Deicide – Banished By Sin

Geschreven door op 27-04-2024 om 16:59.

37 jaar na de conceptie als Amon (of was het toch Carnage?) komt Deicide met album nummer dertien. Die levensduur was verre van een zekerheid toen Glen Benton en consorten in 1990 aan de deur klopten – nu ja, deze eigenlijk intrapten – met het gelijknamige debuut. Ik weet nog dat de band, mede door het extreme imago van Benton en misschien ook wel door de muziek die behoorlijk recht voor zijn raap was (en is), wat argwanend werd bekeken en in de Nederlandse metalpers nauwelijks de handjes op elkaar kreeg. Daar trokken de fans van haat doordrenkte, recht door zee death metal zich maar weinig van aan, waarna de band vertrokken was voor een lange reis. Zo zie je maar, je moet niet alles geloven wat een recensent aan zijn/haar toetsenbord toevertrouwt. En dat geldt natuurlijk ook voor deze recensie, dus hebben we er, voor zover YouTube dat toeliet, wat muziek aan toegevoegd, onder het motto “meten is weten”.

Met een beetje geluk hoor je dan, als ik, dat Banished By Sin opvallend fris klinkt. Hier geen oude(re) mannen aan het werk! Nu ja, eigenlijk wel natuurlijk maar je hoort het er – behalve in de ervaring – niet aan af. In een energieke, bijna schone productie en mix, die toch het vuur van de jeugd van vroege klassiekers in zich draagt, knalt Deicide in nog geen veertig minuten twaalf songs op je af. Die wat “schone” mix zal overigens niet voor iedereen spek voor het bekkie zijn. We lazen elders “oddly polished and clean” maar ik kan er prima mee leven, ook omdat het een andere inkijk in het werk van de band geeft.

Alle vier de bandleden – en dus ook nieuwe gitarist Taylor Nordberg (Inhuman Condition) – hebben drie songs aangeleverd. En daar zitten best wat hoogtepunten bij. From Unknown Heights You Shall Fall trekt na een karakteristieke berenbrul fijn fel van leer, heeft een lekker over de gitaarhals lopend riffje en Benton laat ook zijn hoge screams weer eens los op de (buiten de metalwereld niets vermoedende) mensheid. Gedubbeld met zijn zware grunt uiteraard. In Doomed To Die horen we na een doomy (ja hè hè) begin in het fanatieke, staccato refrein duidelijke sonische reflecties van het debuut en Legion. Heel experimenteel is de band eigenlijk ook nooit geweest. In de mate waarin men vasthoudt aan de eigen stijl is men eerder toch een beetje de Motörhead van de death metal. Wel horen we in Severe The Tongue voor de refreinen heel even een eerder melodisch blackloopje voordat Benton de metertjes weer in het rood blaft. Dan is Bury The Cross … With Your Christ weer een stuk rechtlijniger oude schools. Gemakkelijk in het gehoor en gemakkelijk mee te blaffen. Dat is ook een kwaliteit en het maakt het nummer een van de betere hier.

Failures Of Your Dying God is, als verwacht, ook al geen liefdesliedje en klinkt zo midden op het album ietwat generiek. Op eigen benen overtuigt het nummer al wat meer, zeker in het gitaarwerk naar het einde toe. Het blijkt een opmaat naar avontuurlijker snarenwerk in de titelsong, dat wisselt tussen industrieel kortaf en meer groovy werk, waarover dan wat pakkende soli worden gelegd. Niet teveel natuurlijk, want het moet allemaal wel zo rond de drie minuten blijven hè. En daarmee blijft Deicide stevig binnen de door zichzelf gebaande paden. Er zullen er zijn die zeggen dat die na dertien albums misschien wat diep en uitgesleten beginnen te raken, maar juist daarom vind ik het wat meer gepolijste geluid wel fijn. Ook in het stampende, woedend in de microfoon gespuwde Reign, chaos, mass worship Prepare the rise of Satan in The Light Defeated waarin ook de gitaristen eens echt los mogen in afwisselende en avontuurlijke solo’s (en zo laten horen dat dat best vaker had gemogen).          

Dat het geheel net wat anders klinkt, blijkt overigens geen toeval als we de informatie bij de plaat lezen. Daarin geeft man met het omgekeerde kruis (in zijn voorhoofd hè!) aan dat hij een paar jaar in een donkere hoek heeft gezeten en dat een aantal levensgebeurtenissen hem veranderd hebben en dat hij zich nu echt helemaal niets meer aantrekt van want anderen willen, gevolgd door een hartelijk Amerikaans: “The guy who started this shit is back! And it’s good to be back!” Voor eens lijken het geen loze woorden. Over woorden gesproken: met zijn teksten zal de band de shortlist voor de Boekenbon literatuurprijs wel nooit halen (al is het maar omdat hij in het Engels schrijft), maar toch kan ik bij zinnen als “Religion is the answer, If the question is disease” (The Light Defeated) een kleine grimlach moeilijk onderdrukken. Ach (of moet ik zeggen: Ai?) en over die hoes is inmiddels wel genoeg gezegd toch?

Het is moeilijk aan te geven waar de nieuwe nu precies zijn plek vindt in het uitgebreide oeuvre en misschien hoeft dat ook helemaal niet. Belangrijkste is dat Banished By Sin een Deicide laat horen dat zich niet volledig opnieuw heeft uitgevonden, maar toch – en vooral in het geluid – fris en net wat anders klinkt. Welkom terug dan maar Glen…, van nooit echt weggeweest!

Score:

82/100

Label:

Reigning Phoenix Music, 2024

Tracklisting:

  1. From Unknown Heights You Shall Fall
  2. Doomed To Die
  3. Sever The Tongue
  4. Faithless
  5. Bury The Cross … With Your Christ
  6. Woke From God
  7. Ritual Defied
  8. Failures Of Your Dying Lord
  9. Banished By Sin
  10. A Trinity Of None
  11. I Am I… A Curse Of Death
  12. The Light Defeated

Line-up:

  • Glen Benton – Vocalen, basgitaar
  • Steve Asheim – Drums
  • Kevin Quirion – Gitaar, vocalen
  • Taylor Nordberg – Gitaar, vocalen

Links: