Je eerste keer vergeet je nooit, toch? Voor mij was het eind mei 1989 toen ik voor het eerst naar een metalconcert ging. In mijn toenmalige woonplaats, een dorpje in Friesland waar weinig gebeurde, speelden op een zwoele voorzomeravond de plaatselijke helden van Luncay, daarna trad Pestilence aan en hoofdact was Sodom. Ik was bij de eerste tonen verknocht aan het genre en wilde voortaan als thrahser door het leven gaan. Mijn ouders moeten gedacht hebben: “met dat jonk komt het nooit meer goed”. Op sommige vlakken zullen ze gelijk hebben gekregen maar met mijn muzikale smaak zit het wel goed want voor een portie thrash mag je me nog altijd wakker maken! Afgelopen zomer kwam The Arsonist van Sodom al uit. Vanwege een overvolle agenda van een van mijn collega-schrijvers lag hij een tijdje op de plank totdat aan mij werd gevraagd de recensie over te nemen. Benieuwd of onze Teutoonse vrienden ook dit keer weer een goed album hebben afgeleverd? Leest u maar even mee.
Het eerste wat opvalt is dat Sodom met Met The Arsonist een plaat aflevert die tegelijk modern klinkt en toch diep geworteld is in de eigen thrash-traditie. De keuze om op een 24-track analoge tapemachine op te nemen, blijkt een fundament voor de totale sound. Waar voorganger Genesis XIX nog duidelijker leunde op een moderne, soms wat klinische productie, ademt The Arsonist de rauwheid van klassieke Sodom-titels als Persecution Mania en Obsessed By Cruelty. Tom Angelripper’s credo “no plastic!” is meer dan een slogan: de warme tapecompressie geeft het geheel een organische geluid welke je zelden nog hoort in hedendaagse thrash.
De grootste verrassing zit echter bij drummer Toni Merkel. Zijn energieke spel geeft de nummers niet alleen een old-school vibe maar zijn bijdragen als songwriter zorgen voor een opvallende variatie. Dat een drummer die ook gitarist is heeft meegeschreven, hoor je terug in de structuur van de nummers: het klinkt compact, ritmisch inventief en toch melodisch genoeg om te blijven hangen. In oudere line-ups werd de schrijffocus vaak door één of twee kernleden gedragen maar hier is het echt vier op één rij.
Single Trigger Discipline laat duidelijk de hardste, meest compromisloze kant van het album horen. Het nummer handelt over een sluipschutter die elk gevoel voor controle verliest en klinkt als Sodom van zijn meest meedogenloze kant: snijdende gitaren, een Angelripper die zijn meest bijtende vocale rasp inzet en drums die dankzij de analoge opname werkelijk door de mix heen klappen. Dit is misschien wel hun scherpste statement in jaren.
Met The Arsonist bewijst Sodom dat traditie en vernieuwing perfect kunnen samengaan wanneer een band volledig in zijn kracht staat. De huidige line-up is waarschijnlijk de hechtste en meest veelzijdige die Angelripper in lange tijd om zich heen heeft verzameld. Het resultaat is een album dat niet alleen teruggrijpt naar de gloriedagen maar ze ook overtuigend naar het hier en nu trekt: warm, ruw, authentiek en tot de laatste toon gevuld met pure en onvervalste thrash. Als dit niet hoog in de jaarlijsten terecht komt dan wil ik hoogstpersoonlijk worden verbannen naar het Bijbelse Sodom.
Score:
91/100
Label:
Steamhammer/SPV, 2025
Tracklisting:
- The Arsonist
- Battle Of Harvest Moon
- Trigger Discipline
- The Spirits That I Called
- Witchhunter
- Scavenger
- Gun Without Groom
- Taphephobia
- Sane Insanity
- A.W.T.F.
- Twilight Void
- Obliteration Of The Aeons
- Return To God In Parts
Line-up:
- Tom Angelripper – Zang, basgitaar
- Frank Blackfire – Gitaar
- York Segatz – Gitaar
- Toni Merkel – Drums
Links: