Headlines

Beter goed gejat dan slecht bedacht: een motto waar ik normaal gesproken een broertje dood aan heb. Slechts in enkele gevallen weet een band dan alsnog te verrassen. Maar, hier komt mijn punt aan, als dit gewoon met volle overtuiging gebeurt kan heel het gebrek aan originaliteit zomaar als een dikke middelvinger fungeren. Het Franse Worst Doubt deed het eerder dit jaar met trage beatdownhardcore en nu is het de beurt aan Dying Wish. Dit Amerikaanse vijftal brengt met Fragments Of A Bitter Memory niet alleen zijn debuut via SharpTone Records, maar ook een feest der herkenning. Dat doen de heren en dame op een dermate goede manier dat alles totaal gedoogd is.Lees verder ›

Dit Zweedse duo doet er alles aan om mysterieus uit de hoek te komen, vandaar ook de naam. Volgens hun bio is één van de bandleden een mens, de ander een buitenaardse levensvorm. De instrumenten worden gehanteerd door “The Entity”, de stem is afkomstig van “The Voice”. Wie precies de alien is, heb ik uit de korte info niet helemaal kunnen opmaken, maar aangezien Simon C. (aka The Voice) blijkbaar afkomstig is uit Frankrijk (hoe Zweeds is deze band dan eigenlijk?) ga ik er maar vanuit dat hij de menselijke van de twee is. Hoe dan ook, de bandfoto hieronder spreekt boekdelen. Enigmatical brengt ons kosmische electro-industrial black metal, waarin het ons meeneemt “doorheen het duistere multiversum, gezien vanuit het perspectief van interdimensionale entiteiten die rondwaren in de donkere energie die ons omgeeft.” Een spacy mix van electro en black metal dus, met als slagzin “Join the agenda!”. Qua concept is het alvast geniaal.Lees verder ›

HIPPOTRAKTOR -de all-caps is verplicht- uit Mechelen, België is u misschien al in het oog gesprongen. Dat zou kunnen door de schreeuwerige schrijfwijze, maar ook omdat de band voor dit debuut al een deal met Pelagic Records heeft kunnen strikken, of omdat Stefan De Graef (Psychonaut) en Chiaran Verheyden (L'ITCH) zich in de rangen hebben gevoegd, of omdat er al moddervette singles verschenen zijn van Meridian. Modder is overigens erg toepasselijk omdat de band beelden uit de natuurlijke wereld wil oproepen met hun muziek. Synesthesie is erg ambitieus en iets wat menig post-rockbandje poogt maar zelden in slaagt. De aanpak van HIPPOTRAKTOR is anders en ligt meer richting sludge en progressief met hier en daar invloeden van post. Denk aan grote broer The Ocean, nieuwe Gojira, oude Baroness en een sprenkeltje Meshuggah. Ja, modder is hier dus echt wel aan de orde.Lees verder ›

All My Dreams Came True is een behoorlijk positieve boodschap. Het is de vraag wat de inhoud is van die uitgekomen dromen. Dit éénmansproject van John Steven Morgan uit de Verenigde Staten klinkt in elk geval eerder als een nachtmerrie. Het is muziek waar, ik quote: 'black metal en klassieke muziek wedijveren voor privilege, hoop en dood in een van smog bevangen bassin van zongebruinde predatie en aanhoudende miserie'. Christus te paard zeg, ik heb nog nooit zoiets debiels gelezen. Er zijn blijkbaar twee albumhoezen in omloop. Beiden zijn lelijk, dus dat maakt niet zoveel uit.Lees verder ›

Nature of nurture? Een debat dat zijn oorsprong al kent in de Griekse filosofie, maar in de loop der eeuwen verder vorm is gegeven door de psychologie en wetenschap. Zonder hier teveel over uit te wijden gaat deze discussie in feite over de vraag of de menselijke persoonlijkheid wordt ingegeven door persoonseigen kenmerken en genen (nature) of door de omgeving en ervaringen in het leven (nurture). Op die manier kan gekeken worden naar zaken als criminaliteit en welke rol de mens hier zelf in speelt. Deviant Process lijkt zich hier ook mee bezig te houden. Hoewel de teksten niet geheel voor zich spreken, geeft de band wel aan dat ze gaan over thema’s als verslaving, trauma’s, eenzaamheid en machtszucht. Vandaag presenteren we u het album Nurture.Lees verder ›

Eigenaardig bandje, Burning Darkness. Niet omdat ze black metal maken en uit Zweden komen - metal maken is zo’n beetje de standaard hobby van een Zweed -, maar omdat ze al sinds 1999 actief zijn en in die jaren nooit verder zijn gekomen dan één album: The Angel of Light uit 2017. En oh ja, die naam… Het lijkt wel op de lagere school bedacht te zijn ‘omdat het zo lekker stoer klinkt’. Of het is overgenomen van die legendarische plaat van de landgenoten van At the Gates: With Fear I Kiss the Burning Darkness...Lees verder ›

De metalgenres die ‘core’ in de naam hebben, hebben mij persoonlijk nooit echt aangesproken. Hardcore en grindcore waren zo’n beetje de eerste genres, gevolgd door metalcore, deathcore, mathcore en thrashcore. Aeons is een vrij nieuwe metalcoreband afkomstig van Isle of Man, een eiland tussen het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Met Consequences leveren de heren hun tweede volwaardige album af in eigen beheer.Lees verder ›

The Agonist is de band waar vroeger Alissa White-Gluz de vocalen deed. Tegenwoordig staat de vocaliste Vicky Psarakis achter de microfoon. De zang bestaat uit zowel cleane vocalen als grunts. Ik begin maar gelijk met de zang, want dat is een belangrijk punt waarmee de band zich wil onderscheiden. De band maakt verder wat ongebruikelijke melodische death metal/metalcore, die op het album Five tot een hoogtepunt kwam.Lees verder ›

Ik weet dat mijn collega Bart Al Foet nog altijd hoopt op een tweede Anaclasis. Dat is zonder twijfel het beste deathmetalalbum van deze Poolse band. De kans dat we een dergelijk deathmetalwerk van Hate gaan krijgen wordt echter met elk album kleiner. De band speelt inmiddels een vrij toegankelijke vorm van black/death metal.Lees verder ›

Blood Youth uit Engeland heb je in Nederland al eerder kunnen zien tijdens het voorprogramma van Stone Sour (2018), maar even waarschijnlijk heb je de naam weleens voorbij zien komen tijdens het festival Jera On Air of een tourpackage met bands die net als dit viertal hard proberen om naamsbekendheid te creëren. Dat doet men met een muziekstijl die tussen nu-metal en metalcore in zweeft. Debuutalbum Starve deed het mijn inziens nog niet eens zo slecht, hoewel de originaliteit ver te zoeken was. Vermakelijk was het wel en bovendien kan ik het voornemen om je als band te begeven op glad ijs, nu-metal spelen is op voorhand al een verloren wedstrijd voor velen, alleen maar toejuichen.Lees verder ›

Begonnen in 1989 als thrashmetalband veranderde dit Duitse gezelschap een jaar later van naam (Raise Hell) en stijl (van thrash naar death). Excess is het vijfde album en de belangrijkste verandering daarop zijn de vocalen van Bernd Kombrink. Hij zoekt de hogere en lagere regionen van zijn stemband op en dubt deze af en toe met cleane vocalen.Lees verder ›

Zo, blijkbaar heb ik acht jaar geleden al een review gemaakt van een Zeromancer-album. Bye-Bye Borderline was dat, niet meteen mijn favoriete plaat van deze Noorse band. Sinds 1999 maken de heren electro/rock/gothic/EBM/synthpop, dit Orchestra Of Knives is album nummer zeven. Vooral de eerste drie albums konden mij bekoren, met als hoogtepunt Eurotrash, gevolgd door Clone Your Lover. Beetje geil, beetje fout, beetje flirten met de dood, met erotiek, met drugs... met alles wat de realiteit helpt doorslikken wanneer je een dansende electrogothrocker bent met een metalen randje en je daarbij als man zijnde graag make-up draagt.Lees verder ›