Tarmak – PLOW

Geschreven door op 08-06-2020 om 20:30 uur.

Je band Tarmak noemen zou het equivalent van podiumvrees in een titel kunnen zijn. Een zonde, want PLOW windt er anders géén doekjes om. Maar ach, ‘what’s in a name?’ PLOW is het debuut van dit Gents trio en het staat als een huis. Het is een vijfentwintig minuten durende sludgy math-rockmenhir van zeer getalenteerde muzikanten. De band schrijft dat de muziek schippert tussen progressieve en post-metal in de stijl van Tool, Russian Circles, Opeth, Cult of Luna et cetera, maar ik vind het nog het meest lijken op Ni, ook steengoed.

Krater begint meteen met een barrage aan maatwisselingen en is voor mij meteen raak. De sfeer is dreigend, desoriënterend, haalt je meteen uit je ivoren toren en laat je door de modder kruipen met de rest van de infanteristen. Missie geslaagd dus. Krater is het enige nummer met een stukje zang. Ondanks dat Sander geen geboren nachtegaal is, werkt zijn stem uiterst goed. Hoor ik daar in de hoge noot een streepje Maynard ten tijde van Aenema? De spontaniteit in de stem past bij de Do It Yourself-sound en directe aanpak en ik vind het gewoon echt heel lekker klinken. Blijven doen en meer van dat graag! De drie instrumentale tracks hoeven echter niet onder te doen. Petanque leunt meer op een metalriff en hier komt de invloed van Russian Circles duidelijk naar boven. Krampus brandt trager, maar even intens en afsluiter Toton is nog wel het meest experimenteel en mijn favoriet. De band zegt zelf misschien géén ‘echte’ metalband te zijn maar op die eindriff van Toton kan er aardig gebeukt worden. Heerlijk! Trouwens, wat wil dat eigenlijk zeggen: ‘echte’ metal? Geef mij maar een portie Tarmak.

Tarmak houdt het qua productie eenvoudig en ieder instrument heeft duidelijk zijn plaats in het sonisch spectrum. Hier en daar zijn subtiel extra instrumenten in de muziek verwerkt en het is echt de moeite om die zelf te ontdekken. Een instrument dat je zeker niet gaat raden vind je op het eind van de YouTube-playlist hierboven. Het feit dat de productie je niet met vol aangezicht tegen een geluidsmuur doet knallen is echt een verademing. Dit draagt ook bij aan het karakter van de nummers. Je neemt zo makkelijker de tijd om eens goed te luisteren. Lekker ontspannen met smerige gitaarriffs en maatwisselingen, mijn favoriet. Subtiele effecten fleuren het geheel verder op zoals een delay, gitaarswells of een soort organeffect op de bas in Krater. Ik denk zelfs dat de gitaar niet eens gestacked is. Wat we daarvoor in de plaats krijgen is héél slimme songwriting, bizarre maatsoorten, creativiteit en géén enkele cliché akkoordenprogressie. Het plaatje klopt gewoon.

De band schrijft aan het eind van het persbericht dat het een droom zou zijn om op Dunk, Yellowstock of Roadburn te verschijnen. Laat me er daar twee aan toevoegen, Complexity Fest en Arctangent. PLOW overtreft mijn verwachtingen moeiteloos. Tarmak mag extreem trots zijn op PLOW. De vier nummers bieden een bikkelhard fundament om ver buiten Gent te treden en kan best als volwaardig debuutalbum doorgaan. Als gezegd, PLOW is een sludgy math-rockmenhir, je zou er een huis op kunnen bouwen. Of om het anders te zeggen, mijn mediaspeler schakelt van Tarmak naar Torche, maar ik spoel steeds terug. Ik vind Tarmak beter.

Score:

85/100

Label:

Eigen Beheer, 2020

Tracklisting:

  1. Krater
  2. Petanque
  3. Krampus
  4. Toton

Line-up:

  • Sander Vergote – Gitaar, zang
  • Simon Vandamme – Drums
  • Geert van der Plas – Bas

Links: