Geschreven door Bart Al Foet op 05-10-2020 om 19:10.
Zoals jullie in het interview met Amaranthe kunnen lezen is dit nieuwe – zesde – album een herneming voor de Zweedse mainstreamers, gebaseerd op Helix. Voor mij heeft Amaranthe één serieuze misstap begaan in zijn carrière. Dat was met het album Maximalism, iets wat ik graag vergeef. Het was uitkijken naar plezierige liedjes met pep en positivisme, snelheid en emotie. Ik kan amper geloven dat ik dit schrijf, maar het klopt wel. Metal mag wel degelijk fun zijn. De drie single-video’s die het album vooruit snelden waren niet eenzijdig “fun” en de rest van het album bleef lang geheim. Tot nu.
Hoe brengt Amaranthe het er vanaf op Manifest, de eerste plaat die de band via Nuclear Blast de wereld in vlamt? Complexen hebben ze niet over hun elektronische toefjes en hun extreem catchy Eurosongmetal, iets wat ze benadrukken met openingsnummer Fearless. Aan de microfoons hard en zacht, met Nils Molin er tussenin. Een drievuldig vocaal buffet, voor ieder wat wils, ook al is er een pak mensen die met één van de drie een probleem zal hebben. Wie het echter allemaal kan hebben, die wordt getrakteerd op uptempo plezier met een band die het goede voorbeeld wil geven, de luisteraars belooft dat persoonlijke groei en ontwikkeling de weg om te gaan is en hiervoor de perfecte soundtrack heeft gemaakt. Een soundtrack met een nog steviger sound dan voorheen: meer industriële effecten, een nog voller gitaargeluid, iets minder symfonische tierlantijntjes en een gezonde dosis pop die nog steeds teert op de erfenis van ABBA. Zelfs het activisme in Make It Better en Do Or Die (weg met de opwarming van de aarde dankzij Angela Gossow en Jeff Loomis) neem je er bij zonder dat het betuttelend of bevoogdend klinkt.
Viral is ook zo’n nummer, dat drijft op zijn aanstekelijke zanglijn. Een oorworm die minstens even infectueus is als het virus waarover het gaat. Na het vermijdelijke Adrenaline krijg je Strong, een duet met Noora Louhima (Battle Beast) en nu moet ik eerlijk toegeven dat dit pepnummer ook mij in zijn greep houdt. Eenvoudig en toch o zo doeltreffend. ‘I am stronger than I’ve ever been’. Het zal wel zijn! Moeilijk om zoveel glucose te slikken en je toch energieker te voelen, maar het kan.
Nog memorabele nummers? Het mierzoete Crystalline, een sentimentele slow en BOOM!, waar brulboei Henrik Englund Wilhelmsson rapt als een bezetene. En o ja, als je de bonusversies aanschaft dan krijg je onder andere 82nd All The Way van Sabaton, in een coverversie. Ik wil het niet goed vinden, maar ik vind het … leuk. Niet zo leuk als Archangel, waar Lucifer zijn eigen nummer krijgt met een exxxxtreem kleverig refrein. Dat is Amaranthe. I love it. En ja, je mag je er voor haten.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
