Er spoelde een golf van enthousiasme over de wereld toen werd aangekondigd dat leden van de legendarische band The Devil’s Blood met een nieuw project het podium van Roadburn 2019 zouden betreden. Met muzikanten van dit kaliber en de imponerende stem van Farida Lemouchi stond eigenlijk al meteen in steen gegrift dat dit een groot succes zou worden. Het project kreeg dezelfde naam als het laatste nummer van het laatste album waarop wijlen Selim Lemouchi te horen was: Molassess. Hoewel de band van tevoren duidelijk had aangegeven dat ze géén nummers van The Devil’s Blood te horen zouden brengen, vond uw recensent het stiekem toch wel een beetje jammer dat ze dit ook écht niet deden. Maar Molassess is een geheel nieuw project, en het moet ook als zodanig gezien worden.
Het album opent met de hypnotiserende titletrack Through the Hollow. Het nummer lijkt uit de speakers te vloeien. Als een rivier van lsd met duizend vertakkingen en stroomversnellingen stroomt het voort. Het gebruik van galm en verschillende wisselingen van tempo voeren je mee naar een soort droomstaat. Het is overduidelijk dat we hier te maken hebben met rasmuzikanten.
In het daaropvolgende Get Out From Under zeilen we verder over de Acheron van de ziel. Van een comedown blijkt nog lang geen sprake. In het nummer wordt een flinke focus gelegd op het meeslepende gitaarwerk, wat op gelijke sterkte is gemixt als de krachtige stem van Farida Lemouchi, waardoor het nummer goed gebalanceerd overkomt. In Formless Hands bereiken we een dromerig rustmoment. Er wordt gerefereerd naar de Egyptische god Apep, wat me deed denken aan het nummer The Yonder Beckons van The Devil’s Blood, omdat daarin ook naar hem wordt verwezen. Dit laatstgenoemde nummer gaat over zelfdoding. Iets waarin Selim Lemouchi ook zijn einde heeft gevonden. Maar misschien zie ik verbanden die er niet zijn.
Corpse of Mind opent meteen sterk met akoestische snaarklanken en een verdubbelde zangstem die is vervuld van galm. Het klinkt alsof een processie dolende zielen hun zwanenzang ten gehore brengen. Continu wordt er gespeeld met zang-tegenzang, wat in combinatie met de redelijk dreigende gitaarklanken een weemoedig totaalplaatje vormt. The Maze of Stagnant Time doet me denken aan het recente album van Dool. Duister, maar toch uitnodigend. Leuk detail: De onderstaande bandfoto is gemaakt door de zangeres van die band, Ryanne van Dorst.
Met een zwaarmoedige songtitel als I Am No Longer kan je er vanuit gaan dat je een dramatisch stuk te horen gaat krijgen. De stem van Farida Lemouchi is doordrenkt met meeslepende melancholie en zelfs de gitaar lijkt mee te huilen.
In Death Is neemt deze muzikale trip een andere wending. Een tamelijk zwierige track met een aanstekelijke, herhalende tonenreeks van een instrument dat ik zo even niet kan thuisbrengen. Ook hier horen we de gitaar op de voorgrond treden, maar deze lijkt te strijden met de bovengenoemde tonenreeks. Maar op het moment dat de strijd zich lijkt te ontvouwen, is het nummer afgelopen. Erg jammer als je het mij vraagt. In Tunnel laten de leden van Molassess zien dat ze ook zonder zang een unheimische sfeer kunnen neerzetten. Albumafsluiter The Devil Lives is qua titel al een overduidelijke verwijzing naar The Devil’s Blood. Ook qua sound zou het nummer perfect hebben gepast op The Thousandfold Epicentre. Verder is ook de invloed van het werk van Roky Erickson te horen. Damn, wat een track. Er wordt teruggegrepen naar zowel muzikale elementen uit The Devil’s Blood als naar elementen uit dit album. Wederom horen we een mooi samenspel van zang en instrumentgebruik. Het vloeit, het stroomt, het vertakt. Eerder vloeibaar dan stroperig.
Wat een topalbum. Eigenlijk heb ik er niets meer over te vertellen. Een dikke aanrader die wat mij betreft ver bovenaan de jaarlijst komt.
Score:
90/100
Label:
Season of Mist, 2020
Tracklisting:
- Through the Hollow
- Get Out From Under
- Formless Hands
- Corpse of Mind
- The Maze of Stagnant Time
- I Am No Longer
- Death Is
- Tunnel
- The Devil Lives
Line-up:
- Farida Lemouchi – Vocalen
- Oeds Beydals – Gitaar
- Ron van Herpen – Gitaar
- Job van de Zande – Bass
- Matthijs Stronks – Toetsen
- Bob Hogenelst – Drum/percussie
Links: