Headlines

Dit Stockholms vijftal dat al dertig jaar ervaring heeft in de extreme metalscene, heeft met Dawn Of The Damned, album nummer negen intussen, een opvolger klaar voor het meer dan sterke Mark Of The Necrogram uit 2018. Grondlegger Sterner is er met de huidige line-up in geslaagd niks van zijn initiële slagkracht te verliezen. Dit werd wel al duidelijk middels de singles Mirror Black, The Infernal Depths Of Eternity en het meest recente Devil's Spawn Attack. De heer Schmier, inderdaad die van Destruction, komt even een paar vrolijke noten meebrullen op dit nummer. Je weet het: Necrophobic, dat is typisch Zweedse, melodische death/black metal, vaak aan een opzwepend, headbangend tempo! Op een streepje paint, een kogelriempje of een lederen vestje meer of minder wordt niet gekeken.Lees verder ›

Twee nummers, dat is wat Twin God voldoende vindt voor een EP. Beide nummers klokken wel boven de vijf minuten, maar dan nog vind ik dat erg mager. Zonder dessert heeft men toch niet geleefd of gegeten, toch? Nu we hier dan toch zijn voor de soep en de patatten zullen we maar eten wat de pot schaft. Twin God is het geesteskind van Bryan Elkins en beschrijft op elk nummer een aparte dood. Het trio, afkomstig uit New Jersey en Brooklyn wil met deze debuut EP een sterke focus leggen op samenhangende songwriting en spreekt daarvoor noise rock, math rock en sludge aan. Is dat vloeken in de kerk of is dat vloeken in de kerk? Ook in de bio stond letterlijk: ‘de band is live goed’. Dan kan je niet missen, toch?Lees verder ›

Een paar jaar geleden zag ik de Belgische band Briqueville verschijnen op Rodeofest in Wommelgem. Samen met Emptiness vormde deze band het hoogtepunt van mijn dag en uiteraard houd je dan die naam in het oog. Uiteraard is dit een band die heel wat meerwaarde brengt op een livepodium, waar dit enigmatische gezelschap met masker en gewaad je door een psychedelische trip trekt vol doomy stoner. De nieuwe plaat Quelle ligt sinds deze week in de rekken en verscheen bij het label Pelagic Records. Fans weten dan meteen dat ze kwaliteit gaan krijgen.Lees verder ›

Bay Area thrash metal: dat zegt onze lezers vast wel wat. Natuurlijk denk je dan gelijk aan bands als Testament, Dark Angel, Exodus en ja, zelfs Metallica en Megadeth. Maar kennen onze lezers dan ook Heathen? De band is namelijk terug, na een stilte van tien jaar, met het album Empire Of The Blind. Nieuw werk van een band met een onstabiele basis en gerommel in de line-up…Lees verder ›

Als er één band is die al veel drummers heeft versleten in het verleden, dan is het Kataklysm wel. De stokken liggen op het veertiende (!) album van de Canadezen in de handen van James Payne. Vanaf 1991 bestoken de heren die zo onderhand behoren tot het meubilair van Nuclear Blast, de wereld met death metal. Enkele bewonderenswaardige en knappe feiten, hoewel er in de loop van jaren natuurlijk wel enkele muzikale veranderingen zijn doorgevoerd bij Kataklysm.Lees verder ›

'Loat ze doodvalln', aldus het debuutalbum van deze, naar eigen zeggen, blackmetalveteranen uit Zweden. Hark From The Tomb wil dat u sterft, want u bent stom. Religie is stom, de mensheid is dom en u wordt uitgebuit door charlatans. Deze bevindingen werden in muziek vastgelegd op Let Them Die. De muzikanten mogen zichzelf dan veteranen noemen, met een blackmetalbloedlijn die teruggaat tot de 90's, ze willen niet met hun bakkes op de foto. We zullen het dus moeten doen met de vaststelling dat het om twee anonieme heren gaat.Lees verder ›

We staan overal open voor. Zeker ook voor Moribund Cult Records, waar ik menig extreem bandje leerde door kennen. In het geval van Lord Matzigkeitus is het een nieuwe naam voor mij. Deze (Koreaanse?) heer passeerde al één keer op Zware Metalen, in de review van het album The Projectionist – Visits From The Nighthag Part 2, waar hij weinig punten scoorde met zijn "stemgeluiden". Met Lord Matzigkeitus doet hij het allemaal alleen, voor de vierde keer. Ik vind er maar weinig info over terug trouwens. Zelf omschrijft hij zijn muziek op Drown als zeer ongebruikelijke, extreem gemene, op viool gebaseerde rauw black metal zoals die nog nooit eerder vertoond is. Lees verder ›

Lindsay Schoolcraft (ex-Cradle of Filth) bracht eerder al solowerk uit. Het debuut Martyr was een samenwerking met Rocky Gray (Evanescence). Op dat album was een soort gothic metal te horen. Worlds Away is echter een stevige breuk met zijn voorganger. Rocky Gray verzorgt hier nog wel een sporadische elektronische beat, maar daar blijft het bij. Tijdens de coronacrisis heeft multi-instrumentaliste Schoolcraft de elektronische harp opgepakt en is eens een paar melancholische gothic liedjes gaan schrijven. Het is geen metal ditmaal, maar dat pakt juist goed uit. De inhoud van het album wordt tevens duidelijk uit het prachtige artwork.Lees verder ›

Op een dag zei de farao tegen Mozes: “Mozes, ik geef jullie de keuze: ofwel zet ik Aborted Fetus met Pyramids Of Damnation op, ofwel slaan jullie op de vlucht en zwerven 40 jaar door de woestijn.” Wie weleens een Bijbel gelezen heeft, weet wat Mozes gekozen heeft. Nu we dat zesde album van deze Russische deathmetalband gehoord hebben, kunnen we de man met de wonderstaf alleen maar gelijk geven. Dat is zo saai als de Nijl lang is.Lees verder ›

Zo ben je als band nog geen tien jaar bezig en toch al genomineerd voor het beste heavy album of EP van 2020 in eigen land. De uitslag volgt nog, maar het Australische Alpha Wolf mag zichzelf op de borst kloppen voor die mooie prestatie. Die nominatie is overigens op basis van de vorig jaar verschenen EP Fault.Lees verder ›

Armoured Knight is een Chileense heavymetalband. Chili, u weet wel, dat langwerpige land aan de andere kant van de oceaan. U zegt: 'Noem nog eens drie bands uit Chili!' Neen, ik ken er geen een die me zo te binnen schiet. De digitale metalen encyclopedie geeft 2,596 bands uit Chili weer. Ze bestaan dus wel degelijk.Lees verder ›

Zoals jullie in het interview met Amaranthe kunnen lezen is dit nieuwe - zesde - album een herneming voor de Zweedse mainstreamers, gebaseerd op Helix. Voor mij heeft Amaranthe één serieuze misstap begaan in zijn carrière. Dat was met het album Maximalism, iets wat ik graag vergeef. Het was uitkijken naar plezierige liedjes met pep en positivisme, snelheid en emotie. Ik kan amper geloven dat ik dit schrijf, maar het klopt wel. Metal mag wel degelijk fun zijn. De drie single-video's die het album vooruit snelden waren niet eenzijdig "fun" en de rest van het album bleef lang geheim. Tot nu.Lees verder ›

Mitch Harris’ wegen zijn ondoorgrondelijk. Het is al jaren geleden dat hij nog structureel met Napalm Death het podium opstapte. Op de laatste plaat van die band speelt hij weliswaar nog gitaar maar in het persbericht wordt hij zelfs niet meer genoemd bij de bandleden. Ernaar gevraagd gaf Napalm Death-zanger Barney aan dat het aan Mitch zelf is om deze situatie van afgenomen muzikale activiteit toe te lichten. En dan ineens staat meneer voor de deur met zijn nieuwe band/project Brave The Cold.Lees verder ›