Hoeveel waarde moeten we nog hechten aan originaliteit? Is op muzikaal gebied niet al bijna alles al eens voorbijgekomen? Is de huidige muziekscene niet vooral een verbastering van wat we allang kennen? Misschien is dat ook helemaal niet erg… Is het niet juist mooi als bij een band duidelijk hoorbaar is waar hij zijn inspiratie vandaan haalt? Of is het juist nu belangrijker dan ooit om heel onderscheidend te zijn, om echt op te vallen? Leven we niet in een tijd waarin allerhande streamingdiensten miljoenen nummers binnen één klik beschikbaar maken en algoritmes ons vooral veel van hetzelfde aanbieden? Maakt dat origineel zijn niet juist belangrijker dan ooit? Waar gaat jouw voorkeur naar uit? Het vertrouwde of het vernieuwende?
Het uit Parijs afkomstige Cryoxyd is een deathmetalband die in 2000 het levenslicht zag. Zes jaar later, zonder ooit iets te hebben uitgebracht, legde de groep de instrumenten neer, om die in 2019 weer op te pakken. Met This World We Live In… presenteren ze via Dolorem Records hun debuutalbum.
Direct nadat het intro Cowered Under Darken Skies weggeëbd is, laat het viertal er geen twijfel over bestaan waar hun muzikale wortels liggen: diep verankerd in het technische deathmetalgeluid dat vooral een band als Death eind jaren tachtig en negentig tot ware kunst verhief. Dat de band in één adem met een icoon als Death wordt genoemd, is op zichzelf een compliment, maar het maakt tegelijk pijnlijk duidelijk hoe flinterdun de scheidslijn tussen inspiratie en imitatie soms is. Want hoezeer het label ook benadrukt dat er hier geen sprake is van een kloon (“compositorische nauwkeurigheid en klinische esthetiek maken het tot een evolutie, en niet tot een replica.”) liggen de invloeden er zo metersdik bovenop dat een vergelijking onvermijdelijk is.
Toch mist het album de onvoorspelbaarheid en emotionele diepte die Death destijds zo onderscheidde. Waar Schuldiner in zijn composities voortdurend speelde met tempo, sfeer en intensiteit, en zo de nummers betekenis gaf, blijft Cryoxyd vooral hangen in het volgen van een soort van vaste formule. Indrukwekkend, maar ook wat kil en berekenend: een meesterproef waarbij het standaardrecept te traditioneel en nauwkeurig wordt gevolgd, in plaats van er een eigen draai aan te geven. Alles klopt… maar het verrast zelden.
This World We Live In… is een album dat vakkundig in elkaar steekt en technisch indrukwekkend en overtuigend wordt uitgevoerd. Tegelijkertijd lijkt het nog wat met zijn eigen muzikale identiteit te worstelen. Cryoxyd levert weliswaar een indrukwekkende, goed uitgevoerde ode aan zijn invloeden, maar blijft te veel in de schaduw ervan hangen en klinkt daardoor nog teveel als een imitatie. Zich iets meer losmaken van de schaduw van hun inspiratie, zou Cryoxyd goed doen. Voor wie daar echter geen probleem mee heeft, is dit album een feest van herkenning. Je kunt in dat geval gerust de nodige punten aan mijn beoordeling toevoegen. Wie echter op zoek is naar vernieuwing of verrassingen, zal het waarschijnlijk als een gemiste kans ervaren.
Score:
75/100
Label:
Dolorem Records, 2025
Tracklisting:
- Cowered Under Darken Skies
- Day After Day
- Dismal Fate
- Injected Minds
- Trapped in a Mirror
- Effigy of the Unknown
- Ambivalent Feelings
- Bodycell
- Emptiness of Life
- For All Whom Suffered
- Mindless Human Form
- This World We Live In…
Line-up:
- Eron – Gitaar, vocalen
- Nekro – Gitaar
- Nicolas Sanson – Basgitaar
- Grégoire Galichet – Drums
Links: