Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.
Aflevering 14: van reviews van Iron Maiden en Morbid Angel via een vriendelijke Angela Gossow tot een instortend dak met P.O.D.
Een koninkrijk! Een koninkrijk zal menigeen ervoor over hebben om in de toekomst te kunnen kijken. Tot het zover is doet iedereen dappere pogingen de toekomst te voorspellen en dan kun je wel eens de mist ingaan als reviewer door een album te bestempelen als ‘absolute klasse’. Zeventien jaar later wordt Dance of Death van Iron Maiden (want daar hebben we het over) weggezet als ‘best aardig, maar niet heel bijzonder’. De laatste keer dat het titelnummer live werd gespeeld, was bijvoorbeeld in 2011. Het bombastische epos Paschendale stierf een jaar eerder al. Maar dat neemt niet weg dat we de plaat volledig ontleed hebben in 2003.
Death metal fans zouden deze cd allemaal een kans moeten geven, en net als bij de vorige Morbid Angel cd’s mis je veel van de genialiteit als je het maar bij 1 luisterbeurt houdt. “Heretic” groeit en maakt een goede kans om mijn top 10 van 2003 aan te gaan voeren!
Vocaal zat het bij Mikael Åkerfeldt deze avond allemaal erg goed en sommige kippevel momenten kon ik niet onderdrukken.
Atmospherische gitaarsolos, prachtig drumwerk waarbij de rest van de band zich behoorlijk inhield en een gigantisch opzwepende climax maakten dat ik ongeveer 8 minuten lang vol bewondering en ademloos in mijn stoel zat.
Fantastisch…. ik pink een traantje weg.
Natuurlijk blijven we ook in die tijd aandacht schenken aan ‘kleinere’ bands (Liar & Sunrise, The Quill, Exhumed, Akercocke en Enthral bijvoorbeeld), maar richten we ons ook meer en meer op de grotere namen. Zo spraken we Christopher Amott en een toen nog uitermate vriendelijke Angela Gossow van Arch Enemy. Eind 2018 kwam de inmiddels manager van de band in opspraak door een paar ferme reacties op Facebook, maar in 2003 was ze nog vol lof over communiceren met fans via internet:
Jullie schijnen een erg goede interactie te hebben met jullie fans via internet, is dit belangrijk voor jullie?
Angela: Yeah, ik vind het maar normaal dat je een band, of jouw favoriete band, kan schrijven om vragen te stellen. En het is maar normaal dat wij daar dan ook weer op antwoorden, wij staan niet eenzaam op een voetstuk hoor, liever niet! We zorgen graag en goed voor onze fanbase, zij zijn erg belangrijk voor ons. Zonder hen zouden we nu ook niet staan waar we nu staan natuurlijk.
Denk je dat het simpeler is je als vrouw te bewijzen in de metalscene, of net een stuk moeilijker?
Angela: Daar sta ik eigenlijk niet bij stil… Ik denk dat je gewoon simpelweg het niveau van de band die achter je staat moet aankunnen. Dat is het belangrijkste. Natuurlijk moet je als vrouw bijvoorbeeld wel wat opletten wat je allemaal doet op het podium, hoe je je kleedt enzo, je denkt er meer over na. Ik bedoel maar, ik ben erg toegewijd aan wat ik doe, en aan mijn stem. Het ligt in mijn natuur ermee om te gaan, en er zaken mee te bereiken. Ik denk dus niet dat je op z’n minst twee keer zo goed moet zijn als je mannelijke tegenhangers om je plaats te veroveren, je moet gewoon goed zijn. Uit respect voor de band waar je bij zit mag je niet gewoon zomaar een mooi poppetje staan wezen. Aan de andere kant denk ik dat het, voor mij persoonlijk dan, ergens gemakkelijker was. Ik steek tijd en moeite in mijn stem, dus dat was al geen punt, maar daar bovenop had mijn verschijning een grote impact op het publiek, wat dan weer duidelijk in mijn voordeel sprak. In dat opzicht heb ik wel geluk gehad… ik denk dat het gewoon belangrijk is dat je er wat over nadenkt, de juiste dingen doet en zegt op het juiste moment… Ik kan in ieder geval met recht zeggen dat ik niet in mijn opdracht gefaald ben.
Op dit album zijn twee gastzangers te horen, te weten Freddy van Madball en Billy van Biohazard. Hoe is het zover gekomen dat deze twee toch wel pilaren van hardcore meededen?
Freddy (Madball) is één van mijn beste maten.Het zijn al jaren vrienden van ons. Eerst als fans en toen hebben we met ze getourd. Ook met Biohazard hebben we door Europa getourd en ook zij zijn goede vrienden van ons geworden. Het was vanzelfsprekend dat ze mee deden op onze plaat. Wij kwamen met 4 koffers en gitaren aan in NYC en zij hebben ons opgenomen als familie!Alles was geregeld voor ons: slaapplaatsen rondleidingen eten drinken. Dat is vriendschap!Wij hebben samen met o.a madball gespeeld in de legendarische club CBGB’s in NYC,dat was unreal! Een droom die uitkwam. Uitverkocht en geweldig ontvangen. Ik las daarna reviews van onze show in Amerikaanse bladen en internet en die waren lovend. Dat neemt niemand me meer af.