Sweven – The Eternal Resonance

Geschreven door op 31-12-2020 om 18:50.

Na het uiteenvallen van de Zweedse band Morbus Chron besloot gitarist Robert Andersson om Sweven op te starten. Muzikaal gezien valt de appel niet eens zover van de boom aangezien The Eternal Resonance ook een mix van rock en progressieve metal is, gecombineerd met een vleugje death. Je verwacht het niet uit Scandinavië. Op dit debuut krijgt de snarenplukker bijval van leadgitarist en oud-bandgenoot Isak Koskinen Rosemarin en drummer Jesper Nyrelius. Fans van Morbus Chron, Tribulation en het oude Opeth doen er goed aan om er eens lekker voor te gaan zitten.

In plaats van een kort intro neemt het drietal ruimschoots zijn tijd met The Spark, wat resulteert in een warm, sfeervol nummer dat vooral ontstaat door het Opethiaans gitaargetokkel. Dat de heren sowieso lang van stof zijn, blijkt al snel als we naar de andere nummers kijken in combinatie met de gemiddelde speelduur: zeven minuten per track. By Virtue Of A Promise pakt de progressieve draad van het eerste nummer langzaam op en bouwt voorzichtig uit richting wat meer actie. Als de vocalen halverwege zijn intrede maken, weten we ook meteen waar de death-invloeden vandaan komen. De zang(lijnen) van Andersson doen onmiddellijk denken aan Chuck Schuldiner (Death) en John Tardy (Obituary). Dat compliment is zeker op zijn plaats, vooral wanneer we op de achtergrond ook nog getrakteerd worden op mooi melancholisch gitaarwerk waardoor de vocalen alleen nog maar sterker uit de verf komen. De aanpak en opbouw is overigens niet veel anders dan het opvolgende Reduced To An Ember. The Sole Importance bevat met zijn onheilspellend karakter en ritmische accenten daarentegen wel een andere aanpak waarbij de nadruk vooral ligt op de zang en progrockende drums.

Na een half uur en met de start van Mycelia horen we wederom een uitgesproken gedaanteverwisseling die absoluut het sterkst uitpakt tot dat moment. De mooie spanningsopbouw gaat van dromerige gitaarleads en zwoele synthesizers tot hakkende, progressieve metal die onder aanvoering van de ijzige, haast bezeten vocalen naar een hoger plan zijn getild. Logisch dat het gezapige Solemn Retreat daar met zijn bijna tien minuten aan speeltijd niet tegenop kan boksen. Mycelia is typisch zo’n nummer dat de plaat op zichzelf al de moeite waard maakt om regelmatig uit de kast te trekken. Sweven weet dan ook regelmatig wat elementen te combineren die herkenbaarheid creëren, zoals de beklijvende gitaarriedels tijdens Visceral Blight die moeiteloos hand in hand gaan met ratelende blastbeats. De zes minuten zijn voorbij voordat je er erg in hebt. Sterk!

The Eternal Resonance is met één uur aan speeltijd een behoorlijke zit. Tegelijkertijd is het ook een plaat die meerdere luisterbeurten nodig heeft om te kunnen doorgronden en met koptelefoon nog veel meer biedt dan je op het eerste gehoor denkt. De krachtige, sfeervolle opbouw biedt in de meeste gevallen een meerwaarde en bevat eveneens een goede gelaagdheid. Nummers als Reduced To An Ember, Solemn Retreat en afsluiter Sanctum Sanctorum hadden een iets spannendere invulling mogen krijgen, zeker gezien de sterke arrangementen die eromheen zijn te vinden. Al met al is deze plaat van Sweven een absolute must voor de fans van eerder genoemde bands!

Score:

83/100

Label:

Ván Records, 2020

Tracklisting:

  1. The Sparks
  2. By Virtue Of A Promise
  3. Reduced To An Ember
  4. The Sole Importance
  5. Mycelia
  6. Solemn Retreat
  7. Visceral Blight
  8. Sanctum Sanctorum

Line-up:

  • Robert Andersson – Vocalen, basgitaar, gitaar
  • Isak Koskinen Rosemarin – Leadgitaar
  • Jesper Nyrelius – Drums

Links: