Headlines

Pioniers in een genre houden het vaak niet bij wat ze al hebben neergezet. En zo kwam Celtic Frost na een aantal EP’s en een album met monumentale, soms wrikkende en schurende riffs (waarop een band als Obituary later nog met genoegen teruggreep) in 1987 met Into The Pandemonium. Het was een avant-garde album waarop naast een Wall Of Voodoo-cover en een Franstalig relaas over de dromen van de maan, ook een klassiek stuk opdook onder de naam Rex Irae (Requiem). Het nummer bleek slechts het eerste deel van wat al snel een requiem (dodenmis) in drie delen zou moeten worden. Het werk zou op een EP worden uitgebracht, maar zoals John Lennon al wist: 'Life is what happens to you, while you’re busy making other plans' en Celtic Frost spatte uit elkaar. Toen de band in 2001 opnieuw bijeenkwam spraken Tom G. Warrior en Martin Eric Ain kennelijk direct over het afronden van Requiem. Het derde deel ervan vond onder de titel Winter inderdaad een plek op het laatste Celtic Frost-album Monotheist (naar mijn bescheiden mening nog steeds een van de beste albums van deze eeuw). Met het opnieuw ontploffen van Celtic Frost op 2 april 2008 leek Requiem echter altijd onvoltooid te blijven.Lees verder ›

Met Medusa en de misschien nog wel betere, want afwisselendere, voorganger The Plague Within heeft Paradise Lost de laatste jaren twee zeer sterke platen uitgebracht. Toch had ik met de jaren de neiging de band steeds meer te zien als een ‘grande dame’. Een grande dame die haar strepen…Lees verder ›

Een paar jaar geleden had ik een gesprek met de Belgische band Astodan, die eigenlijk veel interessanter bleek te zijn dan mijn vooroordelen hadden doen geloven. De heren zagen er allemaal bijzonder netjes en opgedirkt uit, als waren het trendy discotheekgangers en hippe Knokkenaren. Ze hadden toen net het album Ameretat uit, waarop instrumentale postrock/metal te vinden was. Inhoudelijk ging het over overgangsrituelen tussen leven en door - meen ik me te herinneren - maar ook over bijzonder grimmige en bloederige ceremoniële gebruiken die in verschillende culturen duizenden jaren gebruikelijk waren (zijn?). Best interessant en leerrijk. Die plaat verscheen destijds bij dunk!records, net als deze nieuwe plaat genaamd Bathala.Lees verder ›

Ik hou het niet meer bij. Houdt iemand het nog bij? Ik niet. De releases van de hand van Mories bedoel ik. Ook alle bands van de beste man, ik weet het niet meer. Het resultaat is dat ik er gewoon uitpik wat me raakt en de rest moet laten gaan als een walvis zijn dooie kalf. Hagetisse is één van de vele bands, zoals u al kon lezen in de review van de laatste (denk ik toch) The Night Specter. Hagetisse kent vijf langspelers, als je de nieuwe The Seven Sorrows of the Virgin meetelt weliswaar.Lees verder ›

Een verhaal, vertel een verhaal. Wel, het verhaal gaat als volgt. De promolijst schiet open en ik zie een bandnaam met een J en de categorie progressief/experimenteel. Natuurlijk moest ik die hebben, ook al dacht ik nadien Nadja gezien te hebben. Dus niet. Geen probleem, het is Inverse Records, wat meestal betekent dat hier fijne Finse ontdekkingen gedaan worden. Opnieuw verkeerd. Dit Ajna (eigenlijk is het aJna) is een Hongaars trio, dat instrumentale muziek maakt. Teruggeven? Toch maar niet. Perihelion uit Hongarije maakt ook progressieve rock/metal en zijn behoorlijk betoverend, dus waarom Ajna ook niet? De band ontstond eind vorige eeuw maar kreeg pas echt vorm in 2010 toen de huidige bassist mee aansloot. Oja, hier is de Wiki weer: Ajna (आज्ञा) is Sanskriet voor weten en is het zesde chakra volgens de tradities binnen het hindoeïsme en yoga, waarbinnen chakra's lichamelijke, emotionele en spirituele componenten bevatten. Dat weten we dan ook weer.Lees verder ›

Ecnephia, ik zocht het toch maar even op. Een Italiaanse band die aan zijn zevende album toe is (vandaar de titel, jawel) en in 2004 echt van de grond kwam toen eigenaar Mancan, tevens advocaat, zorgde voor een doorstart. In 2011 werd de line-up die nu aan de slag is definitief en ondertussen zitten we zoals gezegd aan album nummer zeven. Geen enkele plaat werd tot op heden gereviewd op Zware Metalen. Mogelijk was de tag "dark metal" daarvoor verantwoordelijk.Lees verder ›

Ik zei het eerder al en ik zeg het nogmaals: 2020 is een uitstekend jaar voor thrash metal! Zulke goede releases zijn er inmiddels geweest, zoals de twee recent uitgekomen albums van Warbringer en Havok. De lat ligt dus abnormaal hoog dit jaar om hier als thrashmetalband nog aan te kunnen tippen. Lukt het Shrapnel met het album Palace For The Insane om zich in hetzelfde rijtje te nestelen als de ‘grote jongens’?Lees verder ›

Bij death metal en Italië denken we tegenwoordig vanuit gemakzucht aan Fleshgod Apocalypse, Hour of Penance en Hideous Divinity. Als je wat ouder bent, komt daar een band als Sadist bij, of iets wat verwantschap heeft met black- of thrash metal. Nochtans zijn er bakken andere bazige bruutbands uit Italië die zonder enige twijfel meer aandacht moeten krijgen. Een aloud verhaal, we vallen in herhaling.Lees verder ›

Je band Ara noemen is een op het eerste gezicht typische keuze. Ara is volgens Google een geslacht van bontgekleurde papegaaien. Waarom de Amerikanen voor deze naam kozen is dan ook een raadsel. Maar goed, dit kwartet is voor driekwart ook actief in de post-rock/sludge band Northless. Ara tapt echter uit een heel ander vaatje, want deze band maakt progressieve en technische death metal.Lees verder ›

Firewind, een power/heavymetalband die toch al menig jaren meedraait in de scene, is anno 2020 terug met een nieuw album en een nieuwe line-up! Zo hebben Bob Katsionis (gitarist en toetsenist) en Henning Basse (zanger) moeten besluiten de band te verlaten en is Herbie Langhans (Avantasia) toegetreden aan de formatie, wiens debuut zal plaatsvinden op dit selftitled album.Lees verder ›

Dertien verschillende uitgaves heeft Sonologyst uit Italië volgens Discogs op zijn naam staan, waarvan dit de tweede is die via Cold Spring is verschenen. Raffaele Pezzella is de naam van de man die schuilgaat achter Sonologyst. Sonologie is een neologisme dat wordt gebruikt om de studie van geluid in verschillende disciplines te beschrijven (bedankt Wikipedia) en dat is exact wat hier gebeurt. Profound, ritual dark ambient and apocalyptic drones, het klinkt beter in het Engels dan in het Nederlands.Lees verder ›

Tja, in een anderhalve metersamenleving is natuurlijk geen plaats meer voor het tegen elkaar aan botsen en dus moest ook Collision eraan geloven. Na meer dan twintig jaar en veertien releases gooit de Limburgse band het bijltje erbij neer, daarbij nog wel even een Final Kill plegend.Lees verder ›

Pure Wrath, een Indonesische eenmansband, ontdekte ik in 2017. Het debuut Ascetic Eventide verscheen op een klein label en beviel me bijzonder goed. Postrock Winterfylleth met Cascadian invloeden, heel kort door de bocht samengevat. Het artwork van Aghy Purakusuma beviel me ook meteen. Ook nu, twee langspelers en een EP later, siert Aghy Purakusuma's artwork deze nieuwe hoes. Pure Wrath heeft ondertussen een onderkomen gevonden bij Debemur Morti, toch één van de meest interessante metallabels van de laatste jaren. Op deze 10" vinyl staan drie nummers, goed voor een klein half uur extreme metalen.Lees verder ›

Ole Pedersen Luk, de eenmansmotor achter Afsky, laat zich voor Ofte Jeg Drømmer Mig Død (letterlijk: ik droom me vaak dood) inspireren door gedichten van Deense landgenoten H.C. Andersen, Jeppe Aakjær en Emil Aarestrup. Tekstueel handelt dit album over de arbeider die zich tot zijn dood uit de naad werkt ten dienste van de hogere klasse. Met deze achterliggende gedachte is de keuze voor de cover art een treffende: het schilderij van H.A. Bredekilde "Udslidt", ofwel "Versleten". Het is gedaan met de arbeider, al zijn noeste arbeid is verzet tot de dood erop volgt als hij als ridder in het harnas sterft op het omgeploegde land. De depressieve toonzetting valt niet te ondermijnen op deze uitgave van Afsky. En zo neem ik dat na een dag van noeste (ahum) arbeid graag tot mij.Lees verder ›

Het Nederlandse Non Serviam Recorda heeft dit jaar een plaatje de wereld in gestuurd dat we zeker niet mogen negeren. De debuutplaat van het Noorse black/deathgezelschap Nexorum, daar gaat het over. De bende bestaat uit bekenden, zoals bassist Wizziac van Keep of Kalessin en Terje, die zowel bij Nexorum als Khonsu aan de microfoon staat. Nexorum gaat voor brutaliteit, agressie en venijn. Death Unchained, alle remmen los.Lees verder ›