Headlines

'Loat ze doodvalln', aldus het debuutalbum van deze, naar eigen zeggen, blackmetalveteranen uit Zweden. Hark From The Tomb wil dat u sterft, want u bent stom. Religie is stom, de mensheid is dom en u wordt uitgebuit door charlatans. Deze bevindingen werden in muziek vastgelegd op Let Them Die. De muzikanten mogen zichzelf dan veteranen noemen, met een blackmetalbloedlijn die teruggaat tot de 90's, ze willen niet met hun bakkes op de foto. We zullen het dus moeten doen met de vaststelling dat het om twee anonieme heren gaat.Lees verder ›

We staan overal open voor. Zeker ook voor Moribund Cult Records, waar ik menig extreem bandje leerde door kennen. In het geval van Lord Matzigkeitus is het een nieuwe naam voor mij. Deze (Koreaanse?) heer passeerde al één keer op Zware Metalen, in de review van het album The Projectionist – Visits From The Nighthag Part 2, waar hij weinig punten scoorde met zijn "stemgeluiden". Met Lord Matzigkeitus doet hij het allemaal alleen, voor de vierde keer. Ik vind er maar weinig info over terug trouwens. Zelf omschrijft hij zijn muziek op Drown als zeer ongebruikelijke, extreem gemene, op viool gebaseerde rauw black metal zoals die nog nooit eerder vertoond is. Lees verder ›

Lindsay Schoolcraft (ex-Cradle of Filth) bracht eerder al solowerk uit. Het debuut Martyr was een samenwerking met Rocky Gray (Evanescence). Op dat album was een soort gothic metal te horen. Worlds Away is echter een stevige breuk met zijn voorganger. Rocky Gray verzorgt hier nog wel een sporadische elektronische beat, maar daar blijft het bij. Tijdens de coronacrisis heeft multi-instrumentaliste Schoolcraft de elektronische harp opgepakt en is eens een paar melancholische gothic liedjes gaan schrijven. Het is geen metal ditmaal, maar dat pakt juist goed uit. De inhoud van het album wordt tevens duidelijk uit het prachtige artwork.Lees verder ›

Op een dag zei de farao tegen Mozes: “Mozes, ik geef jullie de keuze: ofwel zet ik Aborted Fetus met Pyramids Of Damnation op, ofwel slaan jullie op de vlucht en zwerven 40 jaar door de woestijn.” Wie weleens een Bijbel gelezen heeft, weet wat Mozes gekozen heeft. Nu we dat zesde album van deze Russische deathmetalband gehoord hebben, kunnen we de man met de wonderstaf alleen maar gelijk geven. Dat is zo saai als de Nijl lang is.Lees verder ›

Zo ben je als band nog geen tien jaar bezig en toch al genomineerd voor het beste heavy album of EP van 2020 in eigen land. De uitslag volgt nog, maar het Australische Alpha Wolf mag zichzelf op de borst kloppen voor die mooie prestatie. Die nominatie is overigens op basis van de vorig jaar verschenen EP Fault.Lees verder ›

Armoured Knight is een Chileense heavymetalband. Chili, u weet wel, dat langwerpige land aan de andere kant van de oceaan. U zegt: 'Noem nog eens drie bands uit Chili!' Neen, ik ken er geen een die me zo te binnen schiet. De digitale metalen encyclopedie geeft 2,596 bands uit Chili weer. Ze bestaan dus wel degelijk.Lees verder ›

Zoals jullie in het interview met Amaranthe kunnen lezen is dit nieuwe - zesde - album een herneming voor de Zweedse mainstreamers, gebaseerd op Helix. Voor mij heeft Amaranthe één serieuze misstap begaan in zijn carrière. Dat was met het album Maximalism, iets wat ik graag vergeef. Het was uitkijken naar plezierige liedjes met pep en positivisme, snelheid en emotie. Ik kan amper geloven dat ik dit schrijf, maar het klopt wel. Metal mag wel degelijk fun zijn. De drie single-video's die het album vooruit snelden waren niet eenzijdig "fun" en de rest van het album bleef lang geheim. Tot nu.Lees verder ›

Mitch Harris’ wegen zijn ondoorgrondelijk. Het is al jaren geleden dat hij nog structureel met Napalm Death het podium opstapte. Op de laatste plaat van die band speelt hij weliswaar nog gitaar maar in het persbericht wordt hij zelfs niet meer genoemd bij de bandleden. Ernaar gevraagd gaf Napalm Death-zanger Barney aan dat het aan Mitch zelf is om deze situatie van afgenomen muzikale activiteit toe te lichten. En dan ineens staat meneer voor de deur met zijn nieuwe band/project Brave The Cold.Lees verder ›

Het gebeurt dat je onverwacht in het gaatje genomen wordt. Een moment niet opletten en hup, je hebt prijs. Dat kan thuis gebeuren, op het werk, professioneel, privé. Je kan het zo gek niet bedenken. Nu gebeurt het me hobbymatig. Bij Dame Silú De Mordomoire staat er netjes black metal geschreven in het lijstje van uit te voeren reviews. Ik dacht laten we nog eens iets ontdekken: iets onbevangen, onbevooroordeeld in de hand nemen en gewoon goed doorluisteren. Tja, dan kom je toch van een kale reis terug, als deze release, A World Of Shadows, een dungeonsynthplaatje blijkt te zijn.Lees verder ›

Als je in een band speelt waarvan het merendeel van de bandleden zijn roots heeft liggen in verschillende muziekstijlen, dan kan je ook een muzikale potpourri verwachten. Laat het Belgische Cuttermess nu precies aan dat plaatje voldoen. De band brengt met zijn EP Take 'm To The Guillotine na twee jaar intensief repeteren en optreden dan eindelijk zijn debuut. Dat het vijftal de zaken graag goed aanpakt blijkt uit het feit dat de opnamen plaatsvonden in de Hearse Studio, de plek waar in het verleden ook werk van Aborted, Cytotoxin en Wiegedood is vastgelegd. Ook het handgetekende artwork is een mooi visitekaartje en dekt de titel van dit debuut op prima wijze.Lees verder ›

Uit de woestijn van Nijmegen komt een psychedelische desertmetalband genaamd Bismut. Dat is inderdaad een vernoeming naar het zware metaal met dezelfde naam. Retrocausality is een album met een speelduur van een dikke 70 minuten. Wat?! Ze-ven-tig minuten keiharde instrumentale stoner in je fucking oren. Je hoort het goed.Lees verder ›

Soms wil je een kopje koffie gaan halen met muziek op de achtergrond. Het heeft een half uur moeten wachten, want ik was Cross Bringer - The Signs Of Spiritual Delusion aan het luisteren. Wat een intrigerende plaat is dit geworden! De band bestaat uit vier types, en zij hebben in 2019 dit vehikel opgericht. Hoe noem je dit soort muziek? Technische black hardcore denk ik. Denk aan Converge, een furieuze versie van Drottnar en Deathspell Omega, dan ben je een heel eind. Het is overigens niet post of progressief, eerder avant-garde. Alsof de zwartheid van black metal in een innige knuffel ligt met het verheffende van hardcore.Lees verder ›