Hier was ik helemaal klaar voor, een interview met Amaranthe. Vijfenzeventig procent van mijn metalen luistertijd bestaat uit het beleven van atmosferische industrial black metal. Daarnaast krijgen vooral andere extreme of obscure subgenres de brokken. En dan zijn er de ‘guilty pleasures’. Babymetal bijvoorbeeld, of Amaranthe. De eerste drie albums staan in mijn favorietenkast, album nummer vier (Maximalism), schoot ik in de review af met 38/100. Helix, twee jaar geleden een feit, kon ik beter hebben dan mijn collega Yves, zeker met de komst van de clean zingende Nils Molin (Dynazty). Toch zijn vooral de eerste drie albums blijven hangen. Voor album nummer zes, Manifest, was het benieuwd uitkijken naar de mix van elementen. De video’s gaven alvast een divers beeld. Tijd om stichtend lid (die blonde ja) Olof Mörck de pieren uit de neus te vragen.
Hallo Olof, bedankt voor dit half uurtje. Laten we er meteen invliegen. De nieuwe Amaranthe is uit en hij heet Manifest. Manifest kan twee zaken betekenen volgens mij. Willen jullie een onthulling doen, of een statement maken?
Hoh, ik veronderstel beiden eigenlijk. De titel is veelzijdig bedoeld. Deze kan geïnterpreteerd worden als een bijvoeglijk naamwoord, een zelfstandig naamwoord en een werkwoord. Afhankelijk van je standpunt. Als werkwoord gaat het over hoe iets in de realiteit gebracht wordt. Zoals onze muziek. Het is niet dat we neerzitten en miljoenen uren bezig zijn om nummers te creëren. Het is iets wat met een bepaalde flow gebeurt, een manifestatie. Daarnaast vinden we ook dat onze muziek manifest is, in die zin dat het duidelijk en makkelijk te begrijpen is. Daarnaast kan een manifest ook een lijst zijn, een opsomming als het ware, van intenties. Een Manifesto, iets wat in het Duits en Zweeds ook afgeleid wordt. Maar bovenal wilden we een titel die sterk is, die aangrijpt, die de luisteraar verwondert en hem of haar wil laten luisteren. Het moet een goeie “ring” hebben. Manifest vinkt alle hokjes af.
Het is een lokaas-titel dus.
Exact.
Manifest is jullie eerste album via Nuclear Blast. Wat zijn de grote verschillen tussen Nuclear Blast en Spinefarm volgens jou, zonder waardeoordelen te vellen over de ene of de andere?
We werkten heel heel graag samen met Spinefarm, echt, dat wil ik benadrukken. Spinefarm zit onder de koepel van Universal Music – ongeveer het grootste label ter wereld – en dat heeft wel tot gevolg dat soms de beslissingssnelheid niet al te hoog ligt. Bij het uitbrengen van een videoclip bijvoorbeeld, dan moet het ganse Universal Music-proces doorlopen worden en dat is best wel lang en intens. Een maand tot twee maanden is geen uitzondering. Nuclear Blast is dan weer het grootste metallabel ter wereld en zij begrijpen onze manier van werken perfect. Spinefarm had ook echt toppers in dienst, maar zij waren met een vijftal, terwijl Nuclear Blast met een honderdtal personen klaarstond om ons te helpen. Dat betekent ook dat voor alle vormen van ondersteuning, van public relations tot het maken van kleine marketingvideo’s, er altijd iemand beschikbaar is van Nuclear Blast. Zo net nog kon bijvoorbeeld een interviewer niet aanloggen, nochtans iemand die altijd correct en tijdig is. Ik meldde het aan de mensen van Nuclear Blast en die hebben voor een workaround gezorgd. Dat was vroeger geen optie.
Wat ook anders is, is dat we veel meer merken dat de mensen bij Nuclear Blast echt enthousiast waren om met ons samen te werken. Ze komen ook op geen enkele manier tussen in het creatieve proces. Ze hebben bijvoorbeeld geen enkel nummer gehoord van deze nieuwe plaat tot die helemaal af was en op hun bureau lag. Dat is een teken van vertrouwen. En opwindend!
Dit is het tweede album dat jullie uitbrengen met Nils Molin. Ik moet zeggen dat jullie een hele goeie invloed op hem hebben uitgeoefend want het nieuwe Dynazty-album is subliem! Is het zo dat jullie hem hebben beïnvloed, of is het andersom?
Ja hij is een fantastische songwriter, een schitterende zanger en we hebben elkaar zeker beïnvloed. Hij zit nu al in de band sinds maart 2017 en is constant in de buurt. We zijn goeie vrienden geworden, echt. Nils schrijft technisch gezien geen muziek voor Amaranthe, toch niet op Manifest, maar hij zat wel in het proces. Ideeën geven, mee in de studio support geven. Elize en ikzelf schrijven de muziek, maar het kan nooit kwaad om dit in overleg te doen met de andere bandleden. Door ideeën te delen is iedereen mee met het verhaal en staan de neuzen in dezelfde richting. We willen iedereen altijd mee het bad in trekken, we willen geen huurlingen. Dat hebben we ook echt bekomen met deze line-up: iedereen is mee, iedereen participeert en iedereen staat mee in de frontlinie. Nils is het laatste puzzelstukje, nu zijn we echt compleet.
Hoe zou je Nils omschrijven in vijf woorden?
Hij is ambitieus, zelfverzekerd … nederig. Nederig en zelfverzekerd is een zeldzame mix trouwens, maar hij combineert ze perfect. Hij is ook extreem getalenteerd. Dat zijn twee woorden. Getalenteerd dus. En als laatste zou ik zeggen … fun.
Nu jullie bij Nuclear Blast zitten, worden jullie wellicht ontlast van een pak taken. Of is het zo dat jullie Amaranthe runnen als een bedrijf? Met een boekhouder, een ICT’er, een HR manager, … ?
Ja, dat is toch een stuk het geval. Ik behandel voor een groot deel de communicatie met Nuclear Blast, de public relations bijvoorbeeld. Elize en ik spreken meestal met het management, en beiden nemen we ook de taken op ons voor het runnen van het bedrijf achter de band. We proberen wel om daar niet de focus op te leggen. Want weet je, het is wel degelijk leuk om een ondernemer te zijn, maar bedrijfsleider zijn kan makkelijk in de weg komen van het creatieve aspect. Dat is ook zo bijvoorbeeld als je werkt in een IT-bedrijf. Als je een paar schitterende ideeën hebt en je hebt de saaie accountant tussen die ontwikkelaars zitten, dan remt dat vaak hele fraaie ideeën af. Daarom zijn bij ons de accountants ook mensen van buitenaf. Mensen die we inhuren in Göteborg, wat niet wegneemt dat we de cijfers wel in de gaten houden. Het is echt wel belangrijk dat bands rekening houden met de business-kant, maar dat het nu ook weer geen impact heeft op het creatieve proces. Het mag het niet overnemen.
Wie staat bij jullie dan op de rem als het nodig is, als jullie te ambitieus of creatief worden?
Dat is zeker en vast onze manager, Angela Gossow, die je wel kent van Arch Enemy onder andere. Zij stelt het budget vast. Ze is ons dashboard. Wij stellen soms zaken voor de liveshow voor en dan durft ze ons er wel eens attent op maken dat er nog shows komen in de toekomst. Dat we niet te veel in het moment mogen denken bijvoorbeeld. Het is goed dat iemand die reflex maakt.
Goed, nu over de muziek. Helix was voor mij een terugkeer van Amaranthe, Maximalism vond ik op zijn zachtst gezegd een beetje te poppy, te melig, te veel hymnes. Hoe omschrijf je het nieuwe album?
Een complete rip off van Maximalism eigenlijk. Nee grapje, eigenlijk heb je wel gelijk over de twee vorige albums. Maximalism was een experiment, waar we poppy gingen en hymnes maakten. Helix was ook een experiment, in die zin dat we achteruit keken en alles meenamen uit het verleden wat naar ons gevoel “werkte” en er alsnog een innovatieve uitvoering aan koppelden. Helix was eigenlijk het fundament waarop we Manifest hebben gebouwd. Experimenteren is een goede zaak, maar het probleem is dat je niet de ervaring hebt om vooraf te weten of het geslaagd is of niet natuurlijk. Helix is geslaagd. Daarom hebben we er ook echt vertrouwen in dat Manifest een geslaagde verderzetting is. “The next level”. Het is heviger, donkerder, maar nog steeds met het nodige optimisme naar de toekomst zoals je van Amaranthe gewoon bent, dus als je Helix goed vond, dan zal je houden van Manifest. Het is de betere versie van Helix, met een aantal smaakmakers. De video’s zijn de wat klassiekere nummers, maar we hebben ook echt andere dingen gedaan. Minder mellow, meer duisternis.
Als ik denk aan Amaranthe, dan denk ik “catchy, heavy, powerful”, van in het prille begin. Met een boodschap. Maar de laatste albums lijkt het speelse er wat van af te zijn. Er is een zeker sérieux bijgekomen. In vergelijking met nummers als Electroheart is het gaandeweg een stuk meer Electrofear geworden bijvoorbeeld. Voelen jullie dat ook zo aan?
Ja, wel, het is onze ambitie geweest om minstens één of twee nummers per album dansbaar, genre Electroheart te maken. Of Digital World, of Call Out My Name. Deze keer was dat niet anders. Zo hebben we een uptempo nummer gemaakt, erg catchy, maar plots werd het behoorlijk “evil”. Het werd uiteindelijk een nummer over de val van Lucifer, Milton-stijl dan, Paradise Lost (het boek, redactie) weet je wel. Dat is wel behoorlijk ver af van het Electroheart-concept natuurlijk. Archangel is de titel van het nummer, daar is ook een video voor gemaakt.
De nieuwe video voor het nummer Viral, daar wou ik het nog eens over hebben. We hebben destijds het schitterende Digital World gekregen van jullie. Dat was toch wel een waarschuwing over het menselijke loslaten en verdwijnen in de digitale massa. Maar nu, met de Corona-situatie, kunnen we niet anders dan de digitale weg opgaan zo lijkt het. Met Viral benadrukken jullie dat ook. Maar het is wel schizofreen. Ik krijg er zo een Fear Factory-gevoel bij, waar het allemaal digitaal klinkt en eruit ziet, maar tegelijk je ook heel veel rooie digitale vlaggen meekrijgt.
Het is een balansoefening, zoveel is zeker. Het is zeker ironisch natuurlijk, we bekritiseren de digitale “vooruitgang” enerzijds, we gebruiken een pak digitale stijlelementen anderzijds. We zijn ons daar bewust van. Het is een tweesnijdend zwaard, dat proberen we ook duidelijk te maken in zowel Digital World als Viral. Social media is een zegen in deze tijden, voor veel mensen. Het gaat isolement gedeeltelijk tegen. Wij hebben ook contacten over de ganse wereld en het is prachtig om daar mee in contact te kunnen blijven het ganse jaar door. Anderzijds mis je wel dat menselijke aspect, dat non-verbale aspect in communicatie bijvoorbeeld, het fysieke. Om maar niet te beginnen over de anonimiteit, de internet warriors, de polarisering. En je kan mensen echt niet iets afnemen eens je ze de vrijheid gegeven hebt, de tools gegeven hebt om vrijuit te spreken. Ook al zijn ze plots allemaal epidemiologen. Het is een heel democratisch iets, ook al wordt het aangewend om antidemocratische gevoelens en gedachten te uiten. Heel dubbel allemaal. Zowel links als rechts.
We gaan in ieder geval viraal omwille van een viraal iets. Niet noodzakelijk positief.
Klopt.
Terug naar de muziek. Jullie hebben voor het eerst een pak gastbijdragen. Wie was de leukste om mee samen te werken?
Moeilijk. Ze waren allemaal leuk om mee samen te werken. Noora Louhimo van Battle Beast kenden we al lang van festivals, zeven à acht jaar lang, maar op de ene of andere manier zijn we nooit echt nauw beginnen samenwerken, ook al was het vrij evident om dat eens te doen. Ik vind ze ook echt één van de beste stemmen in de scene van dit moment heeft. Normaal zouden we ook getoerd hebben in de Verenigde Staten dit jaar, maar ja, Covid… Hoe dan ook, we waren benieuwd naar hoe haar stem in de Amaranthe context zou klinken samen. En nu is dat eindelijk gelukt. We zijn superblij met het resultaat.
Die video heb ik natuurlijk gezien. Het is inderdaad “apart”. Ik vroeg me wel af of jullie de ironie doorhebben van het tegen klimaatopwarming zijn en overal vuurtjes stoken in de video.
Ja, dat is onze fans ook niet ontgaan. Maar weet je, het goede is dat het vuur effectief CGI is. Digitaal dus. Ook al neemt dat natuurlijk niet weg dat het gebruik van vuur op zich contradictorisch is op een bepaalde manier. Heel overtuigend in ieder geval. Ik weet wat je bedoelt. Goeie reflex!
Een gans andere vraag: hebben jullie ooit gedacht om samen te werken met Peter Tägtgren, van Pain en Hypocrisy?
Ik ken hem een beetje, van 70000 Tons of Metal. Persoonlijk denk ik dat hij een genie is. Wat hij deed met Pain, op het eerste album in 1997, dat vond ik super. Ik heb dat gekocht en dat was één van de grootste inspiratiebronnen van het Amaranthe-debuut. De mix van dance metal en industrial, echt pionierswerk. Dynazty nam een aantal albums met hem op en raden hem echt aan, dus wie weet. Voorlopig zitten we echter wel echt goed met Jacob Hansen. Hij begrijpt ons helemaal, waar we naartoe willen. We blijven voorlopig zeker zitten.
Niet al mijn collega’s zijn fan van Amaranthe, om het zacht uit te drukken, opnieuw. Ik ben eerlijk gezegd ook niet iemand die normaalgezien jullie stijl van muziek kan appreciëren maar eerder Emperor, Blut Aus Nord en Darkspace luistert. Jullie zijn samen met een aantal andere bands dan maar mijn “guilty pleasure”. Mijn vraag is nu: werkt dat ook omgekeerd? Heb jij bijvoorbeeld ook een band of bands die behoorlijk extreem zijn en waarvan je bandleden zich in jouw plaats schamen voor je smaak?
O ja, wees maar gerust, dat is wel degelijk het geval. In mijn jongere jaren kon ik heel erg hard gaan op Burzum, en los van Varg zijn persoon ben ik nog steeds erg begeesterd door de oude Burzum-albums. De andere bandleden begrijpen dat to-taal niet. Mayhem‘s De Mysteriis Dom Sathanas is bijvoorbeeld een van mijn oude favoriete platen. Oude Burzum heeft een soort van lo-fi magie in zich die ongeëvenaard is. Heel aantrekkelijk op vrijdagavond met een Belgisch biertje en helemaal inzinken. De atmosfeer is zo monotoon en hypnotiserend. Ook met Marduk, waar ik mee ben opgegroeid, blijf ik een speciale band hebben. Ik heb een lange weg afgelegd tussen toen en nu op muzikaal vlak (lacht). ”
Goed, wanneer gaan we jullie nog eens zien? Live. Dat gaan nog even duren wellicht.
Hoh, neen, ik denk het niet. We hebben al een aantal optredens voorzien voor 2021. dat lukt wel hoor. Mijn vrouw speelt fluit in Haggard bijvoorbeeld en zij gaan optredens doen begin oktober in Duitsland. In een theatersetting wellicht, al neerzittend, maar toch. Het kan. April 2021, dan denk ik dat we weer kunnen toeren. En anders cancelen we. Onze intentie is april, we duimen. De hele wereld rond! Dus ook op Graspop 2021, we zien jullie daar, hopelijk.
Dat is pas een manifest. Bedankt om de cirkel rond te maken!
Links: