Op 2 februari 2019 beleefde de band Septicflesh een (voorlopig?) hoogtepunt in zijn bestaan. In 2008 gebruikte het gezelschap voor het eerst een echt orkest om hun donkere muziek nog meer impact te geven. Dat was voor hun baanbrekende album Communion. Op de drie studioalbums die volgden werden de orkestraties steeds meer uitgewerkt. Maar live optreden met een orkest was er nog niet van gekomen. Tot die voor de band gedenkwaardige dag anderhalf jaar geleden dus. Bij een optreden in Mexico-Stad werd de band bijgestaan door een groot orkest en diverse koren. De hele onderneming had een dermate omvang dat uiteindelijk meer dan honderd mensen een plek vonden op het podium van het Teatro Metropólitan. Voor de totstandkoming van deze betoverende avond (en meer) verwijzen we graag naar het interview dat we hadden met Christos Antoniou, gitarist, maar ook klassiek componist/arrangeur van Septicflesh. Met drieduizend enthousiaste fans was de show rap uitverkocht. Maar een optreden als dit leg je natuurlijk vast en breng je uit. Dat is precies wat er nu gebeurt met Infernus Sinfonica MMXIX.
Om gelijk de sfeer van de avond neer te zetten: verwacht je niet te zeer aan de donkere sfeervolle klassieke muziek zoals Triptykon die op Roadburn 2019 bracht. De Infernus Sinfonica MMXIX-show was in de eerste plaats een metalconcert, want zoals Christos Antoniou zegt: Septicflesh is nu eenmaal een metalband. Dat betekent dat we voor alles het bekende Septicflesh-geluid horen, zwaar en gecomprimeerd. Toch heeft dit optreden met orkest en koren een absolute meerwaarde, al is het maar vanwege de nieuwe arrangementen die maken dat het orkest niet af en toe meespeelt, maar een eigen volwassen rol heeft. De andere belangrijke speler van deze bijzondere avond – naast band, orkest en koren – waren de talrijk opgekomen fans. Luister maar eens naar de intro waarbij het publiek welhaast ontploft als alle registers (muziek en zang) open gaan. Natuurlijk moeten er compromissen gesloten worden wanneer je al deze partijen een plek wilt geven in het geluid, maar het team van Septicflesh slaagt daar heel behoorlijk in (hoewel het interview met Christos doet vermoeden dat hij het orkest graag nog iets meer naar voren had geschoven in het geluid).
De setlist die Septicflesh die avond speelde verschilt niet eens veel van wat de band in die tijd avond na avond bracht. Alleen The Great Mass Of Death lijkt speciaal voor de gelegenheid van stal te zijn gehaald. Dat betekent meteen dat alle grote fanfavorieten – niet geheel toevallig vaak die nummers met de sterkste melodieën (Anubis, Communion et cetera) – voorbij komen. Omdat de avond (ook visueel) was ingericht als een donkere mis die in zijn geheel beleefd moet worden, is het misschien niet heel eerlijk om hier een aantal nummers uit dat totaalplaatje te pakken. En toch is dat precies wat hieronder gebeurt om je toch nog iets meer een beeld te geven van wat je kunt verwachten, mocht je tot aanschaf overgaan.
Zo vinden alle partijen elkaar in perfecte harmonie in het van Codex Omega afkomstige Martyr, waar het publiek de titel scandeert over de strijk- en blazerspartijen van het orkest, zet de vrouwelijke koorzang het toch al pakkende “Now you’re only human machines” zwaar aan in het donderende en door het orkest voort gejaagde Prototype en is de (on-)kerkelijke koorzang aan het eind van Enemy of Truth ronduit indrukwekkend.
Voor Communion neemt Seth even de tijd om zijn “friends” toe te spreken en de in-ear monitor waar hij kennelijk een hekel aan heeft hartgrondig te vervloeken. Het is genoeg om het enthousiasme van de fans – die merendeel al lang niet meer zitten – nog verder omhoog te stuwen.
We lazen in een oud interview dat de band zelf vindt dat pas na Communion de optimale integratie van orkestratie en metal gevonden is. Dat lijken we ook wel wat te horen omdat het orkest zich in dit nummer vooral in de rustiger – daarvoor vrij gehouden – stukken mag laten horen. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit één van de meest pakkende tracks uit de discografie van de band is, hier nog versterkt door het volle geluid van de koren. Dogma Of Prometheus van Titan lijkt dan juist weer speciaal geschreven voor een uitvoering op een avond als deze, met zijn uitgebreide symfonische intro, zware blazers, vraag en antwoordspel tussen grunt en ijle vrouwenzang en mooi klassieke einde. Het past allemaal precies.
De bezwering komt echter tot een hoogtepunt met Persepolis en Anubis, beide van Communion. In de eerste lijken zelfs duistere, lang vergeten goden met succes aangeroepen te worden. Een bezwering die door Seth met een woeste schreeuw wordt doorbroken. Bij het invallen van die verslavende riff die Anubis draagt gaan koor en orkest voluit en ook het publiek doet volop mee. De oproep om “the fucking melody together” te zingen is dan ook niet per se nodig maar toont wel de verbetenheid waarmee de band die avond op het podium stond. Een dergelijk intense mis verdient een passende afsluiter waarin de mens weer wat bij zinnen kan komen. Die rol is toevertrouwd aan Dark Art, opnieuw van het laatste album. De melancholieke intro slaagt er – voor het eerst – zelfs in het publiek even stil te krijgen. Het is een mooie track, waarin nog eens goed te horen is hoe een orkest gebruikt kan worden om duisternis te verbeelden.
Infernus Sinfonica MMXIX is onmisbaar voor elke fan van Septicflesh en een absolute aanrader voor fans van symfonische (oh sorry, “sinfonische”) death metal, die nog wel een goed klinkende liveplaat in de collectie kunnen gebruiken. Om niets te missen raden we aan er even voor te gaan zitten bij een goede set speakers of met een koptelefoon op.
Label:
Season of Mist, 2020
Tracklisting:
- Intro
- Portrait Of A Headless Man
- Martyr
- Prototype
- The Pyramid God
- The Enemy Of Truth
- Communion
- The Vampire From Nazareth
- Dogma Of Prometheus
- Lovecraft’s Death
- Dante’s Inferno
- Persepolis
- A Great Mass Of Death
- Anubis
- Dark Art
Line-up:
- Seth Siro Anton – Vocalen, basgitaar
- Christos Antoniou – Gitaar
- Sotiris Vayenas – Vocalen, gitaar
- Kerim “Krimh” Lechner – Drums
Links: