Het grootste hardcore indoor festival van Europa, Revolution Calling, is alweer aan zijn vijfde verjaardag toe. Een mooie prestatie van Martijn en de organisatie. Het mooie daarbij is ook dat er elk jaar weer meer topnamen uit de hardcorescene dit festival willen meemaken. Niet zelden gaat het hierbij om exclusieve shows of exclusief materiaal dat gespeeld wordt. Dit jaar is er zelfs een pre-party dag aan toegevoegd. Het toont aan dat het festival populair is en blijft en er nog veel ruimte voor groei is. Friso Veltkamp doet vandaag het verslag. Dank aan de diverse fotografen die foto’s aanleverden!
Vanwege Sinterklaasperikelen kan ik helaas pas rond zes uur aanwezig zin. Daardoor mis ik wel de eerste bands en wat aankomend talent. Maar het voordeel is dat ik vanaf nu alleen maar topbands kan zien. Het festival is overigens niet veel veranderd ten opzichte van de vorige jaren. Drie podia, twee grote, het Revolution- en Stronger-podium en aan weerzijde van het Klokgebouw en de Warzonestage die weer tussen de lockers staat. Ook zijn er weer dj’s die in het eetgedeelte de muziek verzorgen en dat kut muntensysteem dat hardnekkig gehanteerd wordt, waardoor alles natuurlijk veel te duur is, maar ik vraag me af of de organisatie daar wat aan kan doen. Voor de rest: veel de zelfde, oude bekenden en veel oude hardcore. Bij Revolution Calling willen we ook niet anders.
Nieuw is wel dat er dit jaar meer aandacht is besteed aan lezingen over hardcore en dat er een heuse live-opname is van dé hardcorepodcast van Nederland: Tales From The East Side. Dit jaar is er dus ook een pre-party aan toegevoegd en ik vermoed dat dit festival wel uit gaat groeien naar twee volwaardige dagen. Er is ook genoeg animo uit een heleboel landen, wat dit festival toch wel uniek maakt in Nederland. Veel mensen willen bands als Gorilla Biscuits, Cold As Life of American Nightmare nog een keer zien. Wat dat betreft is er weer top geprogrammeerd op de wensen van de bezoekers. Het hc-publiek is wel trouw waardoor je veel dezelfde gezichten ziet, maar ook veel gezichten van vroeger. Het maakt de sfeer in die foeilelijke fabriekshal toch nèt iets beter.
Mochten de inwoners van Moerdijk ooit een nieuw onderkomen zoeken, dan kunnen ze wellicht mee op tour met Terror. Er staat weer een heus dorp langs de zijkanten van het podium om het allemaal gade te slaan. De band speelt overigens zóveel in Europa, dat als je ergens een pallet neergooit, je een grote kans hebt dat Terror komt aanwaaien om erop te spelen. Toch is het nog altijd geen straf om deze band live te zien. Wat heet: dit blijft een van de beste livebands van het moment. Dat is natuurlijk vanwege het charisma van Scott, maar ook omdat de band continu in beweging is.
Bij opkomst draagt Scott de gehele set gelijk op aan Jeff van Cold As Life. Voor zover de nieuwigheid. Daarna is het weer een feest der herkenning. In een noodtempo worden weer One With The Underdogs, Spit My Rage en Stick Tight op het publiek afgevuurd. Adempauzes worden ons nauwelijks gegund; pas na Return To Strength volgt er een moment rust, waarin Scott de nodige publieksparticipatie vraagt bij Allways The Hard Way. Dat had hij nou niet per se hoeven doen; letterlijk tot achter in de zaal wordt alles luidkeels meegeschreeuwd, wat tot een kookpunt komt bij Overcome. Daarna wordt er nog een Death Threat-cover, Death At Birth, gespeeld, wat op zich een tof nummer is, maar vermorzelen doet het eigen nummer Can’t Help But Hate, met een wall of death. Uiteraard is de set ook weer kort, na twaalf nummers houdt de band het weer voor gezien. Een paar meer had best gemogen, maar we kennen het onderhand. De impact is er niet minder om.
Gelijk maar door naar de Nederlandse tegenhangen van Terror: No Turning Back. Ook hier zijn de vaste elementen weer aanwezig. Zo programmeert frontman en organisator Martijn zijn eigen band traditiegetrouw rond etenstijd op de Stronger stage en net als de voorgaande jaren is de setlist vrijwel gelijk. Maar het klinkt, zoals altijd, weer ervaren en sterk, waarbij ik dit keer Go Away en Destination Unknown de beste versies van de set vind, al komt komt dat deels door de publieksreactie.
Martijn spreekt geregeld zijn verwondering uit over het feit dat dit festival al aan zijn vijfde editie toe is en weer is uitverkocht. Een ovationeel applaus valt hem ten deel. En dat is terecht. Net als het applaus voor topnummers als Never Give In en Take Your Guilt. De set is weer een feest der herkenning en, zoals altijd, solide.
Guilt Trip is langzaam naam aan het maken in de hardcore/metalscene. De band bestaat inmiddels tien jaar en heeft dit jaar een nieuw contract getekend bij Roadrunner Records. Een mooie beloning voor het harde werk en vooral de goede songs die deze band schrijft. Die bewegen zich op het snijvlak van metal en hardcore waarbij er veel ruimte is voor groove. De band houdt de energie en sfeer in het optreden door het tempo continu hoog te houden, wat het publiek duidelijk enthousiasmeert.
Zanger Jay weet alleen het oproepen tot interactie niet op hetzelfde niveau te krijgen als Scott Vogel, het geroep om circle pits is soms wat halfslachtig en de reactie blijft daardoor beperk. Tot Sweet Dreams wordt gespeeld en er zowaar meer beweging komt in het publiek. Terecht, want de nummers vragen er ook om en zijn soms ook omlijst door samples, om nog meer sfeer te creëren. Maar het beste is als deze band grooved zoals in Unrelenting Force en Angel Eyes. Hele fijne set.
Stond vorig jaar Integrity hier, dit jaar is het Ringworm die de Cleveland Hardcore vaandel hooghoudt. En net als Integrity heeft Ringworm een zanger die de longen uit zijn lijf brult. Hij heet niet voor niets The Human Furnace. De band moet het vandaag doen op het kleine Warzone-stage, waarbij het altijd de vraag is hoe het geluid is. Nou… dat is best oké voor deze zaal. Maar ook niet meer dan dat, want hoe verder we in de show komen, hoe meer het een brij wordt.
Toch komt het venijn in The Cage goed naar voren. Het einde van dit nummer is overigens een van de meest metalmomenten die we vermoedelijk vandaag meemaken. Hoewel de band balanceert tussen metal en hardcore , ligt de nadruk toch net op wat meer op het eerste, daarmee is Ringworm op dit festival natuurlijk helemaal op zijn plek. De band raast echt door zijn nummers heen, af en toe een vermorzelende breakdown er tussendoor rammend, dat het vetst wordt gebracht in het laatste nummer van de dag, het onvermijdelijke Justice Replaced By Revenge.
Met Cold as Life heeft Revolution Calling een mooie en exclusieve act geboekt. De band mixte dertig jaar geleden al metal met hardcore en stond daarmee aan de wieg van het metalcore genre. Met Declaration of Independence bracht de band vijfentwintig jaar geleden het laatste (en sterke!) wapenfeit uit. Mooi dat er nu weer gespeeld wordt.
Het eerst dat opvalt aan het optreden van Cold As Life is dat de band drie gitaristen heeft. Waar slaat dat nou weer op? De muziek is nou niet bepaald zó gelaagd dat hier meerdere gitaristen voor nodig zijn, maar goed, het zal vast gezellig zijn in de bus. Ondanks de drukte op het podium valt het optreden van Cold As Life regelmatig stil, zeker tijdens de eerste twee nummers. Pas vanaf Promise komt er wat meer energie in de band en daarmee ook het publiek, dat natuurlijk al een hele dag moshen achter de rug heeft.
Hoe verder in de set we komen, hoe meer de metal-invloeden doorklinken met nummer sals Tried and Tue (waarbij zanger Jeff nog even het publiek induikt) en You Brought You Down, dat de nodige thrashmomenten kent. Het is een vette set, waarbij het geluid van de jaren ’90-platen doorklinken ophet podium van nu, maar eerlijk gezegd had ik wel een iets grotere publieksreactie verwacht. Zijn de mensen vandaag uitgemoshed, of aan het wachten op acts al Gorilla Biscuits en American Nightmare? Of komt het omdat het te gevaarlijk wordt, zoals op eind blijkt als er iemand niet helemaal lekker wordt in de pit en de show vroegtijdig stopt. In ieder geval doet Cold as Life zijn best en is het hopelijk niet de laatste reünie-show.
Ook Gorilla Biscuits is aan een reünietour bezig en als je het tourschema bekijkt verdient dat respect. Elke dag een show in een ander land, ga er maar aan staan voor een paar veteranen uit de scene die natuurlijk ook een klassieker op hun naam hebben staan met Start Today.
Misschien niet helemaal cruciaal, maar ik pak de helft van de set mee van Gorilla Biscuits: ik wil ook even wat merchandise kopen en met mensen praten die ik al een tijd niet gezien heb. Gorilla Biscuits is echter een naam van formaat hier, die vandaag zo’n beetje de hele Start Today-plaat spelen. De eerste vijf nummers van die plaat worden hier ook in chronologische volgorde gespeeld. Daarna wordt het wat tijd voor een zooi covers, van onder andere CIV (logisch), Minor Threat en Buzzcocks.
Dan de band waar ik naar uitkeek: American Nightmare. Dit is een van mijn veel beluisterde acts uit de begin jaren 2000 en een plaat als Background Music heeft talloze rondjes gespind. De shows in onder andere de Goudvishal staan nog altijd in het geheugen gegrift. Mooi om de band twintig jaar later weer eens te zien. Het resulteert er ook in dat ik meer aan het meeschreeuwen ben dan aantekeningen maak.
De opkomst gebeurt onder het Stone Roses-nummer I Wanna Be Adored, en is een tribute aan de onlangs overleden gitarist van die band. Wes heeft er speciaal een lange jas voor aangetrokken, maar die zit blijkbaar niet zo lekker en gaat na vijfentwintig seconden alweer uit zodat hij vrijer kan bewegen tijdens Love American, dat afkomstig is van We’re Down Till We’re Underground: een plaat die destijds met gemengde meningen onthaald werd. Live blijft dit nog altijd een topnummer, maar echt goed wordt het als de band (We Are) inzet, dat gelijk een enorme respons krijgt.
Hoewel American Nightmare twee jaar geleden nog een 10-inch uitbracht, ligt de nadruk vandaag toch echt op Year One en Background Music. Fuck What Fireworks Stand For, I Saved Latin en een volgend hoogtepunt in de vorm van AM/PM, worden er in sneltreinvaart erdoorheen geramd. Dat is ook wel het mooie aan deze show: de band houdt de energie er continu goed in. Het geluid is ook vrij goed, wat natuurlijk ook helpt. Ik zie her en der mensen in het publiek hun longen eruit schreeuwen die dat een kwart eeuw geleden in de Goudvishal ook al deden. Zeker bij het fenomenale Farewell. Beste show van de dag, maar heel eerlijk is dat ook ingegoten door een groot gevoel van nostalgie.
Datum en locatie
21 november 2025, Klokgebouw, Eindhoven
Link: