Headlines

Ik schrijf januari 2019. De eerste maand van dat jaar kreeg ik het album Grand Guignol Orchestra in mijn handen, het zoveelste avantgardistische wereldwonder van de Fransen van Pensées Nocturnes. Enkele maanden later, oktober van hetzelfde jaar om precies te zijn, zag ik dit chaotisch ogende gezelschap, een strak georkestreerde show neerzetten op het Into The Void festival in Leeuwarden. Léon Harcore (toen nog Vaerohn genaamd) en zijn trawanten maakten er toen een adembenemend spektakel van. Eén van de best live concerten ooit als je het mij vraagt.Lees verder ›

Het Amerikaans/Finse duo bestaande uit gitarist Joonas Honkanen en vocalist/drummer Jad Batrouny laten sinds 2016 een pot dikke brutal deathmetal horen onder de bizarre bandnaam Eradication of the Unworthy Infants ofwel EOUI. Enig onderzoek van uw recensent naar de tekstuele beleving doet het vermoeden (kijk naar de albumhoes) bevestigen. Pittige, maatschappijkritische teksten zijn er te horen op dit debuutalbum. Niet van al te hoogstaand niveau, dat moet worden gezegd. Maar ach wat geeft dat, dit zou volgens de promo de nieuwe, nooit eerder gehoorde deathmetaltrukendoos moeten zijn. Nou dat bepalen wij bij zwaremetalen altijd zelf nog wel. Live laten de heren zich bijstaan door bassist Tino Oksala en drummer Pablo Rojas om zijn verziekte geluid ten gehore te brengen.Lees verder ›

Een Duitse band met een Amerikaanse zangeres, Debbie Craft. Een band die letterlijk samenleeft in een geest van kunst en onafhankelijkheid, dat is WolveSpirit. Aan die omschrijving hangt een hippiegeurtje van eind jaren 60, begin jaren 70. Dringt dat door in hun muziek? Ja, voor een stukje wel. WolveSpirit grijpt terug naar oerdegelijke classic rock à la Uriah Heep (waar ze ooit het voorprogramma voor verzorgden), voegt er nog een flinke scheut blues aan toe en drapeert er bij momenten een luchtig modern stonersausje over.Lees verder ›

Stadium Rock For Punk Bums is exact wat de wereld nodig heeft na het overlijden van Hank von Hell, de held van de stadionrock voor punkzwervers. Theoretisch in elk geval, want in de praktijk maakt deze band gewoon licht experimentele muziek met de gitaren afgesteld alsof men stadionrock speelt. Closet Disco Queen is een project van twee heren van de Zwitserse band Coilguns.Lees verder ›

God wat heb ik een bloedhekel aan het singer-songwritergenre. Dat pretentieuze gekweel over levenslessen en ervaringen. Voor sommige artiesten wil ik echter graag een uitzondering maken. Patrick Walker bijvoorbeeld. De zanger en gitarist maakte in het verleden furore met zijn doommetalband Warning. Het schitterende cultalbum Watching from a Distance is zo'n plaat die je bij de strot grijpt en niet meer loslaat. Het mooie en enigszins doorleefde stemgeluid van Patrick is hier vooral debet aan.Lees verder ›

Daar is Oceans weer! Eigenlijk is dat geen verrassing gezien het tempo waarmee de band nieuwe muziek uitbrengt. In 2019 werden nog twee EP’s in eigen beheer uitgebracht, waarna een jaartje later de eerste langspeler volgde onder de hoede van het grote Nuclear Blast. Vorig jaar brachten we nog verslag van de laatste uiting van deze Duits-Oostenrijkse formatie en nu is hier alweer het volgende werkstukje. Uiteraard zijn wij daar ook weer bij om verslag van te doen.Lees verder ›

Wat hebben Johnny de Mol, George W. Bush, Daley Blind en Quintin Roth met elkaar gemeen? Ze hebben allemaal een bekende vader en treden in zijn voetsporen. Met wisselend succes overigens. Lukt het Quintin uit de schaduw van zijn vader M. Roth (bekend van zijn werk met Eisregen, Eisblut en Marienbad) te treden?Lees verder ›

Dungeon synth is niet heel moeilijk om te maken. Je hebt hiervoor in principe enkel een keyboard nodig. Mirthquell is zo'n band die het ietsje complexer aanpakt dan je doorsnee dungeonsynthproject. Het project komt ergens uit de Verenigde Staten. Wat mij persoonijk aanspreekt aan dungeon synth, is dat er eenzelfde anonimiteit als bij black metal is in dit subgenre. De makers staan zelden met een goed herkenbare foto op de cover van hun album. Natuurlijk moet je ook van sprookjesmuziek en bosfeetjes houden, want anders val je waarschijnlijk na twee keyboardtonen in slaap. Als je houdt van persoonlijke creativiteit, fantasy en mysterie ben je aan het goede adres.Lees verder ›

Neem een aantal willekeurige genres. Gooi deze in de blender en mik er zes eetlepels coronavrees bij. Als je dit vervolgens een minuutje laat malen, dan kan je vervolgens iets uitschenken dat veel lijkt op Somalgia’s debuutplaat Inverted World.Lees verder ›

Uit Canada, Quebec komt dit drietal, Cantique Lépreux. De bassist, Matrak, kennen we van zijn werk in Délétère en Forteresse. Eisenwald, een Duits label, brengt deze EP uit. Een EP die de opvolger is van het album Paysages Polaire uit 2018. Mede gezien mijn voorliefde voor de Franse en ook Canadese school, betreft black metal wel te verstaan, klopt mijn hart al wat sneller. Vaak heeft de Canadese black metal iets ijzigs, iets priemend in zich. Soms heeft het wel eens verwijzingen of raakvlakken met de black metal die gemaakt wordt op het Europese vasteland, meer nog deze afkomstig uit het Hoge Noorden, Finland om precies te zijn. Waar Délétère ook al verkoos deze weg op te slaan, moet het ons niet verbazen dat, bij een eerste luisterbeurt van deze EP, Sectes, hetzelfde gevoel naar bovenkomt.Lees verder ›

Eén van de hoogtepunten van 2021 was voor mij dit Vanagandr van de veteranenkrijgers van Thyrfing. Ik was dan ook wat verbaasd dat dit album niet eens de top 100 van de Zware Metalen jaarlijst haalde. En ik was al helemaal verbaasd dat op onze webstek nog geen bespreking van Vanagandr verschenen was! Aangezien het voorgaande werk van de Zweden, het machtige De Ödeslösa, inmiddels acht jaar achter ons ligt, is het dus goed mogelijk dat deze release aan de aandacht van u, trouwe Zware Metalenlezer, ontsnapt is. En dat zou zonde zijn!Lees verder ›

"Achttien? Is dit het achttiende album van het Finse Circle of Ouroborus? Ik denk het. Vrij laat leerde ik deze unieke band kennen, in 2011, ten tijde van de split met Drowning the Light. Die is uitgegroeid tot een vaste waarde alhier, maar het duurde heel heel heel lang eer het allemaal ingedrongen was. Dat was in 2011: toen was Circle of Ouroborus al zeven jaar bezig. Mijn collega’s hebben zich ondertussen ook al gewaagd aan deze band, getuige de reviews van Kuuhun kahlittu en Alttarimyllyt. Het album The Final Egg zette ik ondertussen al in mijn jaarlijst."Lees verder ›

De nieuwe K.F.R is al even uit, maar ik kwam er niet aan toe om na Shayṭān 2.0 ook Pure Evil van een review te voorzien. Maxime Taccardi heeft opnieuw een productief jaar achter de rug, met verschillende boeken, schetsen, tekeningen en platen. Op Pure Evil laat hij zijn meest zwarte kant opnieuw horen en dit is opnieuw voor weinigen weggelegd.Lees verder ›