Een paar jaar geleden zag ik de Belgische band Briqueville verschijnen op Rodeofest in Wommelgem. Samen met Emptiness vormde deze band het hoogtepunt van mijn dag en uiteraard houd je dan die naam in het oog. Uiteraard is dit een band die heel wat meerwaarde brengt op een livepodium, waar dit enigmatische gezelschap met masker en gewaad je door een psychedelische trip trekt vol doomy stoner. De nieuwe plaat Quelle ligt sinds deze week in de rekken en verscheen bij het label Pelagic Records. Fans weten dan meteen dat ze kwaliteit gaan krijgen.
Opvallend is meteen dat Briqueville voor wat kortere nummers gezorgd heeft op deze langspeler. Dat heeft mogelijk wat te maken met het label en de promotie van het materiaal, maar het betekent zeker niet dat de ervaring van deze band anders geworden is. Dit blijft zuiver instrumentaal, met nummers die zich stelselmatig opbouwen en waar je echt even je tijd voor moet nemen. Van bij opener Akte VIII (voor de andere aktes ga je zoeken op de vorige platen) merk je al dat die opbouw erg repetitief aanvoelt en echt erg geleidelijk aan gebeurt, met pas aan het eind van deze intro een overgang naar stoner, om met Akte IX pas over te gaan in logge stoner die gevoed wordt met melodieën die wonderbaarlijk goed klinken bij het geheel. Nergens wordt dit écht stevig, dit alles is erop gericht om je mee te trekken met de basisriff en weg te dromen op alle fantasietjes die voorbij komen. Toegegeven: hier moet je wel even voor in de juiste sfeer zijn.
Niet alle nummers zijn ‘korter’, aangezien de tiende akte toch goed is voor een klein kwartier. Heel anders van aard dan zijn voorganger, met post-metal die erg geleidelijk opbouwt en nooit echt sferige toppen bewandelt. Eerder gericht dus op het uitbouwen van dromerige geheimzinnigheid om naar het eind van het nummer over te gaan tot logge doomblokken die over je heen gestort worden. Akte XI haalt weer wat anders uit de kast, met een bij aanvang indringende synthklank die overgaat naar een postmelodie die blijft rondspoken in je hoofd en verder uitgebouwd door de track. Het doet me denken aan The Doors of het eind van de film Apocalypse Now. Als die eindscenes je bekend zijn, dan krijg je een idee van de geesteskronkels in deze track.
Ik vind me iets minder in het riedeltje op Akte XII, maar deze track beukt wel heerlijk los halverwege. Misschien een van de hevigere stonerrollers op deze plaat. Mooi om nadien weer wat gas terug te nemen en te verdrinken in het spookachtige postmelodietje van Akte XIII, dat een soortgelijke structuur heeft als de volgende track, maar iets meer blijft hangen. De afsluitende track zet tot slot nog eens een laatste keer in de verf waar deze band voor staat, met krakende doom/stoner die wat vreemde notenpartijen meekrijgt en op die manier een speciale indruk nalaat.
Waar zit het addertje? Het is alsof de band het zelf weet uiteraard. Als je geen tijd hebt om te genieten van deze repetitieve ladingen en je bent op zoek naar agressie en een vocale impact, dan ga je mogelijk wat op je honger blijven zitten met Briqueville. Ik kan echter intens genieten van de opbouw in deze nummers, al moet ik bekennen dan bepaalde fases nog net iets te lang aangehouden blijven. De kracht van deze band zit echter in de opbouw van deze repetitieve nummers, met aardig onorthodoxe notenpartijen en abrupte overgangen die toch kloppen. Heb je tijd, dan geniet je van deze genialiteit.
Score:
80/100
Label:
Pelagic Records, 2020
Tracklisting:
- Akte VIII
- Akte IX
- Akte X
- Akte XI
- Akte XII
- Akte XIII
- Akte XIV
- Akte XV
Line-up:
- Onbekend
Links: