Bij death metal en Italië denken we tegenwoordig vanuit gemakzucht aan Fleshgod Apocalypse, Hour of Penance en Hideous Divinity. Als je wat ouder bent, komt daar een band als Sadist bij, of iets wat verwantschap heeft met black- of thrash metal. Nochtans zijn er bakken andere bazige bruutbands uit Italië die zonder enige twijfel meer aandacht moeten krijgen. Een aloud verhaal, we vallen in herhaling. Om er twee te noemen: Vulvectormy en Devangelic, niet toevallig aan elkaar gelinkt door bandleden en ex-bandleden. Collega Kris Hadermann had het al in de gaten toen Phlegeton in 2017 verscheen, Devangelic is een lekker ding en brengt niets dan lekkers uit. Voor langspeler nummer drie zitten ze op Willowtip, met een nieuwe gitarist genaamd Riccardo Benedini.
Waar ADE en Hour Of Penance ophielden bij de Romeinen en net daarvoor, keert Devangelic helemaal terug naar Mesopotamië. Jazeker, want daar ligt nog een stuk voorgeschiedenis te rapen die zich perfect leent om met death metal bejubeld te worden. Met Phlegethon waren we pas halfweg. Hoe dan ook, we zijn vertrokken. Alwaar Marduk, Tiamat en Absu voor het eerst in de mond genomen werden, daar neemt Devangelic ons mee naartoe. Negen nummers lang, iets meer dan een half uur razernij. Moddervet raggende met een gans arsenaal aan basloops en weerhaakriffs, nummer in nummer uit, terwijl er door de snelheid en intensiteit niets aan techniek verloren gaat, je moet het maar doen. Zelfs met een iets transparantere mix – met een pak meer toonhoogtes en -laagtes dan voorheen het geval was – is het een nog steeds een kwestie van net voldoende de stroom aan impulsen te kunnen dempen om het geheel te kunnen bevatten.
Devangelic heeft duidelijk meer tijd en energie in de productie kunnen steken, wat resulteert in minder guttural gemorrel, minder triggersound op de drums en heel wat focus op de hi-hats (erg veel zelfs). Het blijft evenwel brutal death metal, geen foefjes en toefjes met opsmuk links en rechts, ‘brutal death metal only’ is de boodschap. Of het moet zijn dat je de tweede “vocale” lijn met eerder krijsende keelgeluiden als black zou beschouwen (niet nodig). Ook slam komt zo goed als niet aan bod.
Devangelic was al relatief groot, een subtopper die snelheid maakte, nu is het ook volgroeid gaan klinken. Geen risico op additieven, Ersetu laat horen dat deze heren een duidelijke missie en visie hebben en daar behoren toetsen en samples niet bij. Opschrijven en zo snel mogelijk live gaan bekijken wanneer dit griepje even de wereld uit is. Voor liefhebbers van Vile tot Disgorge en alles daartussen.
Score:
82/100
Label:
Willowtip Records, 2020
Tracklisting:
1. Swarm of Serpents
2. Upon the Wrath of Divinities
3. Eyes of Abzû
4. Subterranean Revelations
5. Embalmed in Visceral Fluids
6. Throne of Larvae
7. Vomiting the Infected
8. Sigils of Fallen Abominations
9. Cryptic Resurrection
Line-up:
Mario Di Giambattista – Gitaar
Paolo Chiti – Keel
Marco Coghe – Drums
Alessio Pacifici – Basgitaar
Links: