Heel vroeg dit jaar bracht Lacuna Coil het laatste werkstuk Sleepless Empire uit. Nu, zo aan eind van het jaar kwam de band deze plaat live promoten in de Eindhovense Effenaar. De gemene deler? Dat het allebei de momenten teringkoud was. Dat weerhield Friso Veltkamp en Victor Peters er niet van om namens Zware Metalen een verslag te schrijven (Friso) en foto’s (Victor) te maken.
Net als een dag eerder (bij Gaerea en Orbit Culture) is het vanavond uitverkocht. Dat is goed nieuws voor de band en voor metal in het algemeen. Of is de Effenaar eigenlijk te klein voor een band van dit kaliber? Hoe dan ook, het is weer dringen geblazen, maar goed, we nemen het voor lief. Wat ook opvalt is het gemêleerde gezelschap, Lacuna Coil trekt duidelijk fans van alle genres. Jong en oud, gothics en collega’s, een breed scala aan mensen lijkt dit te willen zien.
Ik luisterde vroeger best veel naar nu-metal. Wat heet, ik luisterde en downloadde zowat alles wat ik maar kon vinden. Dat was zo rond 2000-2002. In die tijd kocht ik ook een paar cd’s van Nonpoint, dat met Development een verrassend sterke plaat bij elkaar had gepend. Mijn muzieksmaak veranderde echter en ik moet bekennen dat ik na die plaat nooit meer een noot van Nonpoint heb gehoord. Tot vandaag, want tot mijn verbazing verzorgt de Amerikaanse band het voorprogramma van Lacuna Coil. Voor de band natuurlijk een mooie kans om mensen kennis te laten maken met de muziek én om nog eens door Europa te touren.
De opstelling op het podium oogt typisch als die van een voorprogramma. De drumkit van Lacuna Coil is uiterst voorzichtig ingepakt en op het visuals scherm prijkt slechts de bandnaam. Maar goed, veel opsmuk heeft deze band niet nodig, die moet het vooral van de muziek hebben. En dat is nu-metal ten top. Dat hoor je niet alleen aan de riffs, maar zie je ook aan de groovende, constant op en neer springende gitaristen. Daarbij is zanger Elias de aanvoerder van het geheel en hij onderscheidt zich van het gros der nu-metal zangers doordat hij ook echt mooi kan zingen. Dat etaleert hij gelijk bij opener Breaking Skin. Die doet nog niet veel bij het publiek, dat meer herkenning lijkt te hebben bij What A Day.
Bij het navolgende Chaos & Earthquakes (met goede timing) vraag ik me af hoe het dan komt dat deze band nooit echt voet aan grond heeft gekregen in Europa. De songs en de zang doen niet onder voor bands die het wel gemaakt hebben. Daarnaast heeft de band nog een troefkaart doordat er Puerto Ricaanse roots doornklinken in bijvoorbeeld Buscándome. Aan de andere kant doet het wel erg Amerikaans aan. Zanger Elias probeert het publiek voortdurend op een clichématige manier erbij te betrekken, maar dat sorteert weinig effect. Bovendien kakt de boel in de loop van de set toch een beetje in, een kwestie van te weinig memorabele momenten en te veel slechte keuzes in de setlist. Want kan iemand mij in godsnaam uitleggen waarom het absoluut beste nummer van Nonpoint, Signs, niet gespeeld wordt? Dat nummer had live uitstekend gewerkt en hiermee vervliegt mijn kans om het ooit live te horen.
Over nog meer slechte keuzes gesproken: In The Air Tonight van Phil Collins. Fuck me, waarom? Dan ben je een voorprogramma, speel je veertig minuten en besluit je een cover te doen. En dan óók nog eens dit afschuwelijke kutnummer. In de uitvoering van ome Phil vind ik het net zo aangenaam als luisteren naar een huilende klas vol peuters op de eerste dag bij de opvang. Nonpoint voegt niets toe aan dat nummer, dus het is even uitzitten geblazen. Zielloos. De band redt het enigszins door Alive and Kicking en Bullet With A Name te spelen, maar ik vraag me af of het merendeel van het publiek gehoor geeft aan de oproep van Elias om deze show op Instagram te posten. Tot over vijfentwintig jaar maar weer.
Het begin van de show van Lacuna Coil ademt pure professionaliteit. De intro, de manier waarop de bandleden zich één voor één presenteren, tot het moment dat Christina en Scabbia opkomen. Overal is over nagedacht. De vraag is dan of dat de spontaniteit uit het optreden haalt: dat antwoord is nee, niet echt.
Waar de bandleden allerlei zwarte kostuums met franjes op het podium staan, steelt Christina meteen de show in haar roze tutu en blauwe haar. Zij is dan ook wel het middelpunt van de band, maar de bijdrage van Andreas mag zeker niet worden onderschat. De band opent zelfs met Layers of Time, waarin hij een hoofdrol vervult. Het is op zichzelf niet het meest spectaculaire nummer en mijn vermoeden is dat dit de openingssong is om het geluid goed te krijgen in de zaal. Want hierna gaat het los, met onder andere Reckless (van het vrij donkere Black Anima) en het nieuwe Hosting The Shadow, dat weer zo’n kenmerkend catchy refrein heeft.
Daarbij valt wel op dat de zang van Andrea wat agressiever en bozer overkomt dan op plaat. Daardoor mis je de gastbijdrage van Randy Blythe totaal niet. Christina klinkt als ze altijd klinkt: vol en zuiver. En bovendien etaleert ze bij vlagen een prachtige techniek, wat een voorlopig hoogtepunt kent bij In The Meantime. Bij dat nummer en ook Spellbound, valt wel op dat zij hulp krijgt van een dat-tape. Maar ach, echt storend is het niet.
Dat doet de boodschap en het geleuter van Christina soms wel. Tot drie keer toe vertelt ze hoe trots ze is op de metalscene, maar legt continu de nadruk op dat de metalfans een eenheid zijn en dat we niets te vrezen hebben, omdat we ook elkaar hebben. Persoonlijk zie ik de metalscene niet als een minderheid en beschouw ons metalfans ook niet als anders. Het voelt een beetje jezelf in de David-rol praten. Maar goed, terug naar de muziek.
De band heeft er duidelijk zin in en brengt alles met veel enthousiasme, zeker ook de nummers van de laatste plaat. Want daar speelt Lacuna Coil er veel van. Dat vind ik toch wel tof om te zien, de band heeft al tien platen uit, maar de nadruk ligt vanavond toch echt op de nieuwe plaat, waar zeven nummers van gespeeld worden, waaronder het prachtige In Nomine Patris, dat goed gepositioneerd staat in de setlist, omdat de boel daarvoor net een beetje dreigde in te kakken.
Toch weet de band de aandacht moeiteloos vast te houden, wat best knap is, want er worden namelijk maar liefst negentien nummers gespeeld. Die vliegen echter zo voorbij, omdat ze en vrij compact zijn én omdat de songwriting van deze band gewoon sterk is. Dat komt grotendeels op het conto van hoofdcomponist en gitarist Daniele, die vanavond vooral opvalt vanwege zijn soepele spel en relaxte houding. Hij zoekt, net als bassist Marco, regelmatig de zijkanten van het podium op, om op de raisers te gaan staan en bij vlagen theatrale poses aan te nemen. Meegezongen doen ze niet, playbacken ook niet, die rol is toebedeeld aan Andreas, die bijna elke zanglijn van Christina meeplaybackt.
Af en toe zijn er wat schoonheidsfoutjes, zoals Christina die bij Oxygen net een octaaf te laag zit, maar over het algemeen geeft Lacuna Coil hier een goede show weg. Nog wat zeuren? Ja, laten we dat even doen. Waarom maakt de band niet echt gebruik van het visualscherm? Er zijn niet echt inspirerende beelden te tonen, terwijl dat de muziek best goed kan ondersteunen.
Maar goed, zoals gezegd levert de band hier een solide professionele show en maakt daarbij ook nog eens toffe keuzes. Het beste is bewaard voor het laatst. Het laatste nummer is niet de grootste hit, niet de cover van Enjoy The Silence, maar het is het laatste nummer van de laatste plaat (met het vette Run-begin). Het is een prima afsluiter, dat in de toekomst ook best als afsluiter kan fungeren. Het publiek gaat in ieder geval voldaan naar huis. Lacuna Coil bevestig dat na ruim vijfentwintig jaar de band prima als headliner fungeert.
Datum en locatie
20 november 2025, Effenaar, Eindhoven
Foto's:
Victor Peters (website en Facebook)
Link: