20 jaar Zware Metalen, aflevering 19: van een specialist bij Meshuggah tot pappanieuws

Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.

Aflevering 19: van een specialist bij Meshuggah tot pappaniews

Iets meer dan zestien jaar geleden stond het inmiddes opgeheven Textures in het voorprogramma van de thrashende technische groovemeesters van Meshuggah in de Melkweg in Amsterdam. Redacteur Robert de Leeuw deelt een leuke anekdote als hij voorafgaand aan het concert in de kleedkamer van de Tilburgse band zit:

Nadat ik en mijn collega-interviewer Meshuggah-drummer Tomas Haake aan de tand hadden gevoeld (binnenkort online), kregen we een biertje aangeboden van dit Brabantse zootje ongeregeld. Dol-enthousiast waren ze natuurlijk dat ze mochten openen voor hun Zweedse helden en toen de heer Haake de band even succes kwam wensen voor het optreden, kwamen de pennen en cd-hoesjes tevoorschijn en stortten alle bandleden zich op de drummer voor een handtekening. Prachtig om te zien!

Bij het verslag van Meshuggah ontpopt De Leeuw zich overigens tot een ware kenner:

Het geluid was werkelijk fantastisch, waardoor de lage tonen van de 8-snarige gitaren je bijna uit je schoenen deed trillen. Het laatst uitgebrachte album Nothing had de overhand op de setlist en naast het openingsnummer Stengah werden ook Perpetual Black Second, Closed Eye Visuals, Straws Pulled at Random en het schitterende Rational Gaze gespeeld. Zo strak als m’n schoonmoeder in maatje 28, werkten ze zich door de nummers heen. Naast de genoemde nieuwere songs werden ook de albums Chaosphere (New Millennium Cyanide Christ, Sane) en Destroy Erase Improve (Soul Burn, Future Breed Machine) niet vergeten. Het enige nummer wat ik gemist heb was het van Chaosphere afkomstige snoeiharde Concatenation, maar je kunt niet alles hebben natuurlijk.

Gitarist Fredrik Thordendal leefde zich lekker uit met zijn schitterende soleerwerk en zanger Jens Kidman, die veel contact zocht met het publiek, schreeuwde met z’n typische uitstraling de nummers vol. Door het vertrek van bassist Gustaf Hielm is er een vervanger gevonden in de vorm van Dick Lövgren (ex-In Flames), die zich uitstekend staande wist te houden tussen het polyritmische geweld.

Het interview met Meshuggah-drummer Haake verschijnt een paar dagen later in één, twee delen. Zware Metalen wil wel eens weten waarom de Zweden zo vaak in de Verenigde Staten te zien zijn en niet in het eigen continent:

Het is bijvoorbeeld alweer 5 jaar geleden dat jullie in Nederland hebben gespeeld (Dynamo ’99) en zelfs 8 jaar sinds het laatste zaal-optreden. Wat is de reden hiervoor geweest?

Het is geen persoonlijke keuze geweest. De voornaamste reden is dat we simpelweg veel meer verkopen in Amerika dan in Europa. Daarnaast hebben we in Amerika verschillende grote aanbiedingen van tours gehad, zoals de tour met Tool en met het Ozzfest-circus. Dit was een enorme kans voor ons en dit konden wij natuurlijk niet laten schieten.

Zien jullie dit als een Europese tour om het aankomende nieuwe album te promoten?

Nee, het was de bedoeling dat we een aantal festivals zouden doen, maar omdat tussen de festivals door steeds wat tijd zit, hebben we een aantal shows er tussendoor laten boeken. We kunnen natuurlijk niet de tijd doden door maar een beetje rond te rijden, dat zou alleen maar geld kosten. En Nederland heeft altijd veel interesse getoond en dit geldt eigenlijk ook voor België en Frankrijk. Alleen in Duitsland verkopen we heel erg slecht, waardoor het moeilijk is een lange tour door Europa te gaan doen. Die Duitsers hebben eigenlijk maar een rare smaak met hun “straight ahead” power metal enzo…haha!

Na een inhoudelijke vraag…

Even terug in de tijd. Hoe is de muziekstijl die jullie spelen, en dan vooral de polyritmiek, destijds ontstaan? Hebben jullie een achtergrond in jazz of fusion o.i.d.? En waar zijn jullie dan zoal door beïnvloed?

We zijn eigenlijk altijd al geïnteresseerd geweest in het doen van iets wat niemand ooit gedaan heeft. We houden ervan onszelf te pushen om nieuwe dingen te proberen, waar we zelf ook nog niet bekend mee waren. Vroeger, en dan bedoel ik zo’n tien jaar geleden, luisterden we wel naar jazz en dat heeft ook wel enige invloed gehad, maar daar luisteren we eigenlijk nooit meer naar. Ook houden we heel erg van progressieve bands. Mårten en ik zijn altijd al hele grote Rush-fans geweest. Alleen gebruikte Rush een totaal andere vorm van polyritmiek dan wij. Zij gebruiken vooral oneven maatsoorten als 5-kwarts en 7-kwarts maten. Wat wij doen is eigenlijk gewoon 4-kwarts maten nemen, en dit met ongebruikelijke oneven maten invullen. Hierdoor klinken wij anders dan de meeste andere bands.

…durft Zware Metalen af te sluiten met de meest clichématige vraag aller tijden:

Wou je tenslotte nog iets zeggen tegen de fans?

Maar de drummer doet er niet aan mee:

Nee, dat doe ik nooit.

Robert de Leeuw is van meer markten thuis, want hij voorziet Sardonic Wrath van blackmetallegende Darkthrone van een gedegen review:

Wat me muzikaal vooral opvalt t.o.v. de latere platen als Ravishing Grimness, Plaguewielder en Hate Them is dat het riffwerk vooral een stuk fantasierijker is en dat de ronkende bass het geheel een extra kwaadaardige lading meegeeft. Veel primitievelingen zullen liever nog eens Transsylvanian Hunger opzetten (en dat zal denk ik ook nooit veranderen), maar ik persoonlijk heb erg veel waardering voor het doorzettingsvermogen van dit tweetal. Ook al is de muziek en de sound een stuk evenwichtiger geworden, krijgt de band het toch elke keer weer voorelkaar een lekker grimmig sfeertje te creëren.

Weet u wie er in 2004 nog gewoon op deze aardbol rondstapt? Ronnie James Dio, de kleine man met de enorme stem. In 2004 verschijnt het tiende en, na later bleek, laatste studioalbum van de band die zijn naam draagt. Bij Zware Metalen waren we niet onder de indruk van dit Master of the Moon:

Ik ben dan ook enigszins teleurgesteld na het beluisteren van de nieuwe plaat, “Master of the Moon”. Was de vorige langspeler misschien een laatste stuiptrekking van een band op zijn retour? Ik hoop van niet, maar toch, nergens wordt het niveau gehaald van “Killing the Dragon”. Ligt het aan Dio? Neen, zijn unieke stem is weer alom tegenwoordig en krachtiger dan ooit. Ligt het aan de band? Ik vermoed van niet. Een gitarist als Craig Goldy zou per definitie voor vuurwerk moeten zorgen. Toch gebeurt dit niet. Ligt het aan de songs? Tja, daar wringt het schoentje dus. Hier en daar komt nog eens een vette riff voorbij (zoals in “Shivers”) of zelfs een geniale solo (“The Man who would be King”), maar echt vlammen doet het toch allemaal niet. De meeste nummers kabbelen voort op een slakkengangetje en de band verbaast eigenlijk maar een enkele keer met het stevige up-tempo “Living the Lie” (wat bewijst dat de potentie er zeker is).

Een grote naam die wél weet te overtuigen is een onverwachte: Europe, de band die voor eeuwig verbonden is aan oorklever The Final Countdown. In 2004 brachten de niet meer zo langharige mannen comebackplaat Start From the Dark uit en die beviel goed:

 “Start from the Dark” is immers een melodieuze, maar vooral heavy plaat geworden. Europe laat het verleden niet helemaal achter zich, de songs hebben nog steeds erg sterke hooks, de refreinen zing je ook nog steeds na één keer luisteren na en Joey’s karakteristieke stem is ook nu weer de rode draad in het geheel.

Andere bands en artisten komen er minder rooskleurig vanaf. The Beast van Vader bijvoorbeeld (‘Ik kan eigenlijk alleen maar concluderen dat The Beast een goede cd is geworden. Echter mist het iets waardoor het net niet geweldig is. Misschien dat Vader daarvoor een cd had moeten maken die niet zoveel op haar voorganger leek.’) of Doro‘s Classic Diamonds (‘Uiteindelijk is Classic Diamonds is voor de echte Doro-fan niet zozeer een must, maar eerder een erg prettig tussendoortje. Niet veel meer, en niet veel minder.’). En het vierde album van Rammstein dan? Redacteur Ralph Plug durft eigenlijk geen conclusie te trekken:

Reise, Reise is een ijzersterke plaat geworden. Het logische vervolg op Mutter ook. Of de plaat beter of slechter is dan het oude materiaal valt nog te bezien. Ik zeg er niets over. Misschien kan ik er bij het uitkomen van de volgende plaat iets zinnigers over zeggen…

Tot slot een nieuwtje uit de privésfeer: op 28 oktober 2004 melden we heel lief dat Anthrax-zanger John Bush vader is geworden van een dochtertje… Aahhh!

Lees ook de vorige aflevering van deze rubriek.