Alpha Wolf – a quiet place to die

Geschreven door op 06-10-2020 om 18:40.

Zo ben je als band nog geen tien jaar bezig en toch al genomineerd voor het beste heavy album of EP van 2020 in eigen land. De uitslag volgt nog, maar het Australische Alpha Wolf mag zichzelf op de borst kloppen voor die mooie prestatie. Die nominatie is overigens op basis van de vorig jaar verschenen EP Fault. Ondanks dat gegeven is het een understatement dat het vijftal weer goed op weg is. Sinds twee jaar is de line-up stabiel en zitten alle kikkers weer in de kruiwagen. Het tweede album a quiet place to die is daar om het bewijs te leveren dat Alpha Wolf sterker in zijn schoenen staat dan ooit tevoren.

Met a quiet place to die mogen we een mix van metalcore, djent en nu-metal verwachten. Aangezien landgenoten als Make Them Suffer en Polaris in dezelfde vijver vissen, is het de vraag of Alpha Wolf zich voldoende kan profileren. Die conclusie kunnen we na enkele luisterbeurten al redelijk snel trekken. Titelnummer en opener a quiet place to die, The Mind Bends To A Wil Of It’s Own en Restricted (R18+) zijn dermate opgefokt en fel dat de nummers niet vergelijkbaar zijn met die van collega’s. Bovendien horen we ook regelmatig wat vervormde, elektronische toevoegingen die bovendien behoorlijk ver naar voren zijn geschoven in de geluidsmix. De toevoeging van dat elektronische supplement zorgt voor een hoog djent en nu-metal gehalte en gelijktijdig maakt het dit album in de gehele lengte een zware kluif. Daar zit de crux en hoor je waar het Alpha Wolf nog net aan ontbreekt; een goede dosering van de elementen. De opbouw van bijna alle nummers is nagenoeg hetzelfde en eentonigheid ligt al snel op de loer.

Het begin van dit album bevat met Creep, Golden Fate; Isolate en de single Akudama gelukkig wel een paar tracks waar flink wat variatie en een betere balans in aanwezig is. Lompe breaks, vette moshparts en feilloze gitaarriffs brengen de nodige afwisseling waar het bij sommige nummers op a quiet place to die simpelweg aan ontbreekt. Er gebeurt namelijk continu wel iets en de robuuste muur van geluid hikt regelmatig tegen de grens van maximaal aan. Het swingende Akudama doet qua groovend gitaarwerk denken aan Rise Of The Northstar, muzikaal aan het agressievere werk van Make Them Suffer en in de zang- en zanglijnen aan het Britse Employed To Serve. Het is verreweg de meest interessante track op dit tweede album van Alpha Wolf. Het album eindigt zoals eerder geschreven met twee adrenalinebommetjes en daar kan zelfs het trage en experimentele don’t ask… weinig meer aan veranderen.

Muzikaal is er weinig af te dingen op a quiet place to die. De strot van brulboei Lochie Keogh past goed bij de band en ook de overige bandleden weten van wanten. Het lijkt slechts een kwestie van tijd en ervaring om te komen tot de juiste keuzes en balans in geluid en muziek. Immers: wie een prins wilt trouwen, moet veel kikkers kussen. Tot dusver de gerijpte wijsheid van ondergetekende.

Score:

73/100

Label:

SharpTone Records, 2020

Tracklisting:

  1. a quiet place to die
  2. Creep
  3. Golden Fate; Isolate
  4. Akudama
  5. Acid Romance
  6. Rot In Pieces
  7. bleed 4 you
  8. Ultra-Violet Violence
  9. The Mind Bends To A Will Of It’s Own
  10. Restricted (R18+)
  11. don’t ask…

Line-up:

  • Lochie Keogh – Zang
  • Scott Simpson – Gitaar
  • Saybian Lynch – Gitaar
  • John Arnold – Basgitaar
  • Mitch Fogarty – Drums

Links: