswaar pas in 2020, hun debuutplaat op te nemen. Deze komt nu uit via het Duitse Folter records. Het kreeg de titel mee, I Ruiner. Ergens in 2009 kwam de EP, Kulde, Pest And Død, voorbijrazen. Tja, als het zolang geduurd heeft om je debuutalbum op te nemen, zou je je de vraag kunnen stellen of het nog wel allemaal de moeite is om deze uit te brengen. Aan de andere kant, als je zo een doorzettingsvermogen hebt om je band en dus je geesteskind in leven te houden, zou je kunnen opwerpen dat dit net wel zo is, dat het effectief de moeite is. De streep trekt zich, zoals altijd, aan de eindmeet.Lees verder ›

Alkmaar, mijn geboorteplaats, is in mijn herinnering nog altijd een gemoedelijke kleine stad. Na het luisteren van de split van de Alkmaarse éénmansprojecten Obskvvr en Levendleed moet ik dit beeld bijstellen. Deze release brengt zoveel verderf en dood dat de geboortegrond van deze split wel een plek moet zijn waar je niet, of in dit geval juist wel, dood gevonden wil worden.Lees verder ›

Boss Keloid uit Wingan, VK is gekend voor ondoordringbare, moeilijk te verteren psychedeliche progressieve sludge. Deze Holy Roar-alumnus kwam in 2018 met Melted on The Inch op de proppen en vormde initieel een zware brok voor mij om te verwerken. Echter, na een paar luisterbeurten vielen de stukjes in elkaar en zo groeide Melted on The Inch voor mij zelfs uit tot beste album van 2018. Het 'hard zijn om hard te zijn' maakte plaats voor melodie en meer volwassen composities. Ook het geëxperimenteer met gitaarpedalen werd erg gesmaakt. Harde momenten waren er overigens nog veelvuldig, maar nu waren ze gekaderd en genuanceerd en daardoor kwamen ze beter tot hun recht. Melted On The Inch is een echte aanrader. Nu is Boss Keloid terug met een vierde plaat via Ripple Music.Lees verder ›

Pas op: heet! Vele platenlabels hanteren tegenwoordig weer de hype-sticker en ook op het debuutalbum van Spiritbox genaamd Eternal Blue vinden we zo'n plakplaatje terug. Toen in 2016 de band Iwrestledabearonce werd opgeheven ging vocaliste en boegbeeld Courtney LaPlante niet bij de pakken neerzitten. Samen met oud-bandlid en partner Mike Stringer richtte zij Spiritbox op. Middels Eternal Blue brengt het collectief zijn debuut uit via Rise Records en zoals geschreven was de hype al behoorlijk groot vóór de release van deze plaat, iets dat niet alleen op het conto te schrijven is vanwege goede prestaties in het verleden met andere bands maar ook vanwege de zelf getitelde EP uit 2017.Lees verder ›

Ik weet niet zoveel van de Verenigde Staten. Wat me alleen wel opvalt is dat je in films vaak typisch Amerikaanse groepjes tegenkomt. De 'jocks', 'cheerleaders' en 'nerds' bijvoorbeeld. Vervolgens moet je die subcultuur met alles wat je hebt omarmen. Je mag alleen 'nerd' zijn als je Pokémonkaarten verzamelt en stripboeken leest. Op Heirs of Isildur probeert Matt Knowles al die stereotypische, maar schijnbaar ook werkelijke interesses te verenigen.Lees verder ›

Onlangs gaf iemand mij commentaar omdat ik mijn tosti aan de binnenkant van het brood van boter had voorzien. Schijnbaar moet het boter aan de buitenkant en alleen het beleg aan de binnenzijde. Er moet in ieder geval boter op de boterham, daar waren we het beiden dan wél over eens. In de Duitsers van We Butter The Bread With Butter hebben we daar ook voorstanders aan, hoewel we alsnog niet weten of zij de buitenkant boven de binnenkant prefereren. Wie? Juist ja, geef Marcel Neumann en Tobias Schultka maar vast de beker voor het in stand houden van de meest infantiele bandnaam van dit decennium. De twee boefjes presenteren met Das Album een vijfde plaat die bol staat van elektronisch geladen deathcore, ook wel electrocore genoemd.Lees verder ›

Anders Odden, Rene Jansen, Kjetil Manheim en Billy Messiah richtten in het verleden Cadaver op en stonden aan de wieg van Mayhem. Als je nu op het puntje van je stoel met gespitste oren zit, kun je verder lezen. Ben je al afgehaakt, dan kun je je aandacht beter richten op iets anders. Over de bandhistorie valt verder te vermelden dat Order in 2017 zijn debuut (Lex Amentiae) uitbracht. Jansen verliet dit aardse tranendal in 2014 en werd een jaar later vervangen door Stu Manx (Gluecifier).Lees verder ›

Foul Body Autopsy uit Engeland is een eenmansformatie die al bestaat sinds 2010. Bij tijd en stond verschijnen er EP's, singles doch maar zelden een volledig album. Ook dit Shadows Without Light: Part One is opnieuw een EP. En op zich wel een bijzondere. Ondanks het feit dat er drie nummers vermeld staan, zijn het eigenlijk drie verschillende versies van één nummer. Is het dan wel de moeite om deze EP te bespreken hoor ik sommigen onder jullie wel denken? Sommige van deze critici kan ik bijtreden. Nu, als een muzikant zo een EP uitbrengt, zit daar vaak een heel verhaal achter. Ook hier.Lees verder ›

Melodische death metal, ook wel liefkozend melodeath, vindt zijn oorsprong in Zweden. Bands als At the Gates, In Flames en Dark Tranquillity mogen toch wel de uitvinders van het genre genoemd worden. En we vergeten heus het Britse Carcass niet, dat ook een behoorlijke duit in het melodische zakje deed. Lange tijd was Zweden echter de plek waar je moest zijn voor je dagelijkse injectie met kwaliteitsmelodeath. Nu wordt in het land van Ikea nog steeds spul van het zuiverste soort geproduceerd, maar er ligt een kaper op de kust om er met de titel vandoor te gaan. Buurland Finland heeft het genre namelijk omarmd en hier zijn eigen melancholische toets aan meegegeven. Vandaag presenteren we u Dimman met debuterende langspeler Songs and Tales of Grievance.Lees verder ›

Enkele weken geleden maakte ik voor het eerst kennis met het werk van Magister Nihilifer Vendetta 218, de man achter dit Funeral Fullmoon. Hoewel ik de band reeds uitvoerig heb ingeleid in mijn recensie van hun debuutalbum Revelation of Evil (2020), wil ik de belangrijkste gegevens hier graag nog eens kort herhalen. Funeral Fullmoon is een Chileense blackmetalband die mid-tempo, lo-fi black maakt met invloeden uit het doom- en ambient-kamp. En dat betekent dus: rauwe, occulte, op zich weinig verrassende black met een bewust lamlendige productie. Dat klinkt allemaal niet erg positief, maar eigenlijk slaagde de Magister er op Revelation of Evil wél in om een zeer aangenaam in het gehoor liggend album te maken. “Stroop voor de oren van een blackmetalliefhebber”, om mezelf even ongegeneerd te quoten. Geen echte hoogtepunten, maar een hypnotizerend totaalconcept vol duisternis en mystiek. Een naargeestig, nachtelijk ritueel als het ware.Lees verder ›