In 2017 werd de post-blackmetalband Deliria opgericht door Dawn of Ouroboros-bassist David Scanlon. De band bestond toentertijd uit Adam Rupp (Kill The Messenger) op vocalen, Jared Klein (Rivers Of Nihil) op drums en David Scanlon op gitaren. Tezamen namen de heren het hier onbesproken debuut Nausea op. In 2018 kreeg de band versterking van gitarist Brent Rockwell (The Undying) en bassist Jade Forsythe (Arcane Existence), wat liveoptredens mogelijk maakte met bands als Tyr, Ulcerate en The Zenith Passage. Het tweede album Phantasm werd ingedrumd door Andrew Baird (Fallujah) en de opname begon al in 2020. Inmiddels is er alweer een nieuwe drummer toegetreden, Brandon Clevenstine (Symbolik). De rest van de bandbezetting is wel intact gebleven. Het maakt van dit Deliria een band met vrij ervaren muzikanten in de gelederen, waardoor het verwachtingspatroon dan automatisch ook wat hoger ligt.
Dat mag en dat kan natuurlijk, maar dan is het wel zo prettig als de band hier ook aan kan voldoen in de drie-en-veertig minuten die deze plaat duurt. Tijdens de opener Smoke & Mirrors valt het typische, wat meanderende gitaarwerk op dat de zogenaamde post-stempel aan het geheel meegeeft. Ook hoor ik de basgitaar goed doorkomen, waardoor de muziek zelf een wat zwaarder karakter heeft. Blast-passages worden afgewisseld met getemporiseerde rustige tussenfases met enkel gitaarklanken. Meerdere lagen vocalen zorgen voor de tekstuele overdracht, waarvan de blackmetalkrijs het hoofdaandeel heeft. Enig gevoel voor progressiviteit is de band ook niet vreemd, Gemini is in die zin nog wat meer post-metal dan black in de opstartfase. Later komt de drummer er toch met blastbeats aan te pas en kent het nummer een opleving die even later ook weer wat wordt gekanaliseerd middels een sfeervolle onderbreking. Het is allemaal niet slecht uitgevoerd, maar het derde en tevens titelnummer zorgt er pas voor dat ik uit mijn stoel opveer.
Deliria klinkt meer bevlogen, furieuzer en ook wel natuurlijker, al direct vanaf aanvang. Phantasm gaat dan ook duidelijk meer richting pure, rauwe black, maar heeft ook wel wat deathmetalnuances qua drum- en vocaal werk in zich. Attic heeft dan weer iets weg van het Zweedse blackmetalwerk (denk vooral Dark Funeral). Het is een vrij onheilspellend nummer met sterke vocalen en een wat tragere cadans. De drummer weet het speltempo wel voor even op te voeren, maar het zijn vooral de gitaristen die hier zorgen voor de meest verfijnde indruk. Tegen het einde excelleren de muzikanten met hard samenspel en monsterlijke vocalen. Helaas is het wat aan de korte kant en had dit best wel even wat langer aan mogen houden.
Spellcraft laat de melodie niet helemaal achterwege, maar hier gaat het in absolute zin veel meer om de impact, zoals we ook tijdens het titelnummer konden horen. Deze speelstijl bevalt mij eerlijk gezegd nog het beste. Het afsluitende en beduidend langere Oblivion duurt dan ruim tien minuten. Het geeft de band dan ook de ruimte om nog eens rustig met vooral veel post-black op te bouwen. Het nummer zit prima in elkaar, met zoals verwacht een aantal rustigere, melodische tussenfases en gesproken vocalen.
Resumerend heeft deze Amerikaanse band met dit Phantasm een fraai album afgeleverd, dat wel heel duidelijk een post-karakter en een meer ruwere vorm van black laat horen. Oblivion weet mede door zijn langere lengte deze twee kanten misschien nog wel het best te combineren. Toch ben ik persoonlijk meer onder de indruk van deze band wanneer het speeltempo toeneemt. Ik denk dan ook dat de band er goed aan zou doen om nog meer van die kant te laten horen op een vervolgalbum, bijvoorbeeld met vijf of hoogstens zes langere nummers die naast de gekende furie ook wat post-elementen kunnen bevatten.
Score:
79/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- Smoke & Mirrors
- Gemini
- Phantasm
- Attic
- Reckless
- Covenant
- Spellcraft
- Oblivion
Line-up:
- Adam Rupp – Vocalen
- David Scanlon – Gitaren
- Brent Rockwell – Gitaren
- Jade Forsythe – Bas
- Brandon Clevenstine – Drums
Link: