Paradise Lost heeft weer eens een juweel van een plaat uit en trok er op uit om ‘m aan de wereld te laten horen. Aan het einde van de zomer zag het ding het levenslicht en dat maakte de herfst het perfecte jaargetijde voor een tour. Een succesvolle tour overigens want vrijwel overal kon het bordje ‘uitverkocht’ voor het raam bij de kassa. Zo ook begin november in het Utrechtse TivoliVredenburg, waar de Pandora-zaal werd vrijgemaakt voor de baanbrekende band op het gebied van droevige muziek. Remco Faasen stond namens Zware Metalen al weken klaar om een kijkje te nemen.
Met het Italiaanse Messa was mij doom beloofd en de reviews op deze fraaie site maakten mij warm voor dit gezelschap. In de praktijk stelt het echter simpelweg teleur. De band maakt eerder een soort dark rock met weliswaar lekker gitaarspel maar verder is het nogal obligaat. Gevarieerd is het zeker, prikkelend daarentegen geen seconde. Ik verdenk de band er bovendien van de tweelingzus van de zo geprezen zangeres Sara te hebben gestuurd want zo bijzonder is het allemaal niet wat mijn oren horen. Ja, ze komt sympathiek over tussen de nummers door maar daarvoor ga je niet in een band natuurlijk. Ik zie de reacties over mijn zurige review wel verschijnen, want Pandora is juist lekker enthousiast over dit gezelschap. Ik heb het na een half uur wel weer gezien.
Onder luid applaus druppelen even na 21 uur de bandleden van Paradise Lost het podium op, met het creatieve duo Greg Mackintosh (gitaar)/Nick Holmes (vocalen) als laatsten. Bij opener Serpent on the Cross laat de laatste gelijk horen goed bij stem te zijn. De band is dan ook al even onderweg na de release van Ascension. De zanger jongleert zich door de gevarieerde setlist (er komen nummers van in totaal dertien albums voorbij) heen, de opvallend magere gitaarmagiër volgt hem op de voet. Once Solemn wordt gespeeld en dan hebben we het machtige True Belief al gehad. Bij het fraai uitgevoerde Faith Divides Us – Death Unites Us gaan de telefoonlampjes de lucht in.
Het stokoude Pity the Sadness is van de partij: wat een heerlijke verrassing. De zaal doet van ‘woohoohoo’ en het is heerlijk! Het valt wel op dat het leeuwendeel van de aanwezigen vandaag het album waar het nummer op staat, Shades of God, in 1992 gekocht zouden kunnen hebben. Houdt de jeugd niet van melancholie in muziekvorm? Mijn hart maakt een sprongetje als Mackintosh vervolgens Beneath Broken Earth inzet, een hoogtepunt afkomstig van het album dat ik tien jaar geleden tot ‘beste Paradise Lost-plaat ooit’ doopte. ‘Hail to nothingness/You wish to die’: Holmes brengt het meeslepend. Nothing Sacred van Host heeft alleen na de release van die plaat in 1999 op de setlist gestaan en van mij had dat best zo mogen blijven maar nu we er toch zijn pakken we het maar mee. Met Tyrants Serenade gaan we weer terug naar de nieuwe plaat en een bevlogen Paradise Lost werkt richting het einde van de reguliere set welke springend wordt afgesloten met Say Just Words.
Onder luid applaus keert het gezelschap na een paar minuten weer terug. Holmes wenst ons alvast fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar en verklapt dat we elkaar volgend jaar weer gaan zien (6 februari Leeuwarden, 6 maart Zoetermeer). Tenzij we allemaal doodgaan natuurlijk, waarna Ghosts van het ook al niet misselijke Obsidian wordt ingezet. Silence Like the Grave eindigt de set net zo bijzonder als hij begon. Dat het meest gepeelde nummer van de band ooit van de setlist is verdwenen neem ik dan maar voor lief.
Datum en locatie
5 november 2025, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: