Liefhebbers van wijdbeense poses en ouderwets gebeuk: haal je gescheurde jeansbroek en die vest met jaren tachtig-patches uit de kast, want The Cult Of Destiny grossiert in stoere riff-gedreven hardrock die je ondanks een modern geluid toch regelrecht terug naar de 70’s en 80’s katapulteert.
Met die ene zin heb je eigenlijk al een volledige samenvatting van waar dit Noorse vijftal voor staat. In dit geval een album met elf (nee, tien, zie verder) eerder klassieke hardrocknummers en een afsluitende cover als bonustrack. Laat die cover dan nog I Was Made For Loving You van Kiss zijn. Als Kiss-fan heb ik al veel covers van hun discorockhit uit 1979 zien passeren. Zelfs Vlaamse zangeres Liliane Saint-Pierre bezondigde zich daar in 1998 aan. Maar in het geval van The Cult Of Destiny sloop er toch wel een serieuze ‘WTF?’ over mijn lippen toen ik hun versie voor het eerst hoorde. Aan zowat anderhalve keer de snelheid van het origineel, geruggensteund door een dubbele basdrum en zware riff van bas en ritmegitaar komt dit wel binnen op je nuchtere maag. I Was Made For Loving You à la Metallica of Slayer.
En dan heb ik het nog niet eens over de zang van Eddy Guz. Nou ja, zang is een wat te beleefde term in dit geval. De tekst wordt uit zijn keel geraspt en net niet gegrunt. Ik vind ze wel wat hebben, deze versie, die trouwens als tweede single gereleaset is.
Over naar het eigen materiaal dan. Ook al zijn de vijf heren Kiss-fans, het blijft bij die cover. De rest van de nummers zit niet in dat muzikale sfeertje. Alles verwijst nogal vaak naar de “armageddon”, om je een idee te geven waar het tekstueel over gaat. Getuige daarvan songtitels als The Armageddon Is Here, Into The Armageddon, Exit Armageddon. Opener So It Begins mag je overslaan: een korte instrumentale orkestmars op weg naar die armageddon zeg maar.
Blijven over: negen strijdvaardige mid- en uptempo nummers voor liefhebbers van Saxon, Accept, Twisted Sister, Manowar tot Skid Row of zelfs een streepje Iron Maiden … Old-school metal met old-school riffs en old-school meezingrefreintjes dus. Maar dan niet afgeborsteld! Vettig, zoals bij The Datsuns of The Hellacopters.
Die laatste twee referenties zijn niet toevallig. Zanger Eddie Guz en gitarist Chris Marchand hebben jaren ervaring in The Carburetors. Zelfs al ken je die niet: de groepsnaam is voldoende om je te laten beseffen dat je hier met smerige garagerock/rockabilly te maken hebt. En vier van de vijf groepsleden verdienden hun sporen in het al even stomende Chrome Division, waar ook Shargrath van Dimmu Borgir ritmegitarist was als hobbyproject.
Eddy Guz is in mijn ogen niet de meest begenadigde zanger en zal snel tegen zijn beperkingen aanlopen. Dat valt hier wat meer op dan bij The Carburetors waar hij mocht klinken als een lage stemversie van Lemmy. Maar het enthousiasme van deze bende maakt veel goed, net als het gesoleer van beide gitaristen.
Kortom, een meer dan genietbare cd, deze The Cult Of Destiny. Geen echte uitschieters in positieve of negatieve zin. Gewoon oerdegelijke nummers van vijf mannen met baarden die zich willen amuseren en tegelijk onze oortjes verblijden. Partymuziek voor op festivals in post-coronatijden.
Score:
81/100
Label:
The Cult Of Destiny Records, 2020
Tracklisting:
- So It Begins
- The Armageddon Is Here
- Summon The Council
- Into The Armageddon
- Coming From The North
- Brother
- The Cult Of Destiny
- Stand With Me
- Set The Demon Free
- Welcome To The End
- Exit Armageddon
- I Was Made For Lovin’ You (Bonus – Kiss Cover)
Line-up:
- Eddy Guz – vocalen
- Chris Marchand – gitaar
- Damage – gitaar
- John Eirik Bokn – drums
- Mads Monwinckel – bas
Links: