Na het debuutalbum Daughters Of The Night (2022) waarop symfonische en gothic metal met power metal werden gemixt, is het tijd voor het tweede album van de Italiaanse band Nocturna. We stappen in met Of Sorcery And Darkness aangezien we het debuut bij Zware Metalen hebben gemist. Over het nieuwste album stelt de promotekst dat het opnieuw betekenis geeft aan de term “dualiteit” en dat de teksten geïnspireerd zijn op romantiek tezamen met de verfijnde sonische aanpak van de band. De vocalen van Grace Darkling en Rehn Stillnight schilderen mysterieuze en sensuele portretten van een voorouderlijke tijd, die toch nog steeds dicht bij ons is. Ja, Scarlet Records weet het wel aardig, maar weinig zeggend te verpakken, althans dat is mijn eerste indruk. Ik kan er dan ook voor aanvang van het luisteren naar dit album weinig van maken. Goed, ik weet wat ik ongeveer zou kunnen verwachten, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Tijd om naar de muziek zelf te luisteren dus.
De thematiek zoals we we van een gothicmetalband zouden mogen verwachten, komt direct tot uiting met de opener Burn The Witch. De eerste indruk zal zijn, ‘oh alweer zo’n nummer over heksen op de brandstapel’. Maar de dames weten u wel met vrij imponerende vocalen mee te voeren. Denk veelal aan Nightwish, Epica, After Forever en aanverwanten. De muziek zelf trekt het geheel echter een stuk vlotter op gang en zit dan weer met één been in het gothic-gebeuren en met het andere been effectief meer in de power metal. Voor het drumwerk moet u vooral bij het laatstgenoemde genre zijn. De gitaren en de sfeerzetting doen, met uiteraard een prominente rol voor de vocalen, veel meer denken aan de gothic van begin jaren ’90. En luister ook eens naar die heerlijke, vlotte gitaarsolo! Wat dat betreft liegt de eerder geciteerde tekst er niet om.
Sapphire heeft wat meer melodramatica in zich, met name door de meanderende, fors aangezette riffs en de ietwat getemporiseerde stijl. Ik vind het vooral een mooi en clean nummer in de letterlijke zin van het woord. Tijdens het derde nummer, Noctis Avem, dat stilistisch wat meer lijkt op de opener, geeft de band weer wat meer gas. We horen zelfs wat blastbeats voorbij komen! Het lijkt er intussen op dat de band nummer voor nummer qua stijl weet af te wisselen, zonder de gothic-ambiance uit het oog te verliezen. Het valt daarbij op hoe goed de vocalen van het tweetal bij elkaar past.
Gedurende de eerste luisterbeurten heeft de muziek al genoeg om het lijf voor mij om over te schakelen van de luidsprekers naar de betere hoofdtelefoon om ten volle van het gebodene te kunnen genieten. Naast het feit dat de vocalen liefelijk klinken hoor ik er ook een bezwerend karakter in terug. Een scala aan symfonische elementen, zoals koorgezangen en toetsenpartijen, geven het album daarnaast ook nog eens extra sfeer en diepte mee.
De Italianen vervolgen het album met het stampende Creatures Of Darkness. De wat meer verhalende, heroïsch klinkende zang pikt het nummer vrijwel direct op, waarna een paar momenten later ook de sopraanachtige vocaal te horen is. Het is goed te horen dat deze dames al lang met elkaar samenwerken. De muziek zelf is wel erg avontuurlijk en ook vaak een tandje harder dan ik in eerste instantie had verwacht. Maar de band gunt mij maar weinig rust om er lang bij stil te staan want de volgende kraker met de titel Midnight Sun kondigt zichzelf alweer aan. Ditmaal is er meer ruimte gemaakt voor die sopraanachtige vocaal en speelt de andere stem wat meer de tweede viool. Na dit nummer vervolgt de band zijn muzikale reis met het intermezzo First Disobedience. We horen kraaien, een sferisch toetsenpallet, gesproken vocalen en trompetgeschal. Het is de opmaat voor het tweede, nog ruigere deel van Of Sorcery And Darkness.
Through The Maze stelt dan ook niet teleur, al lijkt de band hier wat meer de klassieke gothic aanpak van stal te halen. In de basis is de uitvoering prima, met een ontzettend mooi, beroerend refrein. Die koers trekt de band niet helemaal door met Strangers. Een heerlijk bombastisch en knallend nummer, waarbij ik wederom te spreken ben over het totaalgeluid en de plaats die het drumwerk hierin krijgt. Vooral de korte, rustige zangpassage aan het einde valt op, waarna de band er met een oerharde knal weer van tussen gaat. De smaakvolle zevenendertig minuten eindigen met het klassieke, rustige, doch zeer beklijvende Last Day On Earth. Dit nummer pakt weer iets anders uit, met mooie samenzang, scheurende gitaren en een fijn gevoel voor de melodieën en sfeer.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo goed weet waar ik naar heb zitten luisteren? Is dit het begin van een nieuw subgenre, met elementen uit het gothic- en powergenre? Laten we het dan voor het gemak gewoon powergothic noemen, een andere omschrijving heb ik er niet voor. Er zijn talloze vrij indrukwekkende en smaakvolle momenten hoorbaar op Of Sorcery And Darkness. Soms komen ze totaal onverwacht, zoals aan het begin van Noctis Avem wanneer plotsklaps een lang uitgerekte zanglijn te horen is, of de eerder genoemde blastbeats. Of tijdens het overrompelende Creatures Of Darkness met zijn drumwerk en prachtige emotieve vocalen. Sluit ik nog of met een compliment voor de heldere en gedetailleerde productie en het noemenswaardige feit dat de teksten niet de dertien-in-een-dozijn verhaaltjes zijn.
Score:
87/100
Label:
Scarlet Records, 2024
Tracklisting:
- Burn The Witch
- Sapphire
- Noctis Avem
- Creatures Of Darkness
- Midnight Sun
- First Disobedience
- Seven Sins
- Through The Maze
- Strangers
- Last Day On Earth
Line-up:
- Grace Darkling – Vocalen
- Rehn Stillnight – Vocalen
- Hedon – Gitaar
- Antares – Bas
- Deimos – Drums
Links: