Collision – The Final Kill

Geschreven door op 13-05-2020 om 23:18.

Tja, in een anderhalve metersamenleving is natuurlijk geen plaats meer voor het tegen elkaar aan botsen en dus moest ook Collision eraan geloven. Na meer dan twintig jaar en veertien releases gooit de Limburgse band het bijltje erbij neer, daarbij nog wel even een Final Kill plegend.

In het verleden heeft Collision al diverse malen onze warme aandacht gehad. Zo had Zware Metalen in 2016 een interview met de band naar aanleiding van de release van het laatste volledige album Satanic Surgery en werd recent nog de liveplaat Live & Unleashed van een review voorzien. Reeds daar werd door collega Bart opgemerkt dat Collision de kunst verstaat om “best wel catchy” muziek te brengen. Dat is op The Final Kill niet anders. Luister bijvoorbeeld eens naar die beginriff van Engine Of Extermination die vanaf de eerste keer horen vreemd genoeg klinkt alsof je hem al jaren kent (het doet zelfs wat aan Prong of vergelijkbare band denken). Het is dan ook niet meer dan handig dat de band hem door het nummer heen nog een paar keer laat terugkomen als houvast tussen de woestere grind razernij.

De slogan van de song is trouwens “Pleasure kill, what a thrill” en deze maakt gelijk duidelijk dat het tekstueel niet allemaal even literair verantwoord hoeft te zijn. Plezier staat voorop. Plezier dat we ook terughoren in – en beleven aan –  het woeste Savage Executioner waarin zelfs de “gewonere” hardcorezang (Billy Milano anyone?) volledig over de zuiger gaat. Het is echter de vieze “blegh” aan het einde van de song die pas echt een glimlach op het gezicht tovert. Wat een efficiënt einde aan zo’n woeste plaat.

Wel lijkt het me goed dat woeste nog even nader te duiden. Collision speelt namelijk – net als in het verleden – niet volledig de grindcorekaart zoals bijvoorbeeld Napalm Death dat, behoudens de openingstrack, op From Enslavement To Obliteration deed. Nee, in de songs is veel ruimte voor hardcore en (S.O.D.-)crossover. Zo schakelt Collision in openingstrack van Extreme Noise Terror-achtige snelheden naar stampende hardcore en horen we daar nu zelfs een moderne deathlead? In Shellshock Suicide heeft de core zelfs de overhand. De grind zit vooral in korte uitbarstingen als het begin van Frozen In Terror. Toch is het een lekkere swinger waar de jazz kickers van Jiskefet menig duimpje op stuk kunnen klikken.

Aan dit hoge tempo is alles overigens nog prima te volgen, ook door het prima geluid dat op naam geschreven kan worden van Erwin Hermsen van de Toneshed Studio (onder andere Cirith Gorgor en Dead Head). Wees gerust: van een stofzuigergeluid is hier in de verste verte geen sprake.

De LP-versie heeft overigens een passend getitelde bonustrack in de vorm van Kill Yourself  (S.O.D.). Bij onze promo troffen we deze niet aan, maar de Bandcamppagina van de band biedt uitkomst, ook voor de lezer uiteraard. Nog eenmaal laat de band horen hoe de mix van grind, thrash en core hem ligt. Door de snelle drums en de zang lijkt de cover zelfs extremer dan het origineel, maar net als het origineel klokt deze versie af op exact 2:12.

The Final Kill is energiek, pakt waar hij moet pakken en klinkt als een klok. Prima finale dus!

Label:

Hammerheart Records, 2020

Tracklisting:

  1. Sweet Vermin
  2. Intense Infestation
  3. Shattered Glass And Severed Heads
  4. Engine Of Extermination
  5. Shell Shock Suicide
  6. Frozen In terror
  7. Savage Execution
  8. Kill Yourself (alleen LP)

Line-up:

  • Job van de Graaf – Drums
  • Luc van Rens – Gitaar
  • Wouter Wagemans – Vocalen
  • Björn Lemmen – Vocalen
  • Boris Janssen – Basgitaar

Links: