Headlines

Havukruunu is een Fins duo, dat black metal speelt die in het verlengde ligt van zijn landgenoten Moonsorrow, maar ook voorzien is van een drupje Zweedse melancholische melodieën. Dit Uinuos Syömein Sota is een erg sterk album. En dan te bedenken dat dit nog maar nummer drie in het rijtje is.Lees verder ›

Normaal koop je een cd en daar zit dan een boekje bij met allerlei informatie zoals foto's of teksten. Het Zuid-Afrikaanse Black Bone Nation doet dat net even anders.Lees verder ›

Blinkend, glimmend, fonkelend pareltje als je het mij vraagt. Beide bands geven een eigen, frisse, doch donkere kijk op wat men tegenwoordig black metal en zijn varianten noemt.Lees verder ›

Ruige metaalknapen die akoestische albums maken, in de laatste jaren kan je er bijna in zwemmen. Alleen al dit jaar brachten Wino van o.a. Saint Vitus en Behemoth’s Nergal (onder de naam Me And That Man) nieuwe albums uit waarin ze zich van de traditionele metalklanken af bewegen.  Nu doet ook Steve Von Till (een van de zangers van van Neurosis) een duit in het zakje.Lees verder ›

Afrikaanse metalbands zijn extreem zeldzaam, niet zelden vanwege het strenge regime in die landen waardoor alles wat tegen de geldende religie en regels van de staat ingaat de kop wordt ingedrukt. Carthagods uit Tunesië roeit al vanaf 1997 tegen de stroom in. Dit album had in 2019 uit moeten komen maar vanwege problemen met het label werd de release uitgesteld. Gewend aan tegenslagen zocht de band naar een nieuw label voor het al opgenomen materiaal en vond dit uiteindelijk ook zodat we nu kunnen luisteren naar The Monster In Me. Het album werd gemixt door Imre Beerends (Delain) en bevat gastbijdragen van Mark Jansen (ik meen zijn grunt in A Last Sigh te herkennen) en heeft daarmee een Nederlands tintje meegekregen.Lees verder ›

Als ik van één instrument ontzettende jeuk aan mijn perineum krijg is dat, naast de ‘didgeri-don’t’, wel de sitar. Niet dat ik iets heb tegen Ravi Shankar en ik heb al helemaal niets tegen The Beatles. Integendeel zelfs. Maar de klanken van het instrument geven me een weeïg, onderhuids gevoel. En laat nu nèt Lord of poisons, het eerste nummer van het titelloze debuut van Las Historias, beginnen met sitargeluiden…Lees verder ›

Het is een misdrijf dat we Exocrine pas met zijn vierde album Maelstrom voor het eerst te genieten krijgen. Eigenlijk is dat bijna een beledigende titel. Want waar een maalstroom alles onsamenhangend meesleurt, zit de technische industrial death metal van dit kwartet organisch in elkaar. Meteen ook het voornaamste punt waarmee de Fransen het verschil maken tegenover hun overdadig virtuoze genregenoten.Lees verder ›

Ik ben eens even in de ondergrondse discografie van het Baskische Lord Orots gekropen, aangezien de beste man achter dit project voor mij een onbekende was. Het kwam ongeveer neer op de albumtitel van zijn nieuwste plaat: Conquering The Infinite Void. Nadat ik dit stukje niemandsland had veroverd was het wel duidelijk. Het betreft hier een hele verzameling minimalistische dungeon synth en mysterieuze atmosferische black metal, waarbij een toenemende complexiteit te horen is.Lees verder ›

Een portie vrij saaie (glam)rock werd opgestuurd naar Zware Metalen. Waarom? Wat moeten de mensen uit de Lage Landen met deze matige band uit een of ander verlaten gat in de Verenigde Staten? Ik heb echt geen idee. Dick Circus is, na een paar EP's en singles, het debuut van deze band.Lees verder ›

De titel van dit album spreekt gelijk aan. Het kondigt een dramatisch werkstuk aan in de goede zin van het woord. Zie de hele vette albumcover nog even, en het lijkt inderdaad vijf voor twaalf. Deze Australiërs maken (desert) stonerrock met shoegazevocalen en dit is album nummer drie. Gaan ze de hoge verwachtingen waarmaken?Lees verder ›

Ice War is het persoonlijke project van ons aller Jo Capitalicide. De Canadese man die de gitaar bespeelt bij Zex. De band die bekend werd doordat het album Uphill Battle in 2017 per ongeluk op een pressing van Beyoncé's LP Lemonade werd geperst. Zolang het niet andersom gebeurt is dat allemaal helemaal niet erg. Na aantijgingen van seksueel geweld aan het adres van Jo Capitalicide, die vervolgens net zo hard weer werden ingetrokken, werd Zex doodleuk door het label van dienst de deur gewezen.Lees verder ›

The World is Fucked. Weet u wat pas fucked is? Dat we fucked niet meer gewoon als fucked schrijven. Dat we fucked schrijven als f***ed. Dat is pas fucked. Als uw tere oogjes niet tegen het woord fucked kunnen, maar de bandnaam wel Razor Sharp Death Blizzard is... Dat is toch fucked! Afijn, ik was gelijk in een opstandige modus toen ik de digitale versie van dit album op mijn computer zag staan, vol met sterretjes in de namen. Op zich een goede emotionele staat als je aan de donkergekleurde hardcore moet. Deze band maakt een soort overzeese emo/hardcore vol chuggy riffs die mij aan Figure Four en Cro-Mags doet denken. De Schotten brengen met dit werk hun tweede album uit.Lees verder ›

Op 2 februari 2019 beleefde de band Septicflesh een (voorlopig?) hoogtepunt in zijn bestaan. In 2008 gebruikte het gezelschap voor het eerst een echt orkest om hun donkere muziek nog meer impact te geven. Dat was voor hun baanbrekende album Communion. Op de drie studioalbums die volgden werden de orkestraties steeds meer uitgewerkt. Maar live optreden met een orkest was er nog niet van gekomen. Tot die voor de band gedenkwaardige dag anderhalf jaar geleden dus. Bij een optreden in Mexico-Stad werd de band bijgestaan door een groot orkest en diverse koren. De hele onderneming had een dermate omvang dat uiteindelijk meer dan honderd mensen een plek vonden op het podium van het Teatro Metropólitan. Voor de totstandkoming van deze betoverende avond (en meer) verwijzen we graag naar het interview dat we hadden met Christos Antoniou, gitarist, maar ook klassiek componist/arrangeur van Septicflesh. Met drieduizend enthousiaste fans was de show rap uitverkocht. Maar een optreden als dit leg je natuurlijk vast en breng je uit. Dat is precies wat er nu gebeurt met Infernus Sinfonica MMXIX.Lees verder ›

Soms waagt Napalm Records zich eens aan een gokje. Zo verscheen enige tijd geleden Skamhan, van de Deense band (0). Dat spreek je overigens uit als 'ParentesOparentes' en net even experimenteel als de bandnaam is het genre dat deze band ons presenteert. Niet dat deze Denen het warm water hebben uitgevonden, dit verwijst duidelijk naar een band die gewoon zin had om te spelen waar ze zin in hadden op het moment en niet aanleunt bij een bepaald segment van de zwaardere metalwereld.Lees verder ›

De melodische death/blackmetalband met de allesvertellende bandnaam Brotthogg brengt, in eigen beheer, hun volgende plaat uit. De titel van dit werkje, The Die Is Cast. Brotthogg betekent, vrij vertaald vanuit het Oud-Noors, "hij die het vuile klusje moet opknappen". Nu, ik ken wel wat vuile klusjes die deze Noren, afkomstig uit Trondheim, mogen komen opknappen, maar dat zal alvast niet de bedoeling zijn. Ik ken wel een paar notoire losers waar de heren over mogen rijden, maar nogmaals, dit soort klusjes zal wel niet bedoeld worden.Lees verder ›