Hammerfilosofi – The Desolate One

Geschreven door op 22-09-2023 om 23:10.

Toen ik van de bandnaam Hammerfilosofi hoorde dacht ik in eerste instantie direct aan Gorgoroth‘s album Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer. Zou het debuutalbum The Desolate One dezelfde muzikale richting hebben? Het antwoord daarop is ja en nee. Misschien is het voor deze recensie niet al te relevant, want we hoeven niet altijd direct een vergelijk te maken. Maar toch even, toeval of niet, de industriële invloeden die we kennen van Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer horen we ook min of meer terug op deze blackmetalplaat. Ondanks het chaotische karakter klinkt het hier te bespreken album wel iets bedachtzamer, maar evengoed bijzonder onheilspellend.

Verder klinkt dit album behoorlijk old-school. Er zit daarnaast ook echt een authentiek laagje stof over de geluidsbeleving. Hiermee wil deze band vast nog eens het vuige karakter onderstrepen. De vocalen variëren van gesproken woorden tot een behoorlijk doordringende blackmetalvocaal. Overtuigend is wel een understatement. De drums ratelen in de meeste gevallen op volle snelheid door, maar gelukkig weet de band ook kortstondig te temporiseren, zoals tijdens Odi Profanum Vulgus et Arceo. Voor de industriële invloeden, bellen en kraaiengeluiden moet u als luisteraar wel openstaan. Zo niet, dan is dit album wellicht een te zware kluif. En ondanks dat The Desolate One niet het meest complexe, moeilijke album is wat ik dit jaar heb gehoord, heeft het toch een diepzinnige onderlaag die pas naar boven komt wanneer het album herhaaldelijk wordt beluisterd. Persoonlijk ben ik wel liefhebber van het tragere en dreunende gestamp tijdens The Sickle waarbij de band ook niet onverdienstelijk gebruik maakt van een sample. De hypnotiserende riffs en de getormenteerde vocalen doen de rest om u dieper het hellevuur in te sleuren. Soms net een tikkeltje te langdradig, maar dat is eigenlijk een beetje muggenziften, omdat de beleving dit haast moeiteloos weet te compenseren.

 
De waanzinnig gave opening van het nummer Abyssal Season laat bij mij nog de meeste indruk achter. Alsof je naar een middeleeuws hoorspel zit te luisteren, waarna er opeens flink op los wordt geramd. Een behoorlijk krachtig nummer met veel variatie en dynamiek. Het laatste en tevens langste nummer van deze debuutplaat The Skull moet het dan veel meer hebben van een epische insteek. Hiervoor is het gitaarwerk verantwoordelijk, dat met al zijn melodieuze hooks en uitingen het nummer niet al te vlot op gang trekt. De furieuze vocalen creëren een naargeestige sfeer, ook weer onder invloed van allerlei computergestuurde fratsen, noem het gerust soundscapes of zoiets dergelijks. Het dramatische gehalte is hoog en ligt er lekker bovenop, als een anaconda die u in een niet aflatende wurggreep ontsnappen onmogelijk maakt. Maar goed, u heeft na het lezen van deze recensie natuurlijk al lang door dat dit geen verloren vijfenveertig minuten zijn. Neen integendeel, dit is een beklijvende luisterervaring die ik iedereen die openstaat voor de genoemde invloeden aan zou willen raden!

Score:

84/100

Label:

ATMF, 2023

Tracklisting:

  1.  The Torch
  2. The Crossed Bones
  3. Odi Profanum Vulgus et Arceo
  4. The Sickle
  5. Abyssal Season
  6. The Skull

Line-up:

  • Fuoco Cammina Con Me – ?
  • Noktifer – ?

Links: