Headlines

Last van levenslust? Die verdrijf je zo met het vierde album van Marche Funèbre. Einderlicht is gemakkelijk het zwaarmoedigste dat de Mechelse doomformatie de mensheid heeft aangedaan. Alleen al het centrale thema is genoeg om je goed humeur in de schoenen te voelen zakken: zelfmoord. Want wat je zelf doet, doe je meestal beter.Lees verder ›

Recent zag ik een reclamebericht voor het nieuwe album van LIK met de boodschap dat dit het beste is wat death metal in 2020 te bieden heeft. Daaronder stond een reactie met de volgende strekking: ‘dus om het beste deathmetalalbum van 2020 uit te brengen hoef je niets meer te doen dan te klinken als de vroege Entombed?’. Wel als dat waar zou zijn, hebben we hier de beste deathmetal-EP van 2020 te pakken. Want jongens (en meisjes uiteraard!), wat worden wij hier teruggeworpen naar Stockholm rond 1990.Lees verder ›

Hoe bespreek je in godsnaam een verzamelaar met maar liefst achttien bands? Het belooft een helse klus te worden, doch misschien wel de moeite om doen daar het hier gaat om een verzamelaar met enkel maar Belgische en Nederlandse bands. En zoals zo vaak kom je bands tegen die je al wel kent, maar ook een hele hoop waarvan je nog nooit hebt gehoord. Daarnaast treed ik behoorlijk buiten mijn eigen comfortzone gezien op deze verzamelaar uitgebracht door de mensen achter rock, metal en new wave bar Hell Awaits in Diest, ook wat subgenres binnen de metal staan, die ik bijna nooit beluister. Je kan het op ze minst bijzonder noemen. Voor ik de muziek fileer, toch even duidelijk maken dat de CD erg professioneel is uitgegeven en vergezeld wordt door een extra mooi boekje waarin je alle bandinfo kan terugvinden. Handig!Lees verder ›

Het zevende studio-album van deze Oekraïners handelt over de periode eind 1920, in hun geboortestad Kharkiv. Blijkbaar stond er in die tijd in deze stad een huis gebouwd in de vorm van een C. Deze letter staat voor “Слово” of "Slovo" wat "Woorden" zou betekenen. Dit gebouw huisvestte toen een hele verzameling kunstenaars alleraard. Deze mensen werden ergens in 1933 opgejaagd wild en werden verbannen, gevangengenomen of zelfs gedood. Je kreeg dus ergens een "Renaissance" binnen de Oekraïnse cultuur. Dit hele gebeuren is het vat van inspiratie voor het album Where The World Acquires Eternity.Lees verder ›

Misschien dat er wat fans schrokken toen bruller Mark ‘Barney’ Greenway eind 2019 aankondigde dat op het nieuwe Napalm Death-album noiserock zou staan. Dat wil zeggen, de Napalm Death-versie ervan. Groter is echter de kans dat de aankondiging niemand echt verontrustte. De grindcorepionier is immers nooit een band geweest die lang stil blijft staan (zelfs niet in de bezetting). Vrijwel moeiteloos werd de stap gemaakt van oergrind naar de ultrastrakke death metal van het door de toen onvermijdelijke Scott Burns geproduceerde Harmony Corruption. Na een kleine pas op de plaats met het grindy Utopia Banished werden met platen als Diatribes alternatievere paden verkend. Die albums waren omstreden, maar ook zij komen nog steeds regelmatig langs in Huize Hoogkamer. Sterker nog, met de jaren ben ik ze alleen maar meer gaan waarderen. Het is echter alweer twintig jaar geleden dat Napalm Death met Enemy Of The Music Business besloot weer vol de grindkaart te spelen. In een veel moderner jasje, dat dan weer wel.Lees verder ›

Sinds in 2019 het derde solo-album van Ace Frehley, Anomaly, verscheen weet de originele KISS-gitarist vriend en vijand met enige regelmaat te verbazen door een nieuw album uit te brengen. Space Invader werd door voormalig collega Dirk maar matig ontvangen terwijl ikzelf over Spaceman juist erg goed te spreken was. Het eerste deel van Origins is onbesproken gebleven op onze site. Hoog tijd om dat goed te maken met het tweede deel van het eerbetoon aan de (jeugd-)idolen van de heer Frehley.Lees verder ›

Zoals vele vakantieplannen in dit onstuimige jaar zijn verpulverd, zo worden ook ziel en zaligheid door deze nieuwe uitspatting van Sumac tot stof verbrijzeld. Pak een gin tonic en zet je schrap. Sumac is een band die de afgelopen tijd niet bepaald stil heeft gezeten. Met dit nieuwe album meegerekend, zijn er in de afgelopen vijf jaar maar liefst zes langspelers verschenen. Als we het onszelf even toelaten om interessant over te willen komen, dan kunnen we beginnen met het namedroppen van enkele bands die aan dit genootschap gelieerd zijn. En dat zijn niet de minste: Isis, Old Man Gloom en Russian Circles. Maar laten we ons alstublieft niet verzuipen in de zeeën van naampjes en wie-is-wie’s, maar ons focussen op het album dat voor ons ligt.Lees verder ›

Waar sommige bands tig jaren ploeteren om wat naamsbekendheid op te bouwen, lukt het anderen om in een fractie daarvan te bereiken wat enigszins bij het doel in de buurt zou moeten komen. Het Belgische vijftal van Carnation mag zichzelf onder die laatste groep plaatsen. Niet geheel onterecht overigens, aangezien het debuutalbum Chapel Of Abhorrence uit 2018 ook bovengemiddeld goed was. Shows op het gerenommeerde 70.000 Tons Of Metal, Alcatraz en Damnation Festival zorgden vervolgens helemaal voor volle wind in de zeilen. Met zo'n debuut en kickstart heeft Carnation twee jaar later grote schoenen te vullen en veel liefhebbers van death metal hebben ongetwijfeld uitgekeken naar deze nieuwe langspeler.Lees verder ›

Vanwege mijn radioprogramma ben ik zelf ook regelmatig op zoek naar nieuwe muziek. Ik krijg, evenals vele radiostations, het nodige promotiemateriaal toegestuurd maar natuurlijk heb ik mij daarbij ook altijd laten informeren door webzines zoals ZwareMetalen.com en vele andere websites. Nu is voor de radio iets over een band vertellen heel anders dan erover schrijven. Op de radio moet je doorgaan met praten want je wilt daar geen stilte laten vallen. Schrijven daarentegen kun je op je gemak doen, het keer op keer nalezen en blijven corrigeren tot je artikel naar wens is. Enfin, soms kom je heel toevallig bands tegen die om welke reden dan ook in het oog springen. Dat gold voor mij ook bij de band Bull Elephant.Lees verder ›

Bell Witch kennen we van het uiterst memorabele Mirror Reaper uit 2017. Door het heengaan van één van de collega's weerklonk extreme gevoeligheid op die plaat, waar anders drones op eerder werk regeerden. Het was en is nog steeds een meesterwerk in het genre der funeral doom, zelfs met de eerder melodisch gestemde gitaren en de toegankelijkere composities. Drie jaar later troept Bell Witch samen met Aerial Ruin en een niet alledaagse formule van ambient en funeral doom is het gevolg. Hier was ik wel benieuwd naar.Lees verder ›

Ergens in maart dropte Napalm Records deze plaat op onze redactie. Het betreft een album van Villagers of Ioannina City, maar dan wel eentje die reeds vorig jaar werd uitgebracht. Ik begrijp niet heel goed waarom het label pas zo laat besliste om deze schijf in onze brievenbus te stampen, maar reken maar dat ik deze dolgraag wil bespreken. Age Of Aquarius vond ik namelijk één van de leukere ontdekkingen van het jaar 2019. Dat heeft verschillende redenen en die licht ik uiteraard graag verder toe, maar eerst is het misschien aan te raden om even te schetsen wie deze band is.Lees verder ›

Liefhebbers van (old school) grindcore kennen op het gebied van goede releases tot op heden een mager jaar. Laat staan jonge, aansprekende bands in het genre, want die zijn zo schaars als een Hollandse Nieuwe in de wintermaanden. Gelukkig stuitte ik twee jaar geleden al op het Poolse Hostia, dat met zijn gelijknamige debuutalbum indruk wist te maken. Als een onbemande en op hol geslagen trein raasden de vier onherkenbare rauwdouwers er destijds dertien nummers in tweeëntwintig minuten doorheen. Dat moet sneller kunnen in de toekomst, moeten de ideale schoonzonen hebben gedacht. En zo geschiedde, want daar is Carnivore Carnaval. Het tweede album van dit gezelschap heeft dit keer zeventien tracks gekregen met slechts één minuut meer aan speeltijd dan zijn voorganger. We weten genoeg: broek uit, op je hoofd en moshen maar!Lees verder ›

Zo. Hier zijn we dan met de 43ste release - als ik me niet mis tel - van Vardan. Deze Italiaanse éénmansband bestaat sinds 1997 en de eerste plaat werd in 2004 uitgebracht. De laatste release, als ik dan enkel de full lenghts tel (33 intussen), dateert van 2019, The Wish Of Weeping. De black metal die deze brave man brengt is zo mistroostig, diep droevig en wordt best vergeleken met bands als Xasthur en consorten. Er wordt een duister brouwsel afgeleverd met als belangrijkste ingrediënten de klassieke ijskoude gitaarpartijen en bevriezende keyboardlijnen. De vocalen mag je evenmin vergeten, ze liggen weliswaar wat naar achter in de mix, maar zuigen je zo de dieperik, de afgrond in.Lees verder ›