Headlines

Het Duitse Suidakra is nostalgisch geworden. Vorig jaar verscheen Echoes of Yore, waarop tien remasters stonden van de beste tracks volgens de fans. Overigens een uitstekende plaat die hier nog regelmatig gedraaid wordt. De band brengt in 2020 Lupine Essence, de debuutplaat, opnieuw uit. Nu ben ik ervan overtuigd dat dit een van de minste albums van de band is. De sentimentele waarde is begrijpelijk, maar een matige plaat remasteren is een beetje als een bezoek van je schoonmoeder op zaterdagochtend: niemand zit erop te wachten.Lees verder ›

Nee, Cro-Mags is niet meer de band die midden jaren ’80 de klassieker The Age Of Quarrel op de wereld losliet. Maar Harley Flanagan heeft van 2020 toch maar mooi een zeer productief jaar gemaakt met maar liefst twee Cro-Mags-releases. In juni nog kwam met In The Beginning het eerste Cro-Mags-album in twintig jaar uit en nu – nog geen zes maanden later - ligt er met 2020 alweer een nieuwe EP.Lees verder ›

Hoewel de leden van Our Oceans met bands als Cynic, Pestilence en Exivious een indrukwekkend curriculum vitae hebben, is het niet ondenkbaar dat het naar de band zelf genoemde debuut aan je voorbij is gegaan. Misschien wel omdat de muziek die de Nederlandse band op die plaat uit 2015 speelde op het eerste gehoor niet erg “zwaar” is. Ten minste niet op de wijze waarop die term gebruikelijk in (we noemen maar iets) een naam als Zware Metalen wordt uitgelegd. iTunes had zelfs het lef om er het label “country & folk” op te plakken toen we ons exemplaar erin wegzetten. Daarvan was op de eersteling geen sprake, wel van complex, etherisch voortbewegende muziek met meditatieve kwaliteiten. Denk een beetje aan de latere Cynic.Lees verder ›

Oriëntaalse metal. Artiesten verzinnen graag een eigen genre om op te vallen. Zo ook Amahiru. Als je Amahiru door Google Translate haalt, betekent het 'kansen' in een of andere Rwandese Bantoe-taal. Dit is een samenwerking tussen Frédéric Leclercq and SAKI. Een Fransman en een Japanse.Lees verder ›

Het is december en dus kriebelt het weer bij Zware Metalen. En nee, ik heb het hier echt niet over kerstmis en nieuwjaar natuurlijk. Het is namelijk weer bijna tijd voor de enige echte ZM Jaarlijst! Vorig jaar werd deze aangevoerd door het geweldige Algleymi van het IJslandse Misþyrming. In de lijst vonden we toen op een mooie 35e plek ook het debuut van Aoratos terug: Gods Without Name.Lees verder ›

Welle zen terug met een plaatje in het Antwaarps. ASERMOIETUITKOMT komt uit Heist-op-den-Berg. De vier mannen speelden in een ver verleden al eens hele stadions plat (grapje) en 2020 is hun comebackjaar met een plaat met vier oude en acht nieuwe liedjes in de trant van J.B.O. (James Blast Orchester). Allez, neemt plaats op uwen zetel en aanschouw Welle Zen Terug.Lees verder ›

Als tiener die net de gitaarmuziek had ontdekt, raakte ik verslingerd aan Nirvana dat met hopeloos depressieve teksten als “Teenage angst has paid off well, now I’m bored and old” natuurlijk de ultieme edgelord in me aanwakkerde. Nu ik zelf de puberteit al lang achter me heb gelaten, komt de band Ånge Teenage Angst na enkele eerder verschenen singles met zijn debuutalbum More Songs about Death, Angst and Anxiety. Zowel een bandnaam als een albumnaam die het hart van de edgy tiener sneller doet kloppen.Lees verder ›

In juni van dit jaar bracht deze Amerikaanse band, Nihilum, dat ocharm maar bestaat uit twee individuen en zijn uitvalsbasis heeft in Fayetteville, al een vijf-track EP uit met de titel, Call Of The Void. Waarom beide heren, nu eigenlijk is heer Nihil de grondlegger om correct te zijn, niet het initiatief genomen hebben om deze EP aan de huidige EP te plakken, is me een raadsel.Lees verder ›

Osmose Productions, ooit één van de leiders in de extreme metal underground, is de laatste jaren vooral bezig met het heruitbrengen van zijn back catalogus. Heruitgave na heruitgave, niet alleen meer van materiaal dat oorspronkelijk via het Franse label uitkwam. Hier en daar nog eens een nieuwe release, gelukkig, zoals Akrotheism in 2019, die ik wel kon hebben. 666 Goats Carry My Chariot van het Belgische Bütcher, begin dit jaar, mag er zeker zijn. Voor de rest weinig nieuws. En toen was er plots deze nieuwe Ondskapt. Het was al van 2010 geleden dat de Zweedse blackmetalband nog nieuw materiaal had uitbracht. Toen was dat met Arisen from the Ashes. Dissection, verdergezet in dezelfde stijl als een Watain, Valkyrja, IXXI, ... Frontman Acerbus heeft ondertussen de rest van de bezetting weer gewijzigd, wat er toe geleid heeft dat de voltallige Valkyrja-connectie verdwenen is. Gitarist Joel Lindholm stapte in 2019 in de Ondskapt-boot en is tegenwoordig ook actief bij Marduk. Drummer Erik Röjås deed ooit dienst bij de degelijke melothrashband Decadence uit Zweden, bassist Gefandi Ör Andlät passeerde even bij Mephorash. In ieder geval allemaal een stuk jongere heren dan hun voorgangers.Lees verder ›

Dit Zweeds duo, Svartghast, dat recent verscheen aan het blackmetalfirmament, is echter geen verzameling onbekenden. Dit blijken heren te zijn die hun sporen al verdiend hebben in onder andere The Citadel (Azazel) en het machtige Setherial (Choronzon). Dit Perdition is het debuutalbum, nadat de heren eerder dit jaar al de single Luciferian Dawn lanceerden. De band speelt symfonische black metal, althans volgens de biografie en dat blijkt na een eerste luisterbeurt ook nog eens gewoon te kloppen. Het doet me bij die luisterbeurt een beetje denken aan een mengelmoes van oude Dimmu Borgir, Limbonic Art en Setherial.Lees verder ›

Demonic Temple. Ik kende de band niet. Het is een Poolse blackmetalband, zo blijkt, die zijn tweede album, genaamd Incrementum, uitbracht in 2018 via Putrid Cult. Nu komt die opnieuw uit via Putrid Cult, maar ook via New Era Productions, Dark Horizon Records en Deviant Art. Vierendertig minuten aan orthodoxe black in een tweede druk dus, van het duo M. en N.D.Lees verder ›

In de categorie ‘deathmetaldebutant van het jaar’ is dit Focal Dystonia en serieuze genomineerde. Voor Descending (In)Human Flesh trommelden Nederlander en Zwitser Floor en Florent twaalf gastzangers op. Stuk voor stuk monsterlijke strotten uit de champions league van de brutal deathmetal. Het resultaat is een doorzevend salvo in zangziekte gedrenkte somatische splijtingen op één plaat.Lees verder ›

Koud! De temperaturen dalen weer, ook overdag inmiddels, dus hoog tijd dat we de collectie grimmige en zware metalen weer uitbreiden met een nieuw stukje herrie. Dat benadrukt altijd zo lekker de sfeer. Ditmaal de beurt aan het IJslandse Katla om mij te overtuigen dat zij in die collectie horen. Het tweede album, getiteld Allt þetta helvítis myrkur, zal ons meenemen in de wereld van ijskoude, atmosferische post-rock en metal.Lees verder ›

Ghostemane aka Eric Whitney is een 19-jarige Amerikaan. Hij ziet eruit als een black metal emo goth, vol tattoos, die je liever niet in je buurt hebt. Eric groeide oorspronkelijk op in Florida en begon te spelen in lokale hardcore punk- en doommetalbands. Ook black- en death metal werd steeds meer zijn "ding". Ook al begon hij zelf te rappen, toch kon je hem in zijn video's vaak bekijken met T-shirts van Deicide, Death en Mayhem. Ook Marilyn Manson is zichtbaar een invloed geweest op deze tiener.Lees verder ›

Andrew Lee doucht met zijn gitaar. Hij ontbijt met zijn gitaar. Hij rijdt auto met zijn gitaar. Ja, hij slaapt zelfs met zijn gitaar waarschijnlijk. Die man heeft tijd teveel. Hij speelt in een heel legioen bands waar hij meestal de vocalen en gitaren verzorgt. Een van die projecten is Houkago Grind Time. De naam is een humoristische parodie op Houkago Tea Time, een mangaserie.Lees verder ›