Headlines

Daar hebben we de Engelse muzikale geschiedenisverslaafden van Winterfylleth weer om een nieuw hoofdstuk aan hun gestaag uitdijende repertoire toe te voegen. Logisch, want het is 2020 en de band uit Manchester brengt braaf elke twee jaar een plaat uit. Ten opzichte van de vorige, The Hallowing of Heirdom, zijn de akoestische instrumenten weer grotendeels opgeborgen en gaat weer ouderwets de beuk erin. De liefhebber weer dan genoeg: we krijgen een album vol smaakvolle English Heritage Black Metal voorgeschoteld.Lees verder ›

Hoe puur kan black metal zijn? Eén van die facetten is dat je op heel wat echte cult-underground releases wel eens las dat de artiest in kwestie absoluut geen contact wenste. Er blijkt geen nood te zijn aan intermenselijk contact in dit subgenre van de extreme muziek. Het was weer lang geleden dat ik dit bewuste zinnetje tegenkwam. Op de nieuwe van Winterblut, Monotot, staat deze uitspraak duidelijk weergegeven.Lees verder ›

Een conceptalbum uitbrengen gebaseerd op het levensverhaal van Jeanne D'Arc, de cultheldin uit Frankrijk, die op 29 april 1429 de stad Orléans binnenstapte. Laat nu 29 april ook de dag zijn waarop deze plaat uitkomt, weliswaar in het jaar 2020. Je moet het maar doen. Deze Franse band Abduction vond dat het tijd was om bovenstaand thema aan te snijden.Lees verder ›

In de West-Vlaamse H8000-gemeenschap krijgt deze eerste elpee van Mark My Way enorm veel respect. Oké, ze hebben daar niet veel nodig om de stenen uit de muur te trappen (als je de kans hebt, moet je echt eens zo'n show meepakken). Maar als je op Ieperfest mag staan en de cd-voorraad zelfs zonder releaseshow al quasi uitverkocht is, dan moet dit toch een bom een hardcoreplaat zijn, Lees verder ›

El Jefazo, wat grof vertaald 'De Baas' betekent, heeft onlangs zijn tweede album Simbiosis uitgebracht. Net als het titelloze debuut uit 2016, is dit album eerst als download aangeboden op Bandcamp. Het debuut werd opgepikt en uitgebracht op cd via Necio Records en in 2018 op vinyl door het Amerikaanse Forbidden Place Records. El Jefazo toerde hierna veelvuldig in thuisland Peru en buurland Chili.Lees verder ›

Enepsigos. Het klinkt heel erg Grieks, maar het is eigenlijk toch gewoon heel erg Noors. Wrath of Wraths is nog maar het tweede album voor deze band, die opgericht is in 2015, en dus klinkt de naam Enepsigos nog niet helemaal bekend in de oren. De bandleden zijn daarentegen geen onbekenden in het Noorse underground blackmetalwereldje. Vocalist V.I.T.H.R. kennen we van Nordjevel en Doedsvangr en drummer Thorns heeft zijn sporen meer dan verdiend bij talrijke bands, waaronder Blut aus Nord, Chaos Invocation, Darvaza, Acherontas en Enthroned. Dat zijn best wel indrukwekkende adelbrieven en dus lag de verwachting bij mij initieel bijzonder hoog.Lees verder ›

Noem meer dan vijf actieve, echt bekende Nederlandse hardcore punkbands. Behoorlijk lastig toch? De spoeling bij onze zuiderburen is nog wat dikker, maar Nederland kan wel wat nieuw bloed gebruiken. Met To Live Among Wolves krijgt die vraag ook een passend antwoord.Lees verder ›

Het Noorse Green Carnation werd al in 1990 opgericht door Tchort (Terje Vik Schei) maar kwam aanvankelijk niet verder dan één demo waarna Tchort naar Emperor vertrok en de overige bandleden, minus zanger, In The Woods… oprichtten. Het duurde vervolgens tot 1998 voordat de band weer bij elkaar kwam om in 2000 het debuut Journey To The End Of The Night uit te brengen, gevolgd door het epische Light Of Day, Day Of Darkness in 2001.Lees verder ›

Klassieke heavy metal gemixt met melodische death metal klinkt als een goed recept. Ook is het weer een tijdje geleden dat ik mij aan melodeath heb gewaagd, dus hoog tijd om te kijken wat de heren van Voices Of Ruin in huis hebben. Oorspronkelijk zou het nieuwe album, Path To Immortality, vorige maand al uit komen, maar als gevolg van de coronacrisis werd ook deze release met een paar weken uitgesteld. Nu, in de maand mei, is het dan zover.Lees verder ›

Tiende album van het Zweedse Deranged, dat sinds zijn terugkeer in 2009 zijn derde langspeler klaargestoomd heeft voor de massa brutal deathmetalfans die houden van goor. Ze hebben een nieuwe vocalist in de vorm van Johan Bergström die je misschien kent van zijn werk bij Visceral Bleeding. Hij past perfect in het rijtje samen met zijn voorgangers, die allemaal een US deathmetalgrunt aan de dag legden. Deranged is dan ook de beter Amerikaanse death metal op zijn Zweeds, dat laat ik optekenen in iedere review van deze band, zoals ten tijde van Struck by a Murderous Siege. Ik volg de band al lang, heel lang, en nog steeds is zoals friet met stoofvleessaus. Lekker, zo op zijn tijd.Lees verder ›

Mike Litoris Complot (my clitoris, vat je 'm?) is een band uit Luxemburg die goregrind, death metal, grindcore en slam door elkaar husselt en daarover haar even lollige als smerige teksten legt. The Six Whoresmen is het tweede album.Lees verder ›

Je moet wel van emo/poppunk houden, maar dan heb je hier ook een dijk van een plaat te pakken. Boston Manor is een Engels gezelschap dat emo(tionele) poppunk in elkaar zet en dat vrij aardig weet te doen. Wist de band met zijn debuut Be Nothing in 2016 al heel wat potjes te breken, in 2018 evenaarde Welcome to the Neighourhood bijna dat succes. In 2020 komt Glue door, gefabriceerd door vijf heren met hun instrumenten en een missie.Lees verder ›

In 2017 nam ik het derde album van Lady Beast onder de loep, getiteld Vicious Breed. De Amerikanen leverden een solide ode af aan hun traditionele metalhelden, waarin de stijl van Iron Maiden, Judas Priest en Motörhead met verve werd gereproduceerd. Nu drie jaar later keren de Amerikanen van frontdame Deborah Levine terug met album nummer vier, The Vulture’s Amulet.Lees verder ›

Mr. Strangler heeft zijn laatste keel dichtgeknepen. De voorbije drie jaar bracht het Franse Porn telkens een cd uit over zijn bezigheden, waardoor het drietal zich de stijlnaam murder rock gaf. Dat verklaart ook de nummering van de tracklist. Pornograaf Bart had haden al vol met deel 1 en deel 2, terwijl dit in totaal eigenlijk hun zesde schijf is. In deel drie maakt men zich klaar om onze wurgende vriend te roosteren op de elektrische stoel. Kwestie van de stijl ‘levendig’ te houden.Lees verder ›

Sørgelig is een Griekse blackmetalband die met het album We, The Oblivious dat verscheen in 2019, een goede indruk op me naliet. Die plaat was voorzien van heerlijke melodieën, vettige vocalen soms met een wat hogere uithaal en een wat stoffige productie. Devoted To Nothingness is geen verzameling nieuw werk, maar is een heruitgave van die EP eveneens uit 2019, die enkel op tape uitkwam. Het Duitse Nihilistische KlangKunst heeft deze release nu uitgebracht op cd. Ondanks mijn eerste enthousiasme, moet ik toch al van in het begin toegeven dat het toch eerder een zootje is, deze EP.Lees verder ›

Pioniers in een genre houden het vaak niet bij wat ze al hebben neergezet. En zo kwam Celtic Frost na een aantal EP’s en een album met monumentale, soms wrikkende en schurende riffs (waarop een band als Obituary later nog met genoegen teruggreep) in 1987 met Into The Pandemonium. Het was een avant-garde album waarop naast een Wall Of Voodoo-cover en een Franstalig relaas over de dromen van de maan, ook een klassiek stuk opdook onder de naam Rex Irae (Requiem). Het nummer bleek slechts het eerste deel van wat al snel een requiem (dodenmis) in drie delen zou moeten worden. Het werk zou op een EP worden uitgebracht, maar zoals John Lennon al wist: 'Life is what happens to you, while you’re busy making other plans' en Celtic Frost spatte uit elkaar. Toen de band in 2001 opnieuw bijeenkwam spraken Tom G. Warrior en Martin Eric Ain kennelijk direct over het afronden van Requiem. Het derde deel ervan vond onder de titel Winter inderdaad een plek op het laatste Celtic Frost-album Monotheist (naar mijn bescheiden mening nog steeds een van de beste albums van deze eeuw). Met het opnieuw ontploffen van Celtic Frost op 2 april 2008 leek Requiem echter altijd onvoltooid te blijven.Lees verder ›