Het is me wat. Op de avond dat de goedheiligman met zijn pieten onderweg is naar de huizen om schoenen vol lekkers te vullen sta ik aan te schuiven in een rij van jewelste om binnen te geraken in het uitverkochte 013 Poppodium in Tilburg. Ik heb al in menig rij gestaan bij de post, de bank, de supermarkt, maar deze rij tart toch echt wel alle verbeelding. We staan bijna tot aan het station. Mensen die het concept rij niet snappen kruipen voor, jongedames die al wild staan nog voor ze de heer Charnas live hebben mogen aanschouwen trippelen in de winterkou vrolijk rond. Want je mag het gerust weten of nu TX2, Creeper en The Devil Wears Prada ook mee zijn op de bus, het is toch vooral het Amerikaanse door horrorfilms geïnspireerde Ice Nine Kills dat menig hart doet verwarmen in die lange rij. En laat nu net ook die laatste band een schuldig pleziertje voor mezelf en mijn dochter zijn. Deze laatste kon er helaas niet bij zijn.
TX2 is een jong collectief, een groep van vier gelijkgestemden waarvoor het niet uitmaakt of je nu man, vrouw, trans of ik weet niet wat bent. Hij maakt dit gegeven al meteen duidelijk van in het begin. Dit jong geweld was me totaal onbekend maar voor een zaal die nog maar voor één derde gevuld is, geeft hij toch meteen van jetje. Hij doet dit met een uiterst gedreven drumbeest. Een beest dat graag allerlei trucjes met zijn drumstokken uitvoert en halverwege de 25 minuten durende set zijn bloesje uitdoet maar vooral de metalcore die ze brengen een dynamiek meegeeft om u tegen te zeggen. Zanger en gitarist kruipen ook nog het publiek in om een circlepit te initiëren. Aan enthousiasme dus geen gebrek. De bassiste heeft een stel heldere stembanden terwijl het bovenvermelde drumbeest een nummertje zijn kruk afstaat aan een andere gozer die me evenmin bekend is. Eveneens is er nog een gastvocalist, Micky van Ice Nine Kills (?) of heb ik het verkeerd verstaan, die de boel nog mee komt opleuken. Op zich een alleraardigste, energieke show van een nog jonge horde die zijn plaats nog wat moet zoeken.
Ice Nine Kills zag ik voor het eerst live in januari 2018 in de Biebob in Vosselaar. Toen was hij nog een gewone band op het rooster. Het album Every Trick In The Book was toen drie jaar oud. In datzelfde jaar, 2018, kwam dan The Silver Scream en schoot de band vervolgens door het metalcorefirmament. Intussen is de band zo groot geworden dat hij niet alleen met alle muzikanten compleet met twee blazers een podium kan vullen maar dat er daarnaast ook grote videoschermen het geheel mogen opvullen. Heel wat attributen, personen en personages passeren doorheen de show de revue. Elk nummer wordt aangekondigd door een gepast videofragment en gedurende de performance die al gauw anderhalf uur duurt, word je meegesleurd doorheen het oeuvre van de band. Je wordt getrakteerd op korte verhaaltjes, er passeren ledematen, een kettingzaag, een dame op stelten, een figurant in een zonnetjespak… Je kan het zo gek niet allemaal bedenken. In ieder geval is het me al snel duidelijk dat de heren zich niet al te serieus nemen.
Maar… en dat is het belangrijkste, ze spelen ook nog eens bijzonder sterk. Geluidstechnisch zit het wel niet altijd even snor maar daar gaan we niet over miepen of zeuren. De heer Charnas mag ook van geluk spreken dat de twee gitaristen en vooral de bassist vocaal een grote duit in het zakje doen. Het doet echter niks af aan de kwaliteiten van de frontman die af en toe wat afgeleid lijkt te zijn. Hij moet zich net als de bandleden houden aan een strakke choreografie. Dat afgeleid zijn doet me in het begin even de wenkbrauwen fronsen want hoor ik daar de frontman bij de start van het concert: “Thank you Germany!” zeggen? Ik zal waarschijnlijk wel prut in mijn oren gehad hebben want later hoor ik toch Tilburg bij herhaling passeren.
Intussen passeren er bijzonder sterke versies van The Laugh Track, The Great Unknown en Funeral Derangements als meest verse. Daarnaast mag je je duimen en vingers nog aflikken bij wat oudere nummers waar intussen al een spreekwoordelijk laagje stof op ligt. Wurst Vacation krijgt in mijn ogen eerder verrassend net als Stabbing In The Dark, een logische keuze, een strakke presentatie mee, net als Hip To Be Scared. The Shower Scene krijgt een gepast theatertje mee. Een bevallige jongedame laat haar handdoek vallen achter een white-screen terwijl de heer Charnas haar met een mes bewerkt. IT is the End is dan de meest typische afsluiter van een bijzonder sterke set die je je maar kan inbeelden, compleet met rode ballonnen en een individu in een gele regenjas. Ik merk nog wel eventjes op dat er toch nog twee momenten waren tijdens deze show waar ik mijn wenkbrauwen nog wat meer fronste. Zo was er een figurant in een zonnetjespak tijdens een cover van Walking On Sunshine (!) en was er nog een ode aan de scene in Boston met wat vrolijk gedans en gezang. Ik begrijp het wel, maar dat had nu toch ook niet gemoeten. Je kan ondanks dit zeggen en schrijven wat je wilt over dit Ice Nine Kills, maar indruk maakt hij wel.
Met een voldaan gevoel tracht ik de meute en de horde voor te zijn en baan ik me een weg naar de uitgang. TX2 en Creeper ga ik niet direct onthouden maar The Devil Wears Prada en zeker het alleroverheersende Ice Nine Kills hebben er een erg geslaagde avond van weten maken.
Datum en locatie
5 december 2025, 013 Poppodium Tilburg
Foto's:
Salma Bustos
Links: