Hoe beter de druilerige zaterdag te besteden dan onder het dak van het Eindhovense klokgebouw? Zeker als daar de zesde editie van het Helldorado festival gehouden wordt! Met onder andere Hatebreed, Turbonegro en Sacred Reich op het programma is de lichtstad een waardige bestemming. Redacteur Ruben en fotograaf Tessa Verstraete voegden zich tussen de toegestroomde turbojugend en verzorgden het verslag voor Zware Metalen.
In de kaalgestripte oude Philipsfabriek zijn weer eens drie galmbakken van concertzalen ingericht. Ditmaal voor Helldorado, het festival dat ooit begon als ‘Rock n’ Roll Freakshow’, maar inmiddels als een dag vol chaos, of ‘A Full Day of Mayhem’ te boek staat. Vandaag staat dan ook een bont gezelschap aan bands op het programma, waar eigenlijk geen touw aan vast te knopen is, maar die individueel zeker kwaliteiten te bieden hebben. Onze fotograaf Tessa had helaas wat problemen met de toegang, waardoor ze de eerste bands moest missen.
Rond openingstijd, om één uur ‘s middags, voeg ik mij keurig in de rij vol turbojugend uit alle windstreken, om vervolgens, zoals vrij standaard is bij het Klokgebouw, nog een kwartier te moeten wachten voordat de deuren daadwerkelijk open gaan.
Het is de instrumentele sludgemetalband Modder uit Gent die de eerste noten mag spelen dit jaar. Gisterenavond stonden ze nog in de Vera in het hoge Noorden, maar onderweg terug naar huis stoppen ze even in Eindhoven. Ze staan er met kleine oogjes, maar ze staan er wel. En hoe! Frontman Maurice van der Es naait de boel flink op met slechts een paar pakkende zinnen, voordat er een vol instrumentaal nummer wordt ingezet. Meer focus op de muziek; zang is verder niet nodig. Even flink raggen op de blastbeats bij het laatste nummer en het eerste half uurtje zit er al weer op.
De mannen hebben begin oktober alweer hun derde album uitgebracht. Destroying Ourselves For A Place In The Sun gooide hier al hoge ogen en het advies was om de heren live te gaan zien. En de reputatie is verdiend. Een knaller van een aftrap voor dit dagfestival.
In de grootste zaal van het klokgebouw mag het Zweedse drietal Reach de Tiger stage openen. Die klinken een stuk vrolijker dan de heren uit Gent. Met de opvallende haardos en uitbundige speelstijl van drummer Marcus Johansson spelen ze zichzelf in de kijker. Een mix van stijlen komt langs in de korte set. Het nummer Motherland klinkt funky en er komt zelfs een ragtime saxofoon voorbij. Met het wat rustigere tempo en geluid zijn de echo’s van de soundcheck uit de andere zaal helaas wel goed te horen. Iets waar de stevigere bands vandaag veel minder last van hebben. Ze proberen het wel met de laatste nummers Save the World en The Law, maar de gevraagde publieksinteractie blijft vooralsnog uit. De meesten zijn er natuurlijk ook nog maar net. Ook deze mannen kregen een half uurtje speeltijd, dus lang hadden ze niet om zich in de kijker te spelen.
Als de sfeerverlichting weer aangaat kunnen we weer richting de Lion stage bewegen. Hier staat opnieuw een Belgische gezant. Ditmaal de psychedelische postmetalband My Diligence. Ook hún laatste plaat, Death.Horses.Black, werd goed ontvangen. Ze beginnen ook hun set met de eerste twee nummers van dat album. Het is opnieuw een totaal ander geluid dat we vandaag te horen krijgen, maar vervelend is het allerminst. Het leuke aan deze zaal is dat er sfeerlichten hangen die soms meedoen in de lichteffecten van de muziek. Dat voegt toch wat toe aan de ervaring in de anders zo kale fabriekshal.
De band maakt niet de muziek die vandaag voor de meeste energie zal zorgen, maar er is nog genoeg anders te zien. Op naar het andere podium.
Inmiddels zijn er ook bands actief op de derde (Tarantula) stage, maar die overlappen telkens met een andere act. Voor één persoon is het dus niet mogelijk om alles te zien. Deze randprogrammering laten we dus maar voor wat het is.
Op de Lion stage staat nu namelijk het stoner-doomtrio Stoned Jesus. Deze mannen weten de volumeknop wel te vinden en dat speelt in dit geval niet in hun voordeel. We horen niks anders dan zware baslijnen die bijna zeer doen aan de oren. Bassist Andriy Rodin lijkt het er zelf ook niet mee eens te zijn, wat te zien is aan de manier waarop hij op zijn instrument slaat. De Oekraïners mogen dan de dienstplicht ontweken hebben, dit had je op deze manier ook zo in kunnen zetten als oorlogswapen. Meestal worden geluidsproblemen na een nummer of twee wel verholpen; hier blijft het de volle 45 minuten door de betonnen tombe trillen.
Zonde, want de nieuwe plaat Songs To Sun heeft best leuke nummers te bieden. Zoals het kortere Low, waar ze hun set mee afsluiten. Met een wat hoger tempo kunnen de heren ook wat extra energie leveren. Helaas is de rest van de set door de geluidskwaliteit wel erg traag en zwaar.
Een goede reden om hier vandaag te zijn is het Duitse duo Mantar. Het is de laatste show van het jaar voor het tweetal en ze lijken erop gebrand er iets moois van te maken. Zoals we ze kennen zijn ze tegenover elkaar opgesteld met Hanno Klänhardt op gitaar en Erinc Sakarya op drums, die we dus van de zijkant zien. De mannen hebben dit jaar een nieuwe plaat uit en Post Apocalyptic Depression speelt dan ook een glansrol in deze set.
Het blijft indrukwekkend hoeveel geluid de heren met hun tweeën kunnen produceren. De blackened sludgemetal valt hier goed in de smaak. We zien het eerste moshpitje van de dag ontstaan. Ik kan het nieuwe nummer Rex Perverso wel goed waarderen. Energiek en met een duidelijke melodie. Leg die maar standaard vast in de setlist, dan zit het voortaan wel goed met de mannen.
Eerder dit jaar zagen we de band al spelen op Pitfest en hier doen ze het nog even dunnetjes over. Ramones Alive houdt de nalatenschap van de Britse punkers in leven. Het gezelschap rond Heideroosjes frontman Marco Roelofs lijkt de nummers zo uit hun mouw te schudden, zo bekend zijn ze met het werk. Een betere tributeband hadden de oerpunkers zich niet kunnen wensen, en dat van Nederlandse bodem! Dit keer hebben ze wel Oeds Beydals van Death Alley en Iron Jinn bij zich op bas en dat klinkt ook helemaal niet verkeerd. Na het voorstellen echoot de naam Oeds letterlijk nog even na. Hier zien we ook de eerste crowdsurfer van de dag. Op Surfin’ Bird nog wel. Totaal gekkenhuis op Helldorado. Precies wat je er van verwacht had.
Nog een Nederlandse toevoeging aan de affiche is het Overijsselse Asphyx. De death-doommetal band rond frontman Martin van Drunen heeft aardig wat fans op de been vandaag. Helaas voor deze mensen speelt de band maar drie kwartier. Maar de mannen zijn vastberaden er alles aan te doen om die minuten te laten tellen. ‘Geef die beveiliging wat te doen!’ maant van Drunen richting het publiek. En daar wordt redelijk gehoor aan gegeven. Er vliegen een aantal over de dranghekken voor het podium en er zit beweging in de pit. Het feest lijkt zo wel aardig losgebarsten.
Ook wel een keer mooi om een duistere band als deze te zien onder kleurrijke lampen en zonder enorme mistbank. Hier oogt en klinkt het allemaal nog goed, maar ik ben benieuwd hoe lang van Drunen het met zijn zestig jaar nog volhoudt. Na zijn pensioen zal het wel einde verhaal zijn voor Asphyx, dus zoek ze nog op zolang het kan.
Eén van de grotere namen vandaag is de thrashmetalband Sacred Reich. Je kan er vraagtekens bij zetten dat ook deze band maar 45 minuten krijgt van de organisatie. Wat ze hier laten zien smaakt in elk geval naar meer. De Amerikanen spelen voor het eerst met hun nieuwe drummer Eduardo Baldo en dat is een goede toevoeging. De man speelt leuke fills tussen de bekende ritmes door. Met hem mogen ze wel een tijdje vooruit.
Dit is de enige band die vandaag pyro laat zien, maar dat lijkt ze zelf ook wat te verrassen. Het blijft ook bij die paar kleine vuurballen tijdens Independant. De rest van het vuur komt van de band zelf. Het is thrash met een energie die we vandaag nog niet gehoord hebben. Ook hier vliegen de crowdsurfers over het publiek en kunnen we ouderwets headbangen op nummers als Death Squad en natuurlijk Surf Nicaragua.
Volgens frontman Phil Rind komt er volgend jaar een nieuw album uit, geschreven door gitarist Joey Radziwill. Dat zou een zware moeten worden als we Rind moeten geloven. Fans zijn allang blij dat er niet weer dertien jaar tussen de platen zit, maar slechts zeven. Als het niveau zo hoog ligt als hier vandaag, dan moet dat goed gaan komen.
Van de Amerikaanse westkust steken we over naar New York in het oosten, want ook de thrashformatie Life of Agony is hier aanwezig. De band is deze maand meermaals te bezichtigen in Nederland, onder andere in Utrecht en in Drachten, maar ze trappen de tour hier in Eindhoven af. Deze staat in het teken van het album Ugly, dat dit jaar dertig kaarsjes uit mag blazen. De plaat wordt integraal gespeeld, in zijn volledigheid dus. Van Seasons tot de cover van Don’t You (Forget About Me).
Het geldt een beetje als hun doorbraakalbum, toen ze na hun debuutplaat Rivers Run Red een meer melodische stijl aanhielden. Vanavond is goed te horen waarom dat zo goed aansloeg tijdens de grunge-gekte van de jaren negentig. Met krakers als Other Side of the River en Let’s Pretend hoorden we ineens een wat toegankelijker geluid. Maar de groep blijft een stevige ondertoon voeren.
Frontman Keith Caputo, zoals hij zich sinds een jaar weer noemt, zweept het publiek op door de eerste rang te bezoeken. Daardoor is de kleine man een tijd niet zichtbaar voor de mensen achterin, maar zijn vocalen zijn uitstekend te horen. De band komt hier graag zeggen ze zelf; veel thrashbands hebben goede herinneringen aan het oude Dynamo festival hier in Eindhoven en ze komen dan ook graag terug. Aan een andere thrashlegende dragen ze Unstable op. Lou Koller van Sick of it All gaat niet zo lekker en Caputo vraagt om steun voor hun vriend. Wij gaan hem niet vergeten, zoals hun afsluiter Don’t You (Forget About Me) nog eens herhaalt.
In een dagvullend programma zullen er keuzes gemaakt moeten worden waar de pauze en het eetmoment plaats moeten vinden. De keuze valt hier op het tijdslot van de huisband Peter Pan Speedrock. Mascotte Dikke Dennis sloegen we al eerder over en ook de speedrockers zullen het met een toeschouwer minder moeten doen. Er moet ook tijd zijn om de vierde hal van het klokgebouw te bezoeken, waar je alleen voor minimaal vijf euro drieënzestig aan eten kan kopen of je middenin de frituurlucht zonder enige schijn van een steriele omgeving kan laten tatoeëren. Tessa was gelukkig wel bij Peter Pan Speedrock:
Met een naam als Uncle Acid & The Deadbeats moet het wel om een stonerband gaan. En dat is zeker niet de minste. Ome zuur heeft vorig jaar een uitstekende plaat afgeleverd in de vorm van Nell’ Ora Blu. Helaas zijn fans van dat recente werk vanavond niet op de juiste plek, want er wordt maar één nummer van gespeeld. Gelukkig hebben de Engelsen nog vijf andere platen die net zo goed zijn en dus spelen ze hier een heel vermakelijk lijstje nummers. Extra traktatie is toetseniste Rachel Burnett die ook gedeelde zangpartijen voor haar rekening neemt. De harmonie die ze heeft met frontman Kevin Starrs geeft een compleet andere dimensie aan het werk en dat klinkt bij nummers als Death’s Door ontzettend goed. Jammer dat ze dan wat wordt buitengesloten als de band rond de drummer gaat staan tijdens sommige secties. Het keyboard is natuurlijk wat moeilijk te verplaatsen op zo’n moment.
Ook deze band heeft last van de galmende bas, maar de meekleurende lampen in deze zaal maken veel goed. Het zorgt tot een meeslepend geheel waar ik best wat langer dan een uur naar had willen kijken. Een fijne decompressie na al die stevige herrie van de afgelopen uren. Al weet de band ook prima wat stevige lijnen te vinden in hun composities. Met No Return sluiten ze hun set af. De drone-achtige tonen die hierin voorkomen zingen nog een tijdje door. Een goed uitgedachte set, als het niet op een festival was waar we direct door moeten naar een andere zaal.
(Uncle Acid and the deadbeats)
De grote publiekstrekker van vandaag is natuurlijk de Noorse glampunkgroep Turbonegro. Inmiddels staat het klokgebouw stampvol met turbojugend die van heinde en verre zijn afgereisd om hun twijfelachtige idolen te zien. Ze moesten er dan ook zeven jaar op wachten, want sinds de Helldorado editie in 2018 zijn de Noren niet meer in Nederland geweest. Vanaf het eerste nummer Rocknroll Machine gaat de jugend op opblaasbare harten over het publiek. Na Sacred Reich zal er iemand aan de geluidsknoppen hebben gezeten, want het volume is duidelijk lager dan dat het eerst was. En dat verdient deze band natuurlijk niet. Het bonte gezelschap komt hier om een uitbundig feestje te bouwen en daar hoort een flinke bak herrie bij. Daar zorgt het publiek dan wel voor, want die kunnen Hurry Up And Die en Get It On uit volle borst meezingen.
Het feest komt pas echt goed los met Special Education, wanneer er met ondergoed en bh’s gezwaaid wordt. Gelukkig uit het publiek en niet door frontman Anthony ‘De Hertog van niks’ Madsen-Sylvester, die al weinig aan de verbeelding overlaat. Met een kleine onderbreking voor een politiek statement van de band tijdens City of Satan, waarin ze met een grote Palestijnse vlag staan te zwaaien, waar de kenmerkende pet prominent op prijkt. Je vraagt je dan toch af wat de Palestijnen zouden denken van Turbonegro. Zou er een turbojugend-chapter zijn in de Westelijke Jordaanoever? Dat zou toch mooi zijn.
Inmiddels is de volumeknop gevonden en klinken All My Friends Are Dead en het vuige I Got Erection luid, zoals het hoort. Deze ongein heeft totaal geen recht om zo strak in elkaar te zitten, maar het klinkt toch behoorlijk goed. Het publiek schreeuwt zich schor over hun erecties heen en doet dat nog lang nadat de band gestopt is.
Midden in de nacht begint de laatste band Hatebreed aan zijn set. De Amerikanen zijn ook een gewilde gast in Eindhoven; volgende week staan ze gewoon weer in het klokgebouw voor Revolution Calling. Maar vandaag spelen ze een andere setlist die focust op de albums Perseverence en Rise of Brutality. Voor de oude fans dus, en dat blijkt ook wel als er gevraagd wordt wie er nog niet leefde in 1999 en er weinig handen de lucht in gaan.
Het mag dan de laatste band zijn en je hebt misschien al wel elf uur gestaan, maar bewegen zal je! Die pit moet aan en er worden vuisten gegooid alsof het slam is. de fans geven er net zoveel voor als de band zelf, zoals duidelijk wordt bij Live For This. Gitarist Wayne Lozinak heeft in augustus nog een hersentumor laten weghalen en hij staat hier gewoon weer op het podium. Wat een strijders; dat mag je oprecht doorzettingsvermogen noemen. Dan moet je dat ook evengoed teruggeven.
Dat is ook niet zo moeilijk met nummers als A Call For Blood en Tear It Down. Dat vroege werk heeft nog genoeg slagkracht om de laatste restjes energie van de dag op te eisen. Mocht dat nog niet genoeg zijn, putten de Amerikanen ook nog uit hun hits Destroy Everything en In Ashes They Shall Reap. Geen wonder dat Hatebreed hier telkens mag terugkomen, met een act als deze kan je wel aankomen. Het klokgebouw staat nog één keer volledig op z’n kop vanavond en met bier in de nek en plakkende vloeren kunnen we ons weer naar buiten slepen.
De Tarantula stage viel niet te bezoeken tussen alle andere bands door, maar fotograaf Tessa wist toch enkele snelle plaatjes te schieten van een paar bands daar.
Datum en locatie
15 november 2025, Klokgebouw, Eindhoven
Foto's:
Links: