Het laatste interview met Slechtvalk op Zware Metalen dateert alweer van 2010. Recent bracht de band nog nieuw werk uit genaamd At Death’s Gate. Hoog tijd dus om de nieuwste ontwikkelingen eens te bespreken! Ik sprak namens Zware Metalen met Shamgar.
Kijk je zelf wel eens op Zware Metalen?
Ja, ik lees wel eens reviews.
Dat is een goed begin! Van wat voor soort muziek hou je zelf, en ben je een concertganger?
Omdat ik kinderen heb ga ik nog weinig naar concerten. Ik ga wel een paar keer per jaar naar een concert of een festival.
Je bent zelf ooit begonnen natuurlijk met muziek maken. Was Slechtvalk je eerste band?
Mijn eerste serieuze band. Mijn eerste band was een coverband waarmee we op schoolfeesten en dergelijke speelden. Ik heb eerst meerdere bandjes opgericht, maar dat lukte niet echt. Het kwam niet van de grond.
Je speelde in een coverband. Wat voor soort bands coverden jullie?
The Gathering, Nailbomb, dat soort bands.
Op welk moment leek het jou een goed idee om te gaan screamen?
In de coverband speelden we tracks van Nailbomb en daar werd in geschreeuwd. Iemand moest het doen, dus nam ik het maar voor mijn rekening. Ik schreeuwde niet thuis hoor, maar hield het normaal gesproken voor in de oefenruimte.
Het eerste album dat ik van jullie tegenkwam was de split met Kekal. Een opvallende combinatie. Dat is een heel andere band dan Slechtvalk. Hoe kwam dat van de grond?
Kekal was een labelgenoot bij Fear Dark. Het idee was dat we elkaars fanbase konden aanspreken. In die tijd was het best populair om splits te maken om op die manier meer bekendheid te krijgen. Op de split stonden twee unieke nummers en The Dragon’s Children van het album The War That Plagues The Land. Ook speelden we een cover van Antestor. Kekal speelde inderdaad niet onze stijl. Ik kan hun muziek wel waarderen, maar ik ben nooit echt groot fan geworden.
Is Antestor ook een invloed geweest op Slechtvalk?
Ja, ik ken mensen in Antestor. Ik ben vooral groot liefhebber van hun eerste album Martyrium. Dat heb ik helemaal grijsgedraaid. Zelfs tot het punt dat ik het teveel heb geluisterd. De nieuwe albums heb ik ook nog wel geluisterd, maar ik denk dat iedereen dat wel heeft: een eerste liefde. Het zijn de eerste albums waarmee je in aanraking bent gekomen en dat blijft dan hangen. Voor mij is dat Martyrium.
Ken je toevallig Sympathy ook uit die tijd?
Ja, dat was ook een labelgenoot destijds. Ik had daar toen qua muziek helemaal niks mee hoor. Ik zat echt in de black metal in die periode. Mijn type black metal was destijds meer: Dimmu Borgir en Dark Funeral. Qua folk metal moet je denken aan Thyrfing en Ensiferum.
Vervolgens maakten jullie bij The Forlorn Throne de keuze om de folkelementen achter je te laten…
Ja, klopt. Dat ging tegelijk met een aantal wisselingen van bandleden. Nieuwe bandleden brengen ook weer een andere inbreng mee. We wilden eigenlijk een soort Amon Amarth on speed worden. Ik wilde wat meer de deathmetalkant op.
Naar aanleiding van een zelfmoord binnen directe familie en andere binnen mijn omgeving, besloot ik om een groot deel van de teksten van At Death’s Gate te baseren op mijn eigen worstelingen met zelfmoord. Wat dat betreft zou je het wel een conceptalbum kunnen noemen, maar het is minder een conceptalbum dan de voorgaande albums die gebaseerd waren op verhalen die ik had geschreven voor een fantasiereeks die ik ooit wilde schrijven.
Hoe heb je de nummers geschreven? Denk je het van tevoren uit, of ga je zitten met een gitaar en begin je gewoon?
De meeste riffs bedenk ik als ik thuis op de bank zit met een gitaar of thuis op de piano aan het spelen ben, maar ook in de oefenruimte. Die ideeën neem ik dan op met mijn telefoon en later probeer ik ze verder uit te werken in mijn thuisstudio. De ene keer begin ik dan met twee of drie riffs. Als dan de inspiratie op gang komt, heb ik aan het eind van de avond een heel nummer in grote lijnen af, soms twee. Maar vaak blijf ik uren rommelen met die enkele riffs en probeer dan te kijken of iets te combineren is met oudere opnames. Regelmatig komen daar weer nieuwe ideeën uit, maar vaak genoeg is er een avond voorbij waarin ik voor mijn gevoel weinig heb bereikt. Het lijkt ook in golven te gaan. Dan ben ik een tot twee maanden erg productief en vervolgens een lange tijd niet tot de volgende ‘inspiratiegolf’ zich weer aandient.
En hoe werkt dat met de zanglijnen?
Krijsen of grunts zie ik vaak ook als een soort ritme-instrument. Ik vind het dan leuk om op sommige stukken een passend tegenritme te vinden ten opzichte van de gitaren of drums. Bij het schrijven van de uiteindelijke tekst probeer ik te spelen met woorden en synoniemen totdat het in het ritme past dat ik heb bedacht. Bepaalde passages lenen zich erg goed voor cleane zangpartijen. Ik probeer dan wat interessants te bedenken en haal dan veel inspiratie uit de stijl van Garm of ICS Vortex, maar die liggen qua klasse natuurlijk mijlenver voor. Toch denk ik dat het uiteindelijke resultaat er mag wezen.
Ben jij de enige die verantwoordelijk is voor de teksten?
Sinds het vertrek van Ohtar in 2012 ben ik de enige tekstschrijver, al heeft Tomrair als ‘native English speaker’ bij het laatste album wat kleine aanpassingen voorgesteld.
Wat is de reden dat Slechtvalk Engelse teksten heeft?
Ik begon met Slechtvalk eind jaren ’90 in een periode waarin de teksten van de meeste andere bands waar ik naar luisterde doorgaans Engels, Noors of Zweeds waren. Andere Nederlandse bands hadden doorgaans ook Engelse teksten. Ik heb op Slechtvalk‘s debuut album wel geëxperimenteerd met een Nederlandse tekst, maar ik vond het altijd gek klinken. Daarnaast vond ik Engels een meer poëtische taal, dus besloot ik het in het vervolg bij Engels te houden. Sindsdien hebben bands als Heidevolk natuurlijk laten zien dat Nederlandstalige teksten ook cool en poëtisch kunnen zijn en ook nog lekker bekken, maar ik ben zelf inmiddels gewend om het in het Engels te doen.
Is de discussie over unblack/black metal nog relevant in 2025 en hoe sta je hier zelf in?
We zien onszelf al decennia niet als unblack metal en vind het zelf een stompzinnige term die afbreuk doet aan de stijl zelf en ook niets duidelijk maakt. Unblack, betekent dan dat het juist vrolijk klinkt ten opzichte van grimmig? Of is het juist een klasse zwartgalliger zoals on-dood ten opzichte van dood? Ik gebruik die term ook nooit voor een uitgesproken christelijke band als Antestor. Ik noem zo’n band dan eerder christelijke black metal, maar we zien onszelf meer als een blackmetalband met christenen, omdat we niet zo’n behoefte hebben om stichtelijke opwekkingsteksten te schrijven of te preken vanaf het podium, zoals een band als Antestor wel doet. Daarnaast vindt een groot deel van de christelijke metalheads die we al dan niet online spreken ons ook niet uitgesproken genoeg om het naampje unblack of christelijk te mogen dragen…
Het is ook weinig zeggend. In eerste instantie luisteren mensen naar een stijl voor de muziek. Daarna kijken ze pas naar de teksten (als ze die al lezen). Ik ga ook niet mijn oren pijnigen door te luisteren naar een band waar ik het tekstueel mee eens ben, ik zet dan ook gewoon liever Immortal of iets dergelijks op. Als je je mateloos stoort aan bepaalde tekstuele thema’s, dan luister je toch niet, net zoals velen niet naar NSBM zouden luisteren in verband met de thema’s of niets moeten hebben van suicidal black metal, terwijl voor anderen black metal gewoon black metal is.
In beginjaren werden we wel eens bedreigd, regelmatig uitgescholden en een enkele keer werd men fysiek. Dat is in de loop der jaren gelukkig wel minder worden. Tegenwoordig heb je nog wel eens een flauwe grap vanuit het publiek (eigenlijk alleen in Nederland) of in een review, maar verder merken we er weinig van. Misschien iets te weinig, want soms krijg ik het idee dat we vandaag de dag meer genegeerd worden of als minder interessant gezien worden. Als je bijvoorbeeld kijkt naar het aantal reviews dat ons laatste album heeft gekregen en dat vergelijkt met de recente releases van andere bands op hetzelfde label… maar dat is meer een gevoel.
Gaat het nog steeds over spirituele strijd in de muziek van Slechtvalk, of is dat thema meer naar de achtergrond?
Een groot deel van At Death’s Gate gaat over mijn eigen worstelingen met zelfmoord, wat in feite ook een strijd in je denken is. Sommige mensen zijn meer vatbaar voor negatieve gedachten dan anderen wegens een chemische inbalans in de hersenen, maar soms spoken suïcidale gedachten door mijn hoofd als er totaal geen aanleiding voor is en dan vraag ik me inderdaad af of er iets meer geestelijks achter zit.
Heftig man! Dan is de muziek daarin een uitlaatklep kan ik me voorstellen. Hoe zie jij de vertaling van emoties in de muziek?
Ik ben een sucker voor weemoedige melodieën, maar er zijn ook momenten dat ik het geduld er niet voor heb en juist iets vuigs of opgefokts wil. Bij het schrijven van riffs of melodieën hangt het dus erg van mijn stemming af wat mij op dat moment aanspreekt en blijft hangen.
Ik ben wel iemand die snel zijn aandacht verliest als het te veel van hetzelfde is. Dus ik probeer bij het schrijven van nummers al dat soort verschillende riffs en melodieën te combineren tot iets samenhangends dat ook nog afwisselend is. Teksten schrijven doe ik eigenlijk altijd achteraf (al heb ik soms wel bepaalde ideeën van te voren) en daarbij probeer ik aan te sluiten bij de sterkste emoties die een bepaald nummer bij mij oproept. Een nummer als Paralysed By Fear komt bij mij gejaagd en rusteloos over en ik kreeg dan snel de associatie met een paniekaanval en besloot dat dan als tekstueel uitgangspunt te nemen. Maar bij het schrijven van Enshrouded probeerde ik al een bepaalde droefheid/eenzaamheid die ik de laatste jaren ervoer in muziek uit te werken en de uiteindelijke tekst sluit dicht aan bij de emoties die ik ondervond tijdens het schrijven.
Wat zijn jullie plannen qua live optredens?
Het vetrek van drummer Hamar, kort na de aankondiging van het nieuwe album, kwam natuurlijk slecht uit als je juist meer wil gaan optreden. Als je niet weet of je kan spelen, kan je ook niet echt op zoek. Het vinden van een vervanger heeft enige tijd gekost, maar die zijn we nu aan het inwerken. Twee weken geleden hebben we het eerste optreden samen met hem gehad en dat ging best aardig voor de eerste keer. Niemand van ons is echter het type regelneef dat energie krijgt van herhaaldelijk contact opnemen met tig promotors of zaaltjes in de hoop daar een optreden uit te krijgen. Netwerken is niet ons sterkste kant en dat is vandaag de dag wel nodig wil je ergens tussenkomen waar mensen je niet kennen.
Is er geen markt in Amerika voor jullie muziek?
Ongeveer een kwart van onze Spotify-streams zijn van luisteraars uit de Verenigde Staten en als je de rest van beide continenten meerekent kom je wel op de helft uit. Ongeveer een derde van alle aankopen bij onze eigen webshop komen ook van klanten uit de Verenigde Staten of Canada, dus er lijkt me er zeker een markt voor, maar al deze mensen wonen natuurlijk erg verspreid over de beide continenten, dus is het niet vanzelfsprekend dat er rendabel een concert op locatie georganiseerd kan worden. Het is prijzig om een band over te laten vliegen plus accommodatie en vervoer te regelen. En in het geval van Verenigde Staten loop je een groot risico het land uitgezet te worden als je geen speciale (en dure) artiestvisa hebt. Je bent afhankelijk van mensen daar met de juiste connecties. Vijf jaar geleden waren er serieuze plannen voor een kleine tour in Verenigde Staten, maar toen de garage van de organisator afbrandde had hij wel andere dingen aan zijn hoofd. Twee jaar geleden zijn we wel voor een enkel optreden naar Mexico-Stad gegaan en dat hebben we voornamelijk te danken aan een groep fans die het er voor over hadden om gezamenlijk de kosten van vliegtickets te dragen en hoewel we veel Mexicaanse fans hebben kunnen ontmoeten, waren er ook genoeg voor wie zelf de reis naar Mexico Stad te ver of te duur was.
Wat zijn jullie verdere toekomstplannen?
Omdat we eigenlijk van plan waren At Death’s Gate in 2020 0f 2021 op te nemen, maar dat moesten uitstellen in verband met alle coronarestricties, hebben we inmiddels al weer genoeg materiaal voor een volgend album. Als onze nieuwe drummer een beetje is ingewerkt, willen we dat weer oppakken en dan kunnen we hopelijk eind 2026 weer de studio in.
Heb je momenteel nog zijprojecten lopen waar we van moeten weten?
Premnath is de meest productieve van ons. Naast basgitaar/toetsen in Slechtvalk, speelt hij toetsen in de Nederlandse doomformatie Sad Whisperings, heeft hij een eigen blackmetalproject Azaryahu dat hij samen met Melancton Samengalef uit Brazilië doet, doet hij sessiewerk voor andere bands en brengt hij zo nu en dan ook nog akoestisch werk uit. Zelf heb ik een aantal zijprojecten liggen van filmmuziek tot folkmetal, maar vind het altijd lastig om daar voldoende tijd voor vrij te maken. Zeker omdat afgelopen jaren veel vrije tijd is gaan zitten in het leeghalen van ouderlijke woningen. Komend jaar wil ik wel een album uitbrengen voor mijn solo project SHMGR (atmospherische black) en heb ik onlangs als sessiemuzikant vocalen opgenomen voor Jernlov (black metal uit Noorwegen). De andere Slechtvalk-leden hebben voor zover ik weet geen actieve zijprojecten.
Dank je voor het interview!
Links: