Headlines

Het is eindelijk zover: de langverwachte terugkeer van …And Oceans, de Finse experimentele blackmetalformatie met zijn opvallende naam. Ik schrijf experimenteel, want eigenlijk weet ik nog steeds niet goed hoe ik deze band het best kan omschrijven. …And Oceans werd opgericht in 1995, het jaar dat Dissection Storm of the Light’s Bane uitbracht, Ulvers geweldige debuut Bergtatt het levenslicht zag en ook Dimmu Borgir debuteerde met het nog wat aarzelende For All Tid. Het is met de muziek van deze laatste band dat de eerste twee albums van …And Oceans het best te vergelijken zijn. …And Oceans’ eersteling, The Dynamic Gallery of Thoughts, werd uitgebracht in 1998, één jaar na Dimmu Borgirs Enthrone Darkness Triumphant, en beide albums liggen wat in dezelfde lijn: symfonische, melodische black metal met heel veel sfeer en overvloedig synthwerk. Toch merk je dan al bij …And Oceans dat dit geen band is die binnen de lijntjes wil blijven kleuren: songtitels in vier verschillende talen, opvallend veel afwisseling in tempo (mét blastbeats, jawel), af en toe een spacy synthmomentje en regelmatig een rustig piano-intermezzo.Lees verder ›

Progressieve metal met een uitstapje naar talloze andere genres, die voornamelijk is gezongen in de Duitse (moeder)taal. Een jenga oplossen zonder handen lijkt een makkelijkere taak. Toch is het lang geleden dat de eerste paar luisterbeurten van een album mij zo op het verkeerde been hebben gezet. Het Duitse The Hirsch Effekt heeft voor dit vijfde conceptalbum Kollaps wederom gekozen voor de herkenbare ontwerpkunsten van Alejandro Chavetta. Het bijzondere artwork licht al een tipje van de sluier op.Lees verder ›

Uit Polen komt met de kilo's kwaliteitsvolle black metal naar je toe en als je hier niet in geïnteresseerd bent, dan kan je nog altijd Poolse worst, bier of iets dergelijks in de detailhandel verkrijgen. Uit Polen komt er qua black metal ook nu en dan een release die niet kan tippen aan een Medico Peste, Owls Woods Graves of Mgła. In maart 2019 belandde zo de debuutplaat van Gruzja op mijn bureau. Niks bijzonders als ik me het goed kan herinneren. Nu blijkt Odraza in eerste instantie ook op dezelfde leest geschroeid te zijn.Lees verder ›

Alweer het tiende album van deze Italiaanse blackmetalvrienden van Forgotten Tomb. Deze tiende langspeler van deze heren heeft zoals altijd een erg vrolijke titel meegekregen, Nihilistic Estrangement. Ik kan het werk van de heren wel pruimen, doch moet ook weer grif toegeven dat de laatste plaat die ik volledig beluisterde alweer een release was uit 2007 met als titel Negative Megalomania. Een meer recenter album met name Hurt Yourself And The Ones You Love, was ook voorzien van een paar lekkere brokken muziek waaronder King Of The Undesirables. Ook het artwork, en dat zijn we wat gewoon van deze drie mannen, was toch licht aanstootgevend. De frontcover van de huidige release ademt dan weer een totaal andere sfeer uit. Moeten we dan verwachten dat hij ook op muzikaal vlak een andere weg is ingeslagen? Voor de fans: absoluut niet! Ondanks het feit dat de platenboer stellig black/doom metal bij het genre ingevuld heeft.Lees verder ›

Ergens in 2007 werd dit obscure Britse gezelschap opgericht in Darlington, de bandnaam is afkomstig van een effectief bestaande weg ergens in het zogenaamde Lake District. Alzo is het meteen duidelijk dat de thematiek die door dit vijftal wordt gebruikt erg dicht aanleunt tegen hun historische achtergrond. Old Corpse Road gebruikt hiervoor de atmosferische black metal variant die eigenlijk een beetje onlosmakelijk verbonden lijkt met de black metal die we regelmatig te horen krijgen vanuit dit intussen van Europa losgekoppelde eiland.Lees verder ›

In 2015 was Sun van Secrets Of The Moon mijn album van het jaar. Rond de release van de plaat trok ik dan ook naar P60 te Amstelveen om de band eens live te zien om er overigens achter te komen dat P60 wel een heel prima concertzaal is. In 2016 was ik nog steeds genoeg onder de indruk van Sun om op het laatste moment een kaartje voor Graspop Metal Meeting te kopen, alwaar de soundcheck van Secrets Of The Moon (waarin de band gelukkig een volledig nummer speelde) vele malen beter klonk dan het door een matig geluid geteisterde optreden. En hoewel geen enkel album van Secrets Of The Moon als de voorganger klinkt, was toen al duidelijk dat Sun wel eens een overgangsalbum zou kunnen zijn. Want naast uithalen van razernij in No More Colours en Mark Of Cain, was in tracks als Man Behind The Sun en Hole een gevoelige hoeveelheid gotiek en droefenis geslopen.Lees verder ›

Het jaar 2020 wordt nog maar eens opgeluisterd door een opmerkelijk wederoptreden. Terwijl de wispelturige Finnen van …And Oceans elkaar eindelijk weer hebben gevonden om een vijfde album op te nemen (dat wordt dus reikhalzend uitkijken naar die release in mei), mogen we nu ook de Noorse veteranen van Tulus opnieuw tot de levenden rekenen. Officieel is de band nooit echt opgehouden te bestaan (ze waren on hold), maar dit ruikt toch sterk naar een reünie als je het mij vraagt. Maar liefst acht jaar zijn verstreken tussen het uitbrengen van het vorige album Olm Og Bitter en de release van hun nieuwste creatie Old Old Death, maar het zijn nog steeds dezelfde drie heren die verantwoordelijk zijn voor de muziek: Blodstrup zorgt voor zang en gitaren, Crowbel neemt de basgitaar voor zijn rekening en Sarke vinden we terug achter de drums.Lees verder ›

Daar zijn ze weer, de boefjes van ACxDC. Hoewel de Amerikanen altijd de do it yourself-instelling (DIY) hebben uitgedragen, is er sinds vorig jaar toch een overeenkomst gesloten met Prosthetic Records. Het resultaat daarvan is Satan Is King, het tweede volwaardige album sinds de oprichting in 2003. De nodige splits, singles en EP's zitten daartussen. De titel is een sneer naar Jay-Z (wie?) die recent een plaat aan de lieve heer opdroeg met de naam Jesus Is King.Lees verder ›

Over het vorige album van de Australische band Demonhead, Bring On The Doom, kan ik in onze archieven niks vinden. Ik kan dus met een schone lei beginnen aan Black Devil Lies, de tweede langspeler van de band, die momenteel op mijn bureau ligt.Lees verder ›

Brittannië, Brittannië, Brittannië. Thuis van zieke premiers, slechte orthodontisten en hilarische sketchprogramma’s die beginnen met “Brittannië, Brittannië, Brittannië.” Maar wat met de gewone Britten die je ruggengraat er af en toe eens langs droog langs je hol uittrekken? Hoe gaat het met hen? Lees verder ›

Iedere band moet zichzelf op de markt zetten, volkomen begrijpelijk. Als een band al in de eerste zin van zijn promotiepraatje de woorden “visionary” en “mastermind” in de mond durft te nemen, trekt mijn wenkbrauw zich echter meteen heel hoog op. Oblivion Gate is zo’n band.Lees verder ›

Lili Refrain, een Italiaanse dame uit Rome, leerde ik in 2014 kennen middels haar tweede langspeler Kawax. Het was een plaat vol darkfolk met metalen affiniteit en een shitload aan invloeden. Ik sprak toen over instrumentale progressieve space metal, peyote prairie-rock, psychedelische chillout, rituele indianendansen met Pink Floyd er tussendoor, sacrale gezang en zelfs wat Mr. Bungle/Tomahawk, ofwel uitgesproken instrumentaal, ofwel quasi a capella. Daar kan je alle kanten mee op. Ook Ulu is zo allround dat het pijn doet.Lees verder ›

Werewolves bestaat uit deathmetalhoeren, aldus het statement van deze band.  Deze heren komen uit Australië en maken black/death/grind. U kent hen van The Berzerker of Psycoptric. Dat zijn nogal namen natuurlijk, maar dat schept dan ook gelijk verwachtingen voor het niveau.Lees verder ›

In 1985 had Paul Speckmann met zijn Master een platendeal op zak met Combat Records. Daarmee stonden voor Master ogenschijnlijk alle seinen op groen om samen met andere pioniers als Death en Possessed het harde genre – op dat moment in handen van thrashmetalbands – een fikse schop onder…Lees verder ›

Veel bands die hun naam ontlenen aan de tweede wereldoorlog zijn rechtsdragend. In mijn optiek de verkeerde pijp om je klok- en hamerspel in te hangen. Toen ik de naam Bismarck voorbij zag komen, werd mijn stahlhelm dan ook gepenetreerd met de gedachte: fuck, ik hoop dat het geen…Lees verder ›

Progressieve, technische en atmosferische deathmetalbands komen veelal uit de Scandinavische landen en Amerika, maar het zal je vast niet verbazen dat ook de landen die niet voor de hand liggen met zulke bands op de proppen komen. En dat zulke bands dan ook nog weleens meerdere genres met elkaar…Lees verder ›