Headlines

Blues Pills is een populaire Zweedse rockband. Met een naam die flirt met Blues Pilz laat de band geen onduidelijkheid bestaan. De band maakt dan ook 70's rock met een dosis soul op de vocalen, die worden gedaan door vocaliste Elin Larsson. Waarom is deze band populair? Het antwoord is simpel: de thematiek, de behapbaarheid, de vocalen en natuurlijk lift de band mee op de heropleving van 70's rock. Plaats het ergens tussen Elle King en Ram Jam. Op Holy Moly! word je om je oren geslagen met rock 'n pop, schreeuwerige soul, en blues geladen met feminisme. Ja, ik ben al misselijk inmiddels, maar het is een cocktail voor succes gebleken.Lees verder ›

Is het 1998? Sun-0-Bathers vindt van wel! De band Sun-0-Bathers heeft werkelijk niets met Sunn O))) te maken, mocht de bandnaam die associatie bij u oproepen. Deze Nederlandse rockers maken poppunk in de trant van Zebrahead, State Champs, Sum41, noem ze maar op. Floater is EP nummer twee en bevat ouderwets gezellige poppunk met een modern sausje. Het heeft tekstueel veel met de zomer, zwembad en zand te maken. Laten we het strandpunk noemen. De cover is gemaakt door Maarten Streefland van Oskoed Slotters, Nederlands beste middelmatige punkband volgens de band zelf.Lees verder ›

Hij is al even uit, maar ondergetekende vond maar geen tijd om hem te voorzien van een tekst. Nu dus wel. The True Werwolf brengt dit jaar met Devil Crisis een eerste langspeler uit, na elfendertig EP's en demo's, splits en ander ongein. De man achter deze band is Graf Werwolf, vooral bekend als Meneer Satanic Warmaster. Hij is tevens actief bij het excellente White Death trouwens. Deze nieuwe plaat verscheen via zijn eigen label, Werewolf Records. Ook Satanic Warmaster heeft 'iets' met weerwolven, maar dat wist je als kenner natuurlijk wel. The True Werwolf brengt ons black metal, met enkele kanttekeningen.Lees verder ›

Het bescheiden Tiny Tree uit Michigan, VS is u mogelijks ontgaan, net zoals de debuutplaat Embolisms. Ons ook, maar kijk, we zijn hier vandaag om die fout recht te zetten. Want dit tweemansleger staat als een huis, een post-metaloerbos waar de bevroren dauw op de naalden is gaan liggen en dat ieder moment uit de winterslaap kan ontwaken. Bescheiden boompjes blaast Tiny Tree zo omver. Het debuut Embolisms volgt drie losse singels uit de laatste twee jaar op en verbetert de formule drastisch. Meer nog, het lijkt wel alsof dit duo het moderne muzikale proces gehackt heeft.Lees verder ›

Tormenta heet het debuut van deze Deense band. The Natural Disasters speelt 80's goth rock met een melancholisch randje. De gedoodverfde namen kunt u inderdaad invullen, zoals Siouxsie and the Banshees, maar ook een band als Witching Hour. In de productie is de moeite genomen om het geheel te laten klinken als oude wijn in nieuwe zakken.Lees verder ›

Toch knap dat je als band een statement maakt. Deze Australiërs van In Hearts Wake, die met Kaliyuga alweer hun vijfde plaat uitbrengen, hebben tijdens het opnameproces alle verbruikte energie opgemeten. Vervolgens heeft de band het effect van dat energieverbruik gecompenseerd door investeringen in herbebossing van bepaalde gebieden in Australië die geleden hebben onder de enorme branden van de afgelopen jaren. Puik werk!Lees verder ›

Ja, verstandig is het niet: eerst de nieuwe Disavowed tot mij nemen en daarna Defeated Sanity ontleden. En met alle respect voor de heren van Disavowed (zie de score voor die plaat), de complexiteit op The Sanguinary Impetus is nog vele malen hoger dan die van de Nederlandse band. Complexiteit is niet alles natuurlijk, songschrijven en herkenbaarheid tellen ook mee. Defeated Sanity is Duits en doet al mee sinds 1993, al is het pas echt productief beginnen worden sinds 2004. Dit is album nummer zes. Lees verder ›

Nieuwe death metal uit Brazilië, dat is voor mij alweer even een poosje geleden. Als er één land moet zijn in Zuid-Amerika dat vaak met sterke releases komt, dan is dat Brazilië wel. Maar dit is geen gewone death metal, nee hoor. De luisteraar krijgt hier technische death met een vleugje grindcore. Herrie en bruut geweld! Los!Lees verder ›

Ieder subgenre heeft zijn toppers. Zelf duik ik liefst in obscure black metal subgenres, maar ook nu metal krijgt zijn kans ten huize Alfvoet. Eén van mijn favoriete bands in het genre was Static-X. "Was", want Static-X verloor zijn frontman, Wayne Static, aan een cocktail van drugs en alcohol. Het laatste album, Cult of Static, reviewde ik nog in 2009. Helemaal niet het niveau van de knallende industrial nu metal - zelf noemen ze het evil disco - ten tijde van Wisconsin Death Trip en Machine, twee must haves als je het mij vraagt. Ook Cannibal uit 2007 mag er best zijn trouwens. De rest van de band van Wayne Static (die een eigen gat in de ozonlaag veroorzaakte - check zijn haarstijl) was een stuk minder.Lees verder ›

Acârash is een trio uit Oslo dat catchy black metal maakt die je kan beschouwen als een eerbetoon aan de Noorse school uit de jaren ’90, maar dan met een paar eigen twists. Die twists bestaan eigenlijk voornamelijk uit hard rock- en heavy metalelementen, waarbij vooral de solo’s opvallen. Daarnaast sijpelt er hier en daar een straaltje doom metal doorheen de barstjes der zwarte metalen: een toevoeging die voor het broodnodige rustmomentje zorgt. De muziek zou ook een ritueel/occult-kantje hebben, maar dat blijkt dan toch meer uit de songtitels, songteksten en de occasionele sample dan uit de muziek zelf. De riffs blijven lekker lang in het geheugen plakken, de vocalen zijn rauw maar meestal goed verstaanbaar, er is heel wat dynamiek en af en toe een groovy ritmewissel. Hapklare black dus, met een wat meer toegankelijke, meer “mainstream” kijk op het genre zeg maar, al blijft dit toch black metal voor de volle honderd procent. En ondanks al die toegankelijkheid klinkt het bij wijlen toch verduiveld hels in de oren.Lees verder ›

Een Indiaanse band met een Engelse naam, een Italiaanse albumtitel én een albumhoes die een duidelijke verwijzing is naar een Noorse band. Breek een ei op mijn hoofd en noem me Mr. International.Lees verder ›

Núll betekent nul, of niks om precies te zijn. Het is een collectief uit IJsland en bestaat uit leden die ook actief zijn in Misþyrming, Naðra en Carpe Noctem. Met andere woorden, kerels die het klappen van de zweep wel kennen. Nu, ditmaal leveren de heren geen black metal af, maar een eerder donkere, duistere, doommetalvariant. Null & Void was het debuutalbum dat uitkwam via Vánagandr en Pest Productions, ergens in 2014.Lees verder ›

Ondanks de bizarre wendingen die 2020 al heeft laten zien, blijkt het toch nog een goed jaar voor metal te zijn. De één na de andere killerrelease komt uit en er valt meer dan genoeg te luisteren. Zodanig veel, dat mijn oren even een korte pauze nodig hebben van al dat metaalgeweld. Laat nu net Osi And The Jupiter voorbij komen met een nieuwe EP, getiteld Appalachia. Drie gloednieuwe tracks vol paganistische folkmuziek.Lees verder ›