Headlines

Jaren, misschien zelfs decennia, geleden toen ik nog deel uitmaakte van meerdere undergroundbands, kwam ik in contact met heel wat vooraanstaande underground figuren. Eén ervan was Belgisch opper-tekenaar Kris Verwimp die meerdere malen artwork afleverde voor mijn band waar je versteld van stond. Dat verbluffend talent liet hij gedurende meerdere jaren zien door pareltjes af te leveren voor bands als Absu of Immortal. Hij liet echter ook meesterlijke covers zien voor, toen nog, mindere Goden. Zo ook tekende of schilderde hij het logo en meerdere hoezen voor Ceremonial Castings en creëerde hij het logo voor Serpent Lord. Waarom vertel ik dat? Achter beide bands zit niemand minder dan Jake Superchi en laat dat nu net de grondlegger zijn van Uada, een verzameling gekapte heren uit Portland, Oregon en dan zitten we in de USA.Lees verder ›

Uit Sint-Petersburg, Rusland, komt dit geweld: Second To Sun. Het achtste volledige album kreeg de titel Leviathan mee, niet erg origineel. Nochtans zouden we van de band het album uit 2013 niet meer mogen meetellen, toen speelde het immers nog djent en daar wil men evenwel niet meer mee gelieerd worden. Tja, als dat zo is, dan tel ik zeven volledige albums. Zo zijn we daar alvast klaar mee.Lees verder ›

Een album met meer dan zeventig minuten black metal. Meer nog: medieval black metal, om meer precies te zijn. De jongeman die hier achter zit is Stuurm. Die voor deze release, Par-Delà Noireglaces Et Brumes-Sinistres, de hulp krijgt van NKLS voor de drum- en baspartijen. NKLS die we zouden moeten kennen van In Cauda Venenum.Lees verder ›

Een lezer van ons e-zine vroeg me een paar maanden geleden waarom ik alleen maar positief schrijf over de albums die ik recenseer. Dit klopt slechts voor een deel. Na mijn snoeiharde doch eerlijke verdict over de laatste plaat van de sci-fi metalband Mytra werd me bijvoorbeeld voor vijfentwintig…Lees verder ›

Een debuut van een nieuwe symfonische powermetalband is dit. Het zijn echter absoluut geen beginners. Dit is Memories of Old met The Zeramin Game. Het album wordt uitgebracht via het altijd vrolijke Limb Music dat het alleenrecht op coole symfonische powermetalbands lijkt te hebben. Ziet eens even de geweldige…Lees verder ›

De galopperende drums, strakke gitaarriffs en bulderende baslijnen denderen door de rest van het album heen en naderen we het einde van het album. Het is duidelijk dat het album bomvol staat met strakke en beukende thrash songs en tekstueel handelt over zaken als woede (Beyond H8), frustratie (Freedomless Speech) en sociaal onrecht (Skin), zoals een goed thrash album betaamd.Lees verder ›

Je moet het maar durven: een van de meest indrukwekkende albums van de jaren ’90 nummer voor nummer opnieuw maken. Nog steeds staat Dirt van Alice in Chains, want daar hebben we het over, hoog in mijn lijst van beste platen aller tijden. Dat betekent niet dat ik de plaat elke week draai. Daarvoor is de muziek geworden maalstroom naar beneden te claustrofobisch en donker. De plaat is magistraal, maar niet om vrolijk van te worden. En juist deze plaat, die voor een groot deel gedragen wordt door de stem van Staley die de gave had om zijn wanhoop direct je eeltige ziel in te zingen, probeert het label Magnetic Eye Records een nieuw leven te geven in zijn Redux Series.Lees verder ›

Onze oprechte excuses voor het te laat verschijnen van deze review. Het Amerikaanse Skeletal Remains maakt het de luisteraars op zijn nieuwste langspeler The Entombment Of Chaos met zijn overmatig technische spel ook dermate moeilijk, dat tijdsdruk geen rol mocht spelen. Fans van de band weten het al, maar uiteraard mag je dat met een korreltje zout nemen. Of maak er maar gerust een dieplader vol met zout van. Op een originele noot hebben we het vijftal nog nooit kunnen betrappen, maar tegelijkertijd staat de band al vanaf 2011 garant voor oerdegelijke old school death metal die zo hard is dat het in hardheidsschaal tien van de Mohs-tabel valt.Lees verder ›

Toen ik in 2003 naar mijn allereerste Graspop Metal Meeting trok, stond er één naam met stip aangeduid op mijn verlanglijstje: Finntroll. Ik had de band pas ontdekt, maar die wat curieuze mix van Finse humppa en meedogenloze black metal (een genre dat ik op dat moment volop aan het ontdekken was) lag bij mij onmiddellijk zeer goed in het gehoor. Ondertussen zijn we zeventien jaar later, maar de essentie van Finntroll is nog steeds dezelfde: de strijd aanbinden met het mensdom en de wereld in zijn oude, onbezoedelde glorie herstellen.Lees verder ›

Is Marilyn Manson vandaag nog relevant? De shock rocker uit Florida gaat reeds mee sinds 1989 en zal altijd wel ergens behoren tot het nostalgisch tijdperk van de jaren '90 en de vroege jaren 2000. De laatste jaren ligt de Amerikaanse ster wat onder vuur aangezien zijn laatste platen niet nostalgisch genoeg meer klinken. Zo waren er wat vreemde hersenkronkels bij de laatste plaat Heaven Upside Down uit 2017 en duurde het wat bij mij voor ik die kon plaatsen achter The Pale Emperor, waar best wel wat goede nummers op stonden. Met de elfde studioplaat gooit Manson de middelvinger in de lucht, want de man wijkt nog verder af van zijn originele stijl en gaat aardig experimenteren, met zijn befaamde 'feel good'-plaat. Fijn dat het mensen zo pisnijdig gaat maken: ik vind het zelf geweldig.Lees verder ›

Toen niemand oplette openden ergens in Eindhoven de deuren naar de hel en spuwde Satan zelve er een nieuw blackmetalorkest uit. De Gevreesde Ziekte is de naam, Ω de titel van de EP en verder is er louter duisternis wat betreft de bandleden. Er is alleen muziek: twee nummers lang en uitgebracht als digitaal product en op gelimiteerde, handgenummerde tape via de specialisten van Zwaertgevegt. En mensen… mensen… dit is goed hoor.Lees verder ›