Godverdomme, is dat even een mooi (verlaat) kerstcadeau! Uit het niets was daar een link op Facebook van de band, met daarin een nieuw album dat te beluisteren was. En niet zomaar even een album, nee, ik heb al diverse jaarlijsten gezien die een plekje in de top regionen gereserveerd hebben. En dat is helemaal terecht…
Goed, allereerst even dit. Ik weet nooit zo goed wat ik met Abigor moet. Het oude werk is tof, maar wist me door die schelle sound nooit echt te raken. Ik ben één van de wereldwijd zeventien mensen die het alom bekritiseerde Satanised wel kan waarderen. Fractal Possession is mijn favoriete album, en ook dat is niet een heel logische keus. Time is the Sulpher… vind ik ook heel gaaf, maar daarna kwamen er twee albums die ik niet heel erg kon waarderen. En dan nu ineens Totschläger, dat teruggrijpt op de oudere albums, maar dan met fatsoenlijk geluid. Het is alweer nummer twaalf qua langspelers, of elf als je Quintessence uit 2012 als heruitgave wilt tellen, en zonder enige twijfel één van de betere.
Het eerste dat opvalt is de albumhoes, waar we Kain zien. Hij is, als we de verhalen moeten geloven, de eerste moordenaar ooit en past dus uitstekend bij het concept van het album. Het tweede dat opvalt is de terugkeer naar oudere albums. Daar waar op het vorige album Höllenzwang (Chronicles of Perdition) de avant-garde en progressieve Abigor hoogtij vierde, daar is nu duidelijk een stap richting albums als Verwüstung en Nachthymnen gemaakt. Er is zelfs een nummer dat Orkblut heet, nog zo’n oudje. Het derde dat opvalt, al is dat iets cosmetisch, is dat Abigor uit drie personen bestaat. Natuurlijk deed Silenius van Summoning vrijwel altijd al de vocalen bij Abigor, maar nu staat hij ook daadwerkelijk als bandlid in de bio. Peter Kubik en Thomas Tannenberger blijven verder het kloppende hart van de band, die onderling de gitaren, drums en sinds een jaar of tien ook de bas inspelen.
Het album is qua muziek grofweg in twee stukken in te delen, met een aantal nummers dat leunt richting het oude werk en een paar nummers die wat meer als Abigor in de huidige eeuw klinken. Gomorrha Rising – Nightside Rebellion begint met een vrij lange intro, met klassieke elementen en een orgel. Daarna gaat het gaspedaal omlaag en laat de band even zien dat de sleet er nog lang niet op zit. Furieus, majestueus! Gaaf nummer. Silent Towers, Screaming Tombs is een nummer dat even wat luisterbeurten nodig heeft, met veel laagjes en tempowisselingen. Als er een minder nummer is op Totschläger, dan is dat dit nummer wat mij betreft. Orkblut en The Saint of Murder zijn wat meer recht toe, recht aan, en met name het einde van dat laatste nummer is erg goed. Het deed me aan Opeth denken.
Scarlet Suite for the Devil en La Plus Longue Nuit Du Diable – Guiding the Nameless zijn nummers waar je even voor moet gaan zitten, met een paar vreemde overgangen tussen riffs en iets wat richting cleane vocalen lijkt te gaan. Het album sluit af met een Onheilige Drie-eenheid, in de vorm van Tartaros Tides, Flood of Wrath en Terrorkommando Eligos. Wat een manier om af te sluiten! Een kwartier lang het gaspedaal intrappen en met 400 km/h over de Autobahn scheuren. De titel van het slotnummer zegt alles wat dat betreft.
Abigor verraste de wereld met deze release en dat mogen ze nog veel vaker doen! Verplicht jaarlijst materiaal.
Score:
88/100
Label:
World Terror Committee, 2020
Tracklisting:
- Gomorrha Rising – Nightside Rebellion
- Silent Towers, Screaming Tombs
- Orkblut (Sieg oder Tod)
- The Saint of Murder
- Scarlet Suite for the Devil
- La Plus Longue Nuit Du Diable – Guiding the Nameless
- Tartaros Tides
- Flood of Wrath
- Terrorkommando Eligos
Line-up:
Links: