De nieuwe plaat van Oranssi Pazuzu lijkt weer een goede poging te worden om tot in de hoogste regionen van onze jaarlijst te komen dit jaar. Yves Pelgrims vond de gelegenheid om zanger/gitarist Jun-His er eens over op te bellen.
Blijkbaar heeft die vorige plaat, Värahtelijä, wel wat betekend een paar jaar geleden. Niet enkel belandden jullie ermee bovenaan onze jaarlijst, maar ook was Nuclear Blast meteen geïnteresseerd. Voelde het voor jullie aan als een mijlsteen?
Ik was wel wat geschrokken van de reacties. Het kwam vrij traag op gang, zoals dat steeds het geval is bij deze band. Dat werkt het beste voor ons: we moeten altijd veel tijd investeren en dit keer mondde dat uit in het label. We deden Waste of Space Orchestra ook tussendoor, wat nog onder Svart Records uitgebracht werd. Wij brachten bij hen ook onder andere twee van onze eigen albums uit. We wilden een stap verder zetten en Nuclear Blast was aanvankelijk een verrassing voor ons, maar zij hadden echt de beste plannen en ideeën. Waar we naartoe moeten, op die manier dat wij ons kunnen concentreren op de muziek.
Wie concentreert zich dan specifiek op die muziek? Spreken we dan over Toni (Ontto) en jij, of werken jullie echt alles uit op niveau van de band?
Neen, het moet echt de hele band zijn. We zijn op die manier echt een oldschool band die afspreekt om te repeteren en dat vergt tijd, zeker als je allemaal in verschillende steden woont. Dat betekent niet dat het daarom steeds vier jaar moet duren, nu was er die Waste of Space Orchestra die ertussen kwam, maar je moet toch rekenen op het plannen van een jaar waarin ieder van ons tijd vrij maakt om te werken aan materiaal. Toni, Niko en ik schrijven wel wat ideeën voor die repetities, maar we vervormen dat samen en koppelen het aan een bepaalde atmosfeer. Voor iedereen moet het wat zweverig en een unieke ervaring worden en dat is iets wat steeds gebeurd bij de jamsessies als we samen zijn. Dat vergt tijd en ik begrijp dat je wel albums apart kunt schrijven, maar niet dit type muziek volgens mij.
Niko is nog vrij nieuw voor de band. Heeft hij een bijdrage geleverd voor de nieuwe plaat?
Een enorme bijdrage. Hij was er eigenlijk al bij met de Värahtelijä-tour, dus we kennen hem al heel lang. Dit is echter het eerste Oranssi Pazuzu-album waarbij hij echt een bijdrage leverde. Dat deed hij ook bij het album van Waste of Space Orchestra. Dus eigenlijk dacht ik er niet zo over na, dat dit het eerste album van Niko is. Hij was al zo ingeburgerd binnen onze line-up, dat het ons niet opviel. Ik denk dat hij enorm getalenteerd is, zowel gitaartechnisch als op creatief vlak. Zowel op vlak van de apparatuur die hij introduceerde binnen de band als in de intensiviteit van de partijen die hij schrijft. Het is een gast die wat jonger is dan wij en ik denk dat dat ermee te maken heeft, zijn stijl is erg intens. Op die manier is het een plaat geworden die niet chill aanvoelt de hele tijd en wat spanning creëert en waar ook wel wat ambitie in schuilt. Hij kan bepaalde gedachten die hij heeft echt op een vergaande manier verwerken in de muziek die geschreven wordt.
Waste of Space Orchestra is al een paar keer gevallen. Dat was iets waar jullie de voorbije twee jaar mee bezig geweest zijn, samen met de heren van Dark Buddha Rising. Was dat een uitdaging voor jullie? Was het erg anders dan schrijven voor Oranssi Pazuzu?
Dat wilden we eigenlijk al een hele tijd doen en het was op die manier de ideale gelegenheid. De mannen van Dark Buddha Rising vonden het ook meteen goed. Het is wel uitdagend uiteraard als je met tien mensen samenzit om een eindproduct te creëren. Jammen met zo veel mensen is niet iets waar ik tegen ben, maar Roadburn had iets dergelijks al gezien. Wij wilden mensen echt verbazen door echt nummers te componeren en dat vroeg veel energie. Om dat te doen op acht maanden tijd was een interessante uitdaging en ik ben ook blij dat we het gedaan hebben, want we hebben echt veel in die periode geleerd en overgebracht naar Oranssi Pazuzu. Een vruchtbare samenwerking dus, die zonder twijfel zijn vruchten heeft afgeworpen voor het album.
Op welke manier bedoel je dat precies? Het zijproject met Dark Buddha Rising heeft het schrijven voor Mestarin Kynsi beïnvloed?
Zeker, ik denk dat deze band steeds zo gewerkt heeft. Alles is voor ons een momentum en op die manier worden beïnvloed voor het volgende werk. Zeker als je met tien mensen samen bent en een grote muur aan geluid produceert, kan je daar niet overheen. Je moet een andere kant opgaan, dus kozen we ervoor om meer ruimte te laten tussen muzikale stukken. Zo krijg je niet echt een muur die op je afkomt, maar een soort van beest met tentakels dat zich bevindt in het geluid. Je kan in die soundscape beweging creëren op die manier.
Dus heeft het ergens jullie creativiteit getriggerd?
De creativiteit is denk ik niet gestopt, zoals ik zei waren we bij Waste of Space Orchestra echt bezig met composities. Dat proces wilden we aanhouden voor deze plaat. Normaal waren er wat jamsessies, maar het ging er vooral over om de ideeën in hun beste context te plaatsen en alle goede ideeën er tot de laatste druppel uit te melken. Ik denk dus dat er niet echt een verschil is tussen de twee platen op creatief niveau, maar wel op vlak van de aanpak.
Deze nieuwe plaat krijgt de naam ‘de vingernagel van de meester’ mee. Is dat een concept of waarover praat je als je het hebt over ‘ideeën’?
We hebben altijd van bij het begin van de schrijfsessies voor een nieuw album al enkele abstracte ideeën. Die vormen we in een later stadium dan vaak om in een zeker thema, dat was ook het geval bij deze plaat. We hadden het idee om te werken met bepaalde stukken die zich zouden omvormen tot onderdelen van een puzzel of een vloek, waar je als luisteraar hopelijk ook steeds in kan verdwijnen. Dat hopen we toch. Vandaaruit bouwden we met de teksten richting een thema als het controleren en brainwashen van de menselijke geest door een religieuze cult. Dat idee werkte voor ons in het verleden goed, toen we muziek gewoon schreven zonder tekst. Nadien creëerden we dit beeld van een donkere meester die tot leven kwam en voor mij echt refereert aan Thulsa Doom in de film Conan the Barbarian. Hij immers erg machtig en kan mensen zo ver krijgen dat ze hem volgen. Daarbij regeert hij met ijzeren vuist in dit soort dystopische nachtmerrie. Op die manier is het ook in zekere zin een futuristisch album, waarbij ingegaan wordt op de totalitaire maatschappij en de controle van mensen.
Thulsa, dat is die gast die van een slang een pijl kan maken, niet?
(lacht) Klopt, dat slangenidee hebben we ergens ook wat overgenomen. Het teken van de slang staat verwerkt in de cover van het album en ook in de lyrics komt dat idee hier en daar wel terug. Het symbool van die meester dus. Ik weet niet of Ontto ook zo geïnspireerd was door Conan, maar voor mij voelt het zeker zo aan. Dat is nu je het zegt mijn favoriete film, ik analyseer alles in het licht ervan. Dat had gewoon een immense impact op mij toen ik zes jaar oud was.
Over films gesproken; hoe kwamen jullie bij het concept van Uusi Teknokratia? Was het bedoeld als hommage aan regisseur Fritz Lang van onder andere het baanbrekende Metropolis?
Alle lof voor het concept en het maken van die video gaat uit naar Zev Deans. We kenden zijn werk en we waren echt verbaasd dat hij voor ons deze video wou maken. Daarbij gaven we hem min of meer vrij spel, hij kreeg enkel een idee mee over het nummer en het thema van de plaat. Vooral dat nummer gaat over de manier waarop we in de gaten gehouden en dus gecontroleerd worden. Hij interpreteerde het en er is heel wat aan de gang in die clip met inderdaad een link naar oude films, maar toch ook een zeer eigen stempel. Wat je altijd probeert te doen met kunst is het scheppen van ideeën maar ook het geven van een mening aan de toeschouwer. Onze ideeën hoeven daarom niet het beste te zijn. Kunstenaars kunnen andere ideeën en interpretaties bieden, daar waar we misschien zelf te beperkt blijven in ons denken.
Dat geldt dan ook voor Tekla Vàly, die de albumhoes ontwierp dit keer. Erg anders dan de vorige keer. Wat stelde die hoe eigenlijk voor? Ik gok op mensenhaar en licht.
Ik denk dat op die vorige cover mijn haar stond tijdens een show in Praag. Dat moment was denk ik ook belangrijk voor ons om de stap te maken naar iemand die werkt met fotografie. Dit is opnieuw werk gebaseerd op foto’s, meerdere foto’s denk ik. Ik weet niet goed hoe ze het gedaan heeft. Misschien dat ze meerdere foto’s in water gelegd had en dan daarvan een foto nam. Dat was het enige waar we zeker van waren, dat we weer kunst wilden gebaseerd op fotografie, maar zij was dus volledig vrij in het geven van haar interpretatie. Ik raad haar werk ook zeker aan, je moet haar Instagram maar eens bekijken.
Dus jullie geven artiesten vooral vrij spel. Vond je het goed dat er gewerkt werd met zwartwitbeelden en oude films? Zijn jullie zelf fans van de oude cinema?
Om eerlijk te zijn ben ik niet meteen iemand die ligt te kijken naar films uit de jaren ’20 of ’30, maar ik ben een enorme fan van science fiction en horror. Jammer dat het merendeel van de horrorfilms verschrikkelijk is, maar als ze gecombineerd worden dan wordt het wel leuk. Ik ben een enorme fan van de eerste Alien-film. Ik hou eigenlijk van alle Alien-films, maar vooral de eerste. Die is echt magisch, met een geweldige soundtrack. Ik hou van soundtracks die je echt meevoeren en ook op dit vlak denk ik dat de soundtrack van Conan weer bepaald heeft dat ik de film op die manier beleef. Er is gewoon iets wat de atmosfeer zo beklijvend maakt en elke scene je bij blijft. Ik ben op dat vlak een immense nerd, want ik hou zelfs van games uit de jaren ’90. Avonturenspelletjes zoals Monkey Island vind ik bijvoorbeeld geweldig. Dus alles zit in de manier waarop muziek de atmosfeer kan versterken.
We hebben in elk geval wat tijd om te werken aan muziek en atmosfeer. Hoe zit het met de restricties in Finland?
Alles is dicht, je kan niet meer eten in restaurants of iets drinken in de bars. Je kan nog wel naar de winkel uiteraard, maar veel zaken zijn dicht. Er is wel sprake van bepaalde zaken die terug open zullen gaan en scholen. Het is hier wel een pak minder erg dan op andere plekken neem ik aan. We leven ook in kleinere steden, de grotere problemen zijn te vinden in Helsinki.
Ken je die cartoon waarbij de persoonlijke ruimte van mensen wordt getoond? Bij Finnen heb je er twee die elk van op een berg roepen dat ze uit elkaars persoonlijke ruimte moeten. Denk je dat dat zo is en Finnen op die manier minder problemen hebben met social distancing?
Ik denk dat elk stereotype ergens wel een kern van waarheid heeft. Hier wonen amper vijf miljoen mensen op een vrij grote oppervlakte, ik denk ongeveer de grootte van Duitsland. Dan kom je wel snel aan zo’n stereotype, want mensen zijn niet zo close. Zelfs Helsinki is eigenlijk niet zo’n grote stad, dus ik denk wel dat social distancing iets is wat Finnen al heel hun leven doen. Ik denk wel dat het afhangt van de generatie, mijn generatie houdt bijvoorbeeld van knuffelen. Ik denk dus niet dat we zo asociaal zijn als pakweg twintig jaar of veertig jaar geleden. De verdeling van de bevolking heeft er uiteraard mee te maken, vandaar ook dat het merendeel van de problemen vooral in Helsinki te vinden zijn.
Hoe ervaart de band deze periode?
We doen geen shows en dat is enorm jammer. We hebben wel een concert gestreamd. Helsinki was ook enkele weken in lockdown, dus konden we niet repeteren aangezien onze keyboardspeler daar leeft. Langs de andere kant kwam het album ook uit en misschien is deze periode op die manier interessant omdat mensen meer tijd hebben om dieper in te gaan op muziek. Ons album is een voorbeeld van muziek dat je niet gewoon even laat draaien op de achtergrond, het vraagt echt je aandacht. Het blijft uiteraard een moeilijke periode voor alle bands, maar voor ons ben ik wel blij dat het album verschenen is.
We schuiven de live-ervaring op naar september. Dan staat er een tour gepland met ‘zeer speciale gasten’. Wat kan je ons over die avonden al vertellen?
Als het al gebeurt, want alles is zo verdomd onzeker deze dagen. We willen alles wel steeds fris houden, dus we zullen met die shows zeker concentreren op het nieuwe materiaal. Soms gaan we zelfs zo ver dat we live echt nieuwe dingen gaan spelen die we nog niet uitbrachten. We deden zo een tour in de Verenigde Staten voor deze plaat uitkwam en toen speelden we al nummers van deze plaat. We zijn niet professioneel genoeg om een selectie te maken van de oude nummers, maar met ons enthousiasme over het nieuwe werk en soms wat jamsessies die erbij komen, is het steeds wel interessant.
Ik mag nog niets vertellen over de rest van de bands, maar ik denk steeds in functie van de avond. Er moet een soort van dramacurve over de hele lijn zijn. Het moet dus werken als een soort van geheel, met elke band die zijn plaats heeft in het geheel. De avond moet in elk geval een ervaring worden.
Dat is wat tegen de stroming van een typisch Nuclear Blast-concert in dan.
We zijn dan ook geen typische Nuclear Blast-band, denk ik. Dat is ook iets wat duidelijk was voor hen vanaf het begin en ze gaven ons volledige artistieke vrijheid om te doen wat we wilden.
Hoe ga je tot slot die artistieke vrijheid gebruiken tot september?
Ik heb geprobeerd om wat muziek te schrijven, maar dat is soms zo moeilijk als je gewoon thuis zit en niet veel interessante zaken meemaakt. Ik blijf er wel mee bezig en ik denk dat we in de zomer als band vaak gaan samen zitten om te jammen en hopelijk resulteert dat in wat nieuwe, frisse dingen tijdens de liveshows in september.
Links: