Headlines

Het bescheiden Tiny Tree uit Michigan, VS is u mogelijks ontgaan, net zoals de debuutplaat Embolisms. Ons ook, maar kijk, we zijn hier vandaag om die fout recht te zetten. Want dit tweemansleger staat als een huis, een post-metaloerbos waar de bevroren dauw op de naalden is gaan liggen en dat ieder moment uit de winterslaap kan ontwaken. Bescheiden boompjes blaast Tiny Tree zo omver. Het debuut Embolisms volgt drie losse singels uit de laatste twee jaar op en verbetert de formule drastisch. Meer nog, het lijkt wel alsof dit duo het moderne muzikale proces gehackt heeft.Lees verder ›

Tormenta heet het debuut van deze Deense band. The Natural Disasters speelt 80's goth rock met een melancholisch randje. De gedoodverfde namen kunt u inderdaad invullen, zoals Siouxsie and the Banshees, maar ook een band als Witching Hour. In de productie is de moeite genomen om het geheel te laten klinken als oude wijn in nieuwe zakken.Lees verder ›

Toch knap dat je als band een statement maakt. Deze Australiërs van In Hearts Wake, die met Kaliyuga alweer hun vijfde plaat uitbrengen, hebben tijdens het opnameproces alle verbruikte energie opgemeten. Vervolgens heeft de band het effect van dat energieverbruik gecompenseerd door investeringen in herbebossing van bepaalde gebieden in Australië die geleden hebben onder de enorme branden van de afgelopen jaren. Puik werk!Lees verder ›

Ja, verstandig is het niet: eerst de nieuwe Disavowed tot mij nemen en daarna Defeated Sanity ontleden. En met alle respect voor de heren van Disavowed (zie de score voor die plaat), de complexiteit op The Sanguinary Impetus is nog vele malen hoger dan die van de Nederlandse band. Complexiteit is niet alles natuurlijk, songschrijven en herkenbaarheid tellen ook mee. Defeated Sanity is Duits en doet al mee sinds 1993, al is het pas echt productief beginnen worden sinds 2004. Dit is album nummer zes. Lees verder ›

Nieuwe death metal uit Brazilië, dat is voor mij alweer even een poosje geleden. Als er één land moet zijn in Zuid-Amerika dat vaak met sterke releases komt, dan is dat Brazilië wel. Maar dit is geen gewone death metal, nee hoor. De luisteraar krijgt hier technische death met een vleugje grindcore. Herrie en bruut geweld! Los!Lees verder ›

Ieder subgenre heeft zijn toppers. Zelf duik ik liefst in obscure black metal subgenres, maar ook nu metal krijgt zijn kans ten huize Alfvoet. Eén van mijn favoriete bands in het genre was Static-X. "Was", want Static-X verloor zijn frontman, Wayne Static, aan een cocktail van drugs en alcohol. Het laatste album, Cult of Static, reviewde ik nog in 2009. Helemaal niet het niveau van de knallende industrial nu metal - zelf noemen ze het evil disco - ten tijde van Wisconsin Death Trip en Machine, twee must haves als je het mij vraagt. Ook Cannibal uit 2007 mag er best zijn trouwens. De rest van de band van Wayne Static (die een eigen gat in de ozonlaag veroorzaakte - check zijn haarstijl) was een stuk minder.Lees verder ›

Acârash is een trio uit Oslo dat catchy black metal maakt die je kan beschouwen als een eerbetoon aan de Noorse school uit de jaren ’90, maar dan met een paar eigen twists. Die twists bestaan eigenlijk voornamelijk uit hard rock- en heavy metalelementen, waarbij vooral de solo’s opvallen. Daarnaast sijpelt er hier en daar een straaltje doom metal doorheen de barstjes der zwarte metalen: een toevoeging die voor het broodnodige rustmomentje zorgt. De muziek zou ook een ritueel/occult-kantje hebben, maar dat blijkt dan toch meer uit de songtitels, songteksten en de occasionele sample dan uit de muziek zelf. De riffs blijven lekker lang in het geheugen plakken, de vocalen zijn rauw maar meestal goed verstaanbaar, er is heel wat dynamiek en af en toe een groovy ritmewissel. Hapklare black dus, met een wat meer toegankelijke, meer “mainstream” kijk op het genre zeg maar, al blijft dit toch black metal voor de volle honderd procent. En ondanks al die toegankelijkheid klinkt het bij wijlen toch verduiveld hels in de oren.Lees verder ›

Een Indiaanse band met een Engelse naam, een Italiaanse albumtitel én een albumhoes die een duidelijke verwijzing is naar een Noorse band. Breek een ei op mijn hoofd en noem me Mr. International.Lees verder ›

Núll betekent nul, of niks om precies te zijn. Het is een collectief uit IJsland en bestaat uit leden die ook actief zijn in Misþyrming, Naðra en Carpe Noctem. Met andere woorden, kerels die het klappen van de zweep wel kennen. Nu, ditmaal leveren de heren geen black metal af, maar een eerder donkere, duistere, doommetalvariant. Null & Void was het debuutalbum dat uitkwam via Vánagandr en Pest Productions, ergens in 2014.Lees verder ›

Ondanks de bizarre wendingen die 2020 al heeft laten zien, blijkt het toch nog een goed jaar voor metal te zijn. De één na de andere killerrelease komt uit en er valt meer dan genoeg te luisteren. Zodanig veel, dat mijn oren even een korte pauze nodig hebben van al dat metaalgeweld. Laat nu net Osi And The Jupiter voorbij komen met een nieuwe EP, getiteld Appalachia. Drie gloednieuwe tracks vol paganistische folkmuziek.Lees verder ›

Ov Shadows ontstond uit de restanten van het eveneens uit Zweden afkomstige Waning. De vier heren brachten ergens in 2016 hun eerste EP uit, Monologues. Een EP die zich kenmerkte door bevreemdende black metal met hier en daar een injectie van industriële klanken, of zo staat het toch geschreven. Het daaropvolgende The Darkness Between Stars fietste vrolijk verder op dezelfde tarmac maar ditmaal kreeg je deze naargeestige blackmetalvariant verpakt in een volledig album. Tevens werd er toch nu en dan een straatje ingereden dat we kennen en we als typisch Zweedse black mogen bestempelen.Lees verder ›

Black Crown Initiate, een band die al lange tijd hoge ogen gooit en bovengemiddeld goede releases weet uit te brengen. Toch hebben wij bij Zware Metalen slechts één review online staan, getiteld Wreckage of Stars. Daar brengt uw trouwe redacteur nu gelijk verandering in, want dit is een progressieve deathmetalband die het verdient om gehoord te worden!Lees verder ›

Het derde album van het Amsterdamse Disavowed arriveert dertien jaar na het death metaljuweel Stagnated Existence. Het vijftal heeft enkel de drummer ingewisseld in 2007, wat nogmaals aangeeft dat deze bende goed aan elkaar hangt. Er is heel wat gepasseerd in de laatste dertien jaar en de brutale death metal heeft een heel ander geluid gekregen.Lees verder ›

Soms vraag je je af: waarom luister ik hier eigenlijk naar? Dat hoeft echter op zich geen bedenking met een negatieve connotatie te zijn. Neem nu Neige Morte. Dit drietal afkomstig uit het Franse Lyon heeft zijn niche gevonden in de smerigste krochten van het blackmetalinstituut. Om even kort door de bocht te gaan is dat ongeveer waar de betonstrook van de war metal en het modderpad van Les Légions Noires elkaar kruisen. Neige Morte gelooft niet in de schoonheid van muziek. Wat deze Fransen sinds de conceptie van de band in 2009 creëren kan je enkel maar omschrijven als ondoordringbaar, onsamenhangend, rommelig, demonisch en chaotisch. Rauwe black metal met een knipoog naar noise en andere extremere genres. De band stelt werkelijk alles in het werk om onaangenaam te klinken. Ze maken hiervoor gebruik van onsamenhangende flarden muziek, waarin onder andere statische ruis, brommende bassen, eindeloze herhalingen van minimalistische riffs (drie, vier tonen), industrieel aanvoelend drumwerk en geschifte dissonanten te horen zijn. Even een plaatje van Neige Morte opleggen is dan ook geen ontspannend tijdverdrijf. Mooi is het ook al niet. Fijnzinnig al evenmin. En echt opwindend is het ook al niet allemaal (tenminste niet doorlopend). Waarom wil je hier dan eigenlijk naar luisteren?Lees verder ›

Zij die gaan laten sterven groeten u! Dat is wat de brutal deathmetalgladiatoren van Stillbirth zouden kunnen zeggen alvorens de arena te bestormen. Op Revive The Throne posteren de ongekroonde keizers van het Duitse slamperium hun eeuwige Hawaï-zwembroeken voor de zevende keer op de troon. In tegenstelling tot hun Romeinse imperatoren, betreedt het zestal zelf het strijdveld en vermorzelt alles wat zich binnen vermorzelafstand bevindtLees verder ›

Härd is het derde volledige album van dit Zweedse kwartert. Svederna speelt oerdegelijke melodische black metal en dit al sinds 2013. Carnal Records, de platenboer eveneens uit Zweden, brengt ook ditmaal het blinkende schijfje uit. Dit Svederna ging lang door het leven als een trio doch recentelijk werd nog S. Fröberg Karlin aan de line-up toegevoegd, alzo is de basisbezetting wederom in orde en als compleet te beschouwen. En net deze toevoeging, blijkt het niveau van deze plaat toch een stukje de hoogte in te duwen.Lees verder ›