De heren van Judas Priest trekken de wereld over om te vieren dat ze al vijftig jaar heavy metal maken en hielden daarvoor eind juli halt in de uitverkochte plaatselijke concerthal van Tilburg: 013. Met de gedachte dat het zomaar eens de laatste keer kan zijn om de levende legende uit Birmingham te aanschouwen, trok vaste volger Remco Faasen naar de stad der kruikezeikers. Koen de Gussem maakte de foto’s.
De laatste keer dat Zware Metalen Judas Priest zag, leverde dat nog best mooie woorden op. De laatste keer dat uw vaste volger Judas Priest zag, zorgde dat voor kippenvel maar ook bezorgdheid. ‘Judas Priest hangt tegenwoordig van noodverbanden aan elkaar’, schreef ikzelf in 2018. De verwachtingen zijn dus weer hooggespannen, ook omdat de band voor een toegangskaartje een flink bedrag vraagt: 60,66 euro. Daarvoor krijgt u geen voorprogramma want daar doen de heren al jaren niet meer aan.
Zelfs eerder dan verwacht klinkt daarom Black Sabbath’s War Pigs door de propvolle 013, waarna verrassend genoeg Battle Hymn van het… ik ga het gewoon zeggen… beste album van de band – Painkiller uit 1990 – de komst van de band aankondigt. One Shot at Glory start het muzikale spektakel, het visuele was al begonnen door het Judas Priest-kruis dat boven het podium zweeft. Lightning Strike volgt direct daarna en is daarmee het enige nummer dat deze eeuw (!) is uitgebracht dat een plekje op de setlist heeft gekregen. Judas Priest viert vijftig jaar heavy metal, maar de laatste dertig jaar wordt vrijwel overgeslagen. Best apart. You’ve Got Another Thing Comin’ komt al vroeg langs en zanger Rob Halford begint iets mobieler te worden, al is het hem aan te zien dat hij inmiddels zeventig kaarsjes heeft uitgeblazen. En vooruit, het is hem ook aan te horen. De Stem, die falsetto-klanken die hem tot een van de grootste zangers uit de geschiedenis van het genre maakte, is niet meer. De eerste nummers is het behelpen en daarna komt er iets meer leven in, maar Halford haalt zijn uithalen niet meer, krijgt technische ondersteuning en heeft van Alice Cooper het trucje geleerd het publiek hele delen van nummers te laten zingen. Hetgeen de zaal overigens prima afgaat, want alle nummers worden woord voor woord meegezongen. De ster van Judas Priest bij het doven van het licht bij de zanger, is meer dan ooit gitarist Richie Faulkner: het merendeel van het concert speelt hij letterlijk in de spotlights. Dat er met drummer Scott Travis en bassist Ian Hill een ijzersterke ritmesectie staat helpt ook mee. Dat het songmateriaal ijzersterk is ook.
Freewheel Burning is altijd welkom en dat geldt ook voor Turbo Lover: we zingen het lekker met z’n allen mee en live-gitarist Andy Sneap laat zijn instrumentbeheersing horen. Geen idee waarom Halford aanvankelijk dacht met één gitarist deze tour te kunnen ondernemen. Het beste album levert het heerlijke Hell Patrol en het wordt allemaal een tandje langzamer dan op plaat gespeeld, maar dat stoort eigenlijk niet. Al helemaal niet als The Sentinel ijzersterk wordt aangevangen. Bij Touch of Evil geef ik de hoop dat Halford’s stem nog herstelt deze avond definitief op, maar wacht ik toch met enig angst en beven af wanneer Victim of Changes wordt ingezet. Het levert een waanzinnige solo van Faulkner op en Halford doet écht zijn best maar het kost hem zichtbaar moeite de herinnering aan het verleden op te roepen. De Metal God is tegenwoordig de Metal Pope en dan niet met het oog op de huidige man-met-jurk in het Vaticaan, maar op een van zijn voorgangers, die Pool: Johannes Paulus II. Die weigerde zijn werk neer te leggen, ook toen hij het fysiek niet meer op kon brengen en als een hompje vlees in een stoel wat zat te murmelen. Rob Halford doet zichtbaar moeite alles wat hij heeft eruit te persen en het is weliswaar niet genoeg, maar tegelijkertijd vergeef je het hem omdat hij weigert op te geven.
Het niet standaard op de setlist staande Blood Red Skies is een prettige verrassing maar helaas komen ook The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) en Diamonds & Rust (dat Halford zittend voltooid) langs. Als je dan 50 jaar heavy metal viert, en zo’n discografie hebt om op terug te grijpen, gooi dan in ieder geval die twee nummers van de setlist. Dan maar gauw door naar de titeltrack van Judas Priest’s beste, en u zult begrijpen dat Rob Halford de uithalen in Painkiller maar laat zitten. Na een korte pauze klinkt The Hellion door de zaal en volgt Electric Eye als vanzelf op het podium. Daarna kan iedereen wel raden welke nummers nog volgen. Zittend op de motor geeft Halford het startsein voor Hell Bent for Leather en met Breaking the Law gaat het dak er welhaast vanaf. Als Living After Midnight uiteraard het optreden afsluit daalt het besef in dat Metal Gods van de setlist is verdwenen maar daar denkt niemand op dat moment écht aan. Er wordt massaal om meer geroepen en een fractie van een seconde lijkt het erop dat de mannen daar gehoor aan gaan geven, maar dan lezen we ‘The Priest Will Be Back’ op het grote scherm achter de drums en gaan de zaallichten aan. Of The Priest daadwerkelijk nog een keer terugkomt is met geen mogelijkheid te zeggen, laat staan in welke toestand de band zal zijn. Uw vaste volger zal echter weer paraat staan. Het verleden romantiserend en de ouderdom vervloekend, terwijl er ook bewondering zal zijn voor die oude Metal God, die met zijn kale, magere kop en volle, grijze baard meer en meer op een Metal Gnoom begint te lijken. Maar ondertussen staat hij er toch maar, daar op dat podium met een gitarist die in leeftijd zijn zoon had kunnen zijn, maar de redding van zijn band is en hem weghoudt van zijn pensioen.
Setlist:
- One Shot at Glory
- Lightning Strike
- You’ve Got Another Thing Comin’
- Freewheel Burning
- Turbo Lover
- Hell Patrol
- The Sentinel
- A Touch of Evil
- Victim of Changes
- Blood Red Skies
- The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)
- Diamonds & Rust
- Painkiller
- Electric Eye
- Hell Bent for Leather
- Breaking the Law
- Living After Midnight
Datum en locatie
28 juli 2022, 013, Tilburg
Foto's:
Koen de Gussem (Visual Violence, Instagram)
Link: