Het Noorse Green Carnation werd al in 1990 opgericht door Tchort (Terje Vik Schei) maar kwam aanvankelijk niet verder dan één demo waarna Tchort naar Emperor vertrok en de overige bandleden, minus zanger, In The Woods… oprichtten. Het duurde vervolgens tot 1998 voordat de band weer bij elkaar kwam om in 2000 het debuut Journey To The End Of The Night uit te brengen, gevolgd door het epische Light Of Day, Day Of Darkness in 2001.
Waar de band op deze twee albums vooral progressieve doom en folk georiënteerde metal liet horen verschoof de muziekstijl op de navolgende albums A Blessing In Disguise (2003) en The Quiet Offspring (2005) steeds verder naar progressieve rock tot de band in 2006 met Acoustic Verses een geheel akoestisch album uitbracht. In 2007 kondigde Tchort het einde van de band aan. Sinds 2014 is de band echter weer bij elkaar voor optredens, en met Leaves Of Yesteryear is er dan eindelijk ook een nieuw album uit.
Het geluid van Green Carnation anno 2020 is een samenkomst van de doomgeoriënteerde vroege albums en de latere progrock, waarbij het geheel meer gepolijst klinkt en vooral massaler dankzij de prominentere rol van de toetsen en harmonieuze gitaarpartijen.
Het titel- en openingsnummer doet vooral in het begin dankzij de gitaarriff en het wisselend gebruik van 6/8 en 7/8 maatsoorten denken aan Fates Warning. De opbouw van dit nummer zit ingenieus in elkaar zonder ingewikkeld te klinken en werkt langzaam naar een mooie climax toe. Het navolgende Sentinels opent langzaam waarbij in de verte de doominvloeden van de vroege dagen te ontwaren zijn. In het refrein schakelt de band verrassend in een hogere versnelling om het nummer te transformeren tot een uptempo rocknummer, inclusief koortjes.
Luisteraars die de band vanaf het begin volgen kennen het nummer My Dark Reflections of Life and Death al van het debuut Journey To The End Of The Night. Het nummer heeft een enorme make-over gekregen, waarbij het kale geluid van het origineel plaats heeft gemaakt voor het grootse en brede geluid van het huidige Green Carnation. Deze nieuwe versie mist wellicht de charme van het origineel maar dat zal de luisteraar die het verleden van de band niet kent worst zijn. Ook in zijn huidige vorm is dit een erg sterk nummer.
Hounds is het laatste eigen nummer van deze plaat en heeft, mede door het overvloedige gebruik van het Hammondorgel, een geluid dat doet terugdenken aan de jaren zeventig. Na het geweld van de voorgaande drie nummers haalt deze song, alhoewel niet slecht, toch niet het niveau van het eerste deel van deze plaat. Het album sluit af met een geslaagde versie van het Black Sabbath-nummer Solitude.
Al met al laat Leaves Of Yesteryear me met een verdeeld gevoel achter. Na veertien jaren met een album op de proppen komen waarvan een aanzienlijk deel bestaat uit een herbewerking van een oud nummer en een cover komt ietwat armoedig over. Het niveau van de nieuwe nummers is echter erg hoog en stemt me hoopvol voor de toekomst van deze band. De score voor dit album mag dan ook aan deze nummers toegekend worden.
Score:
86/100
Label:
Season Of Mist, 2020
Tracklisting:
- Leaves of Yesteryear
- Sentinels
- My Dark Reflections of Life and Death
- Hounds
- Solitude
Line-up:
- Kjetil Nordhus – Zang
- Terje Vik Schei – Gitaar
- Bjørn Harstad – Gitaar
- Stein Roger Sordal – Basgitaar
- Kenneth Silden – Toetsen
- Jonathan Alejandro Perez – Drums
Links: