Headlines

Persefone is een zestallig collectief afkomstig uit Andorra. Buiten het feit dat dit een dwergstaatje is in de bergen tussen Frankrijk en Spanje heb ik vrij weinig associaties met dit land. Behalve dan die ene voetbalwedstrijd tussen Nederland en Andorra, waarbij Ruud van Nistelrooy de hele wedstrijd werd geprovoceerd en na zijn uiteindelijke goal besloot dit even goed bij de betreffende verdediger in te wrijven. Persefone is een band die al geruime tijd bestaat, ook nog eens in mijn muzikale straatje valt, maar toch op de één of andere manier aan mijn aandacht heeft weten te ontsnappen.Lees verder ›

In 2007 liep alle leven uit het Duitse Mystic Circle. Beelzebub trok er voor zichzelf de stekker uit. Doch nu recentelijk kwam deze heer opnieuw een van zijn kameraden uit de goede oude tijd tegen, A. Blackwar. Samen besloten ze Mystic Circle nieuw leven in te blazen en terug het wapen op te nemen waar het volgens de kenners al die tijd is blijven liggen, met name in 1999. Het nieuwe album moet dus aanzien worden als het logische vervolg op Infernal Satanic Verses uit datzelfde jaar.Lees verder ›

Ik hou van brutal death metal. Ik hou zelfs van brutal deathcore. Ik hou zelfs van infantiel brutale deathcore en zelfs van übertechnical brutal vegan deathcore. Waking The Cadaver? Infant Annihilator? Acranius? Geef maar hier. Zelfs de frisse en viriele springveer deathcore die je via Unique Leader meer en meer tegenkomt kan ik op regelmatige basis zonder al te veel schaamte uit mijn speakers laten komen. Vulvodynia uit Zuid-Afrika is een naam die de laatste tijd vaak opduikt en dus voelde ik me verplicht deze vierde langspeler te aanvaarden. Ik dacht dat Vulvodynia een stad was in Oekraïne (geen idee hoe ik daar bij kom, help me asjeblieft), maar het is kutpijn uit Zuid-Afrika, één van de landen met de hoogste graad van verkrachtingen ter wereld (9.556 geregistreerde gevallen in de maanden juli, augustus en september 2021). Hoe fout.Lees verder ›

In de bijgeleverde beschrijving van het nieuwe album van SOM wordt gesproken over Doom pop. Nu zijn dat wel twee genres die best ver van elkaar af liggen, toch valt hier wel iets voor te zeggen. Na beluistering komt het erop neer dat SOM een interessante mengelmoes maakt tussen Post Rock, Shoegaze en Alternatieve Metal, aangevuld met wat popinvloeden. Dit laatste zit hem overigens vooral in de zangpatronen, die vaak wat lieflijk aandoen.Lees verder ›

Nog zo een album dat ik lang heb laten liggen rijpen. Negură Bunget's meest recente, Zău. Ze hebben wel iets met de "Z". Het debuutalbum Zîrnindu-să uit 1996 was er, en vijf jaar geleden was er Zi. Dit Zău is het derde album in de Transylvanian Trilogy, een drieluik dus. Bandleider Gabriel Mafa aka Negru, stierf in 2017 ten gevolge van een hartaanval, zijn laatste drumslagen zijn te horen op dit laatste album, een album dat ten tijde van zijn heengaan al ver gevorderd was. De resterende bandleden, die allen vanaf 2013 actief zijn in de band, hebben er alles aan gedaan om dit Zău te laten klinken zoals Negru dat volgens hen gewild heeft. Qua motivatie kan zoiets wel tellen.Lees verder ›

Collega René is de grootste thrashliefhebber die ik ken, maar ik kan nu en dan ook wel mijn portie gebruiken. Vooral in combinatie met death metal kan je me een plezier doen met een thrashplaat of twee. Vorig jaar was er Defleshed, de nieuwe Exodus kon mij ook krijgen en binnenkort de Belgische helden van Evil Invaders die op de proppen komen met een nieuwe plaat. Ik doe het ondertussen met deze Cryptobiosis van Art Gates Records, waarvan ik een video zag passeren en meteen de promo aanvinkte. Cryptobiosis is Duits, acht jaar oud en bestaat uit vier leden.Lees verder ›

Op de laatste dag van het toch behoorlijk vervloekte jaar 2021 verscheen dit Sinew Of Sol, het vijfde album van het in Texas gebaseerde Midnartiis, geesteskind van heerschap Wes Radvansky. Je ziet al op een paar kilometer afstand zelfs doorheen dichte mist dat het om black metal moet gaan, waarschijnlijk van de traditionele soort.Lees verder ›

Welcome My Last Chapter, het enige album van de Zweden van Vinterland, sloeg in 1996 in als een bom. De drie heren speelden melodische black metal, net als Dissection of Sacramentum. Nu, zoals al gezegd bleef het voor Vinterland jammer genoeg maar bij één volledig album. Het eveneens Zweedse Black Lodge Records brengt nu net deze plaat opnieuw uit met een remastering van de meester, Dan Swanö, zelf!Lees verder ›

TDW alias Tom De Wit, die namen we in het verleden al een paar keer onder handen. Ikzelf kreeg Aphrodisia voorgeschoteld en verteerde die bijzonder goed, zeker gezien het feit dat ik het normaal wat moeilijker vind om progressieve rock/metal zonder extremiteiten op te nemen zonder bijwerkingen. Zijn negende album is dit ondertussen, waarvoor hij samenwerkte met Rich Gray en drummer Fabio Alessandrini. Ken je die gasten? Het zou moeten, ze zijn namelijk allebei actief bij Annihilator. Dé Annihilator, inderdaad. Dat doet het beste vermoeden.Lees verder ›

Je moet wel héél meesterlijk zijn in de kunst van tragische zaken, als ze een type tragedie naar je vernoemen. De Grieken hebben dit als geen ander voor elkaar gekregen. Gelukkig is er ook ruimte voor wat zonnestralen, want na een absentie van acht jaar is het (Griekse) blackened doom trio Agnes Vein terug met een nieuwe plaat.Lees verder ›

Unique Leader Records heeft een echt neusje voor talent. Het Amerikaanse label bracht vorig jaar al enkele voltreffers onder haar hoede uit. Zo kregen First Fragment, Alustrium, Korpse, Humanity’s Last Breath en Distant vorig jaar allen een zeer positieve beoordeling. Toen deze plaat in onze promolijst verscheen was het dan ook een koud kunstje om mijn naam te noteren. Dat The Last Ten Seconds of Life zichzelf omschrijft als een mengelsmoes van nu-metal, rock en death schrikt enigszins af, maar kijkend naar het label zal dit wel een verkapte manier zijn om weg te blijven van een typering als deathcore. Eens kijken hoe dit uitpakt.Lees verder ›

Weten jullie nog toen ik de demo van het Nederlandse Gärgäntuäh besprak in 2020? Compleet weg (ben) ik van dat cassettebandje. Het betrof een anoniem Nederlands duo dat de bovenste beste black metal maakte. Dödenlicht was de titel, drie nummers vol jaren '90 Zweeds/Noorse blackmetalnostalgie. Vorig jaar verscheen de debuutplaat Urmystyk en die deed het even goed, met een hoge notering in de Lage Landen Lijst. Nu doet hetzelfde fenomeen zich voor. Het duo Unknown en Forgotten heeft een nieuwe cassette uitgebracht, met drie nummers op. De naam van de band is Udegste, de naam van de cassetteband is Drauga.Lees verder ›

Sinds de komst Tomi Joutsen in 2004 lijkt het bandgeluid van Amorphis in rustig vaarwater. Plaat op plaat horen we datzelfde hoge niveau, met af en toe een heuse uitschieter naar boven. Het legt de band bepaald geen windeieren, want de groepsnaam klimt met de jaren langzaam maar zeker steeds een regel hoger op de festivalposters (tot maart 2020 uiteraard). Het lag dan ook niet voor de hand dat Amorphis op Halo, de opvolger van het in 2018 verschenen Queen Of Time, ineens freejazz zou gaan spelen. Ook al niet omdat dit nieuwe album de afsluiter is van de trilogie die begon met Under The Red Cloud. En vrij jazzen gebeurt dan ook niet. Het bandgeluid blijft in grote lijnen intact. Toch durven de Finnen op hun veertiende album wel wat afwijkende accenten te leggen.Lees verder ›