Jera On Air vrijdag (dag 2)

Jera On Air: hét festival voor iedere liefhebber van punk, hard- en metalcore. Begin jaren ’90 klein begonnen en inmiddels uitgegroeid tot een festival met meerdere tenten, ieder jaar internationale acts van formaat en breed gedragen door honderden (!) vrijwilligers, veelal uit de omgeving waar het evenement plaatsvindt. Dit jaar viert het festival op 23, 24 en 25 juni zijn 29e editie en met namen zoals Parkway Drive, Black Flag, Hatebreed, Papa Roach en Lorna Shore beloofde het wederom een fantastische editie te worden. Lees hieronder het verslag van dag twee, de vrijdag in Ysselsteyn. Redacteur MaartenO is aanwezig en doet van menig band verslag, terwijl Niek van de Vondervoort voor de foto’s zorgt.

Gisteren viel het water met bakken uit de hemel (Lees hier ons donderdagverslag), vandaag lijkt het geen seconde op dergelijke taferelen. Eenmaal aangekomen op het festival zien we aan de hoeveelheid modder op het terrein de impact van de vorige dag terug, maar middels de uitgestrooide houtsnippers op de drukkere loopplekken is het nog redelijk goed verplaatsen. Naarmate de dag vordert is alles nagenoeg platgelopen en opgedroogd. Van (lange) rijen, waar een dag eerder sprake van was, is vandaag nauwelijks iets te merken.

Distant

Ons eigen Distant mag de middag aftrappen voor een volle Buzzard (kleine tent). Wat zijn de verwachtingen? Voor het podium heeft het publiek alvast de nodige ruimte gereserveerd voor het moshfestijn en hoewel de stagehost de mensen voor de start van het optreden naar voren roept, is de ruimte al snel weer wat leger door alle jomandas die een correcte voorspelling hadden gedaan. Middag of niet, hier rollen koppen vandaag! De Rotterdammers spelen lekker strak, spelen wat nieuw en oud materiaal en doordat het geluid goed staat afgesteld, horen we ook de symfonische elementen terug die in de deathcore zijn verweven. Doordat we opblaasballen, nepzwaarden, een wall of death en zelfs een crowdsurfende gitarist tijdens het optreden zien, is het visueel ook dik in orde. Zonder de overige muzikanten tekort te doen, steelt vocalist Alan Grnja de show met een sterke afwisseling van grunts, growls, squeals en alles wat ertussen zit. Gave show!

(Foto van Jera On Air mediateam)

End

De allstar formatie End mag direct erna aantreden in de Eagle (grootste tent). Vorige week mocht men ook vroeg op de dag zijn kunstje vertonen, maar toen op de weide van Graspop. Vocalist Brendan Murphy (Counterparts) draagt zelfs dezelfde outfit. De man zweept de toeschouwers goed op en ook de overige muzikanten leveren een energieke podiumprestatie. Dat de collega’s op dezelfde planken meters hebben gemaakt bij onder andere Shai Hulud, Dillinger Escape Plan en Fit For An Autopsy is aan alles zichtbaar. Hier staat een band die door de wol geverfd is. Wanneer End het gaspedaal intrapt horen we grindcore-achtige snelheden, terwijl die momenten veelal contrasterende passages aankondigen met breakdowns die karakteristiek zijn voor metalcore. Terwijl de set langzaam zijn einde nadert begint de muziek ook wat eentoniger te klinken. Een mooi moment om alvast een goed plekje uit te zoeken in de kleinere tent.

Speed

Lief dagboek… Daar begint het al een beetje op te lijken hé? Als er één optreden is tijdens Jera On Air 2023 waar ik erg naar uitkeek, was het wel dat van het Australische Speed. Beatdown hardcore door Australiërs met een Aziatische roots, allemaal mannen die een bijzondere weg hebben afgelegd en zonder een volwaardig album op zak hier vandaag in Nederland toch hun debuut mogen maken. Liefhebbers die wat dieper in de scene zitten, weten op voorhand al dat het interessant gaat worden en de volle tent spreekt in dat opzicht boekdelen. Voordat de eerste snaar aangeslagen is, zien de eerste stagedivers hun kans al schoon. Speed speelt zowat zijn hele discografie (wat geen kunst is) op een retestrakke wijze, super overtuigend en vooral erg bevlogen. Die aanstekelijke energie uit zich in een waar slagveld voor het podium, dat tot het eind standhoudt. Met We See U en Not That Nice sluiten de heren een bijzonder optreden af en met een glimlach van oor tot oor schudt de zanger de handen van enkele fans. Wat een debuut! We waren erbij. GANG CALLED SPEEEEEDDD!!

(Foto van Jera On Air mediateam)

Kublai Khan TX

Tot op heden zag ik Kublai Khan TX nog niet eerder live en ook naar dit optreden keek ik dus erg uit. Toch valt de show van vandaag wat tegen. De Texanen staan in de Eagle en hoewel de tent flink gevuld is met toeschouwers, is het podium eigenlijk veel te groot voor deze band. De ‘vol in je kanis’ hardcore is veelal voorzien van ultralompe beatdowns -everything’s bigger in Texas- en juist daar sijpelt de kracht, als zijnde een energielek, weg vanmiddag. De heren hebben een zware reis achter de rug, stappen bijna rechtstreeks vanuit het vliegtuig hier op het podium en eerlijk is eerlijk: daar is niets van te merken. Een oerdegelijke set met beukers zoals Swansong, Self-Destruct, Boomslang en het nieuwtje Theory Of Mind (wat een vette song!) stemmen tevreden en ook het regelmatig hondengeblaf van vocalist Matt ontbreekt uiteraard niet. Natuurlijk gaat het merendeel van de koppen in het publiek op en neer wanneer de zoveelste breakdown passeert, maar het voelt een stuk minder effectief door de tijd en plaats waar Kublai Khan TX vandaag staat. Iets later op de dag, in combinatie met een kleiner podium, en gegarandeerd dat de organisatie die tent opnieuw had mogen stutten na afloop.

Lionheart

Ik ben vergevingsgezind. Eerder zag ik namelijk Lionheart als headliner in Dynamo, Eindhoven. Het verslag lees je hier, maar lang verhaal kort: te standaard, gebrek aan overtuigingskracht en oprechte beleving. Toch geef ik de heren nog graag een kans. Kennelijk ligt het probleem bij mij, want de grootste tent van het festival puilt zowat uit met geïnteresseerd volk. De podiumpresentatie is nagenoeg gelijk aan die van eind vorig jaar, namelijk een op en neer stuiterende zanger met gitaristen die zijn ingeprogrammeerd met een stapje achteruit en een stapje vooruit. De groovende Hatebreed-riffs blijven komen en de breakdowns en moshparts zorgen voor de rest. Voor het podium is er volop beweging en als tegen het eind het paradepaardje LLHC -na de Beasty Boys cover (You Gotta) Fight For Your Right (To Party)- naar voren geschoven wordt, brult menig toeschouwer de teksten uit volle borst mee. Lionheart pakt de Eagle in en bewijst mijn ongelijk. Wellicht is de band ook beter geschikt voor festivals, met zijn simpele doch doeltreffende aanpak. En nee, ondanks dit alles ben ben ik niet van gedachte veranderd (na na nana na).

(Foto van Jera On Air mediateam)

The Interrupters

Terwijl ik me met mijn gezelschap over het terrein verplaats en een gesprek heb over oi en ska, trekken de vrolijke klanken van The Interrupters me de grote tent in. Het stond niet op mijn eigen programma om hier wat van mee te pikken, maar een skankende tent, een goedlachse, charismatische frontdame en een beweeglijke band met enthousiaste muzikanten zorgen voor een leuke verrassing en een mooi contrast met al het muzikale geweld wat het festival over het algemeen te bieden heeft. De mix van pop, ska en punk werkt aanstekelijk en zonder een idee te hebben van de status die The Interrupters heeft, is me snel duidelijk dat hier een groep muzikanten staat die weet waar abraham de mosterd haalt. Onder andere Take Back The Power, She Got Arrested en On A Turntable krijgen veel bijval en blijven eenvoudig beklijven. Een lekker tussendoortje, zouden ze bij Peijnenburg ontbijtkoek zeggen.

Stray From The Path

Eerder schreef ik voor Zware Metalen een review van Euthanasia. Het is niet gek dat Stray From The Path zich vanavond vooral focust op die nieuwste release. De muziek klinkt rebels, zit vol adrenaline en bevat een belangrijke boodschap in het merendeel van zijn teksten. Ook vandaag dragen de Amerikanen dit op een erg krachtige manier uit. De in een tuinbroek gehesen Drew Dijorio is een echt podiumbeest en vliegt alle kanten op, maakt onverwachtse bewegingen en gooit regelmatig met zijn microfoon in de lucht. Karakteristiek aan de muziek, want zelfs een ADHD’er zou hier nog de kriebels van kunnen krijgen, maar toch mag Stray From The Path vanavond tekenen voor één van de beste optredens van de dag. De intensiteit zorgt op zijn hoogtepunt voor een stroom aan crowdsurfers, in de hoop om het record van Graspop een week eerder te verbreken. Geen idee of dat gelukt is, maar terwijl de cross-over lekker door rammelt op de achtergrond, is de reactie en participatie van het publiek best memorabel te noemen. Op plaat is er al weinig mis met de muziek, live is het een regelrechte aanrader. Later dit jaar kun je herkansen in de Melkweg Amsterdam, mocht je Stray From The Path gemist hebben vandaag of tijdens Graspop.

Fever 333

Fever 333 timmert flink aan de weg. Dat de band vorig jaar mee op tour mocht met Korn heeft hen natuurlijk ook geen windeieren gelegd. Net als bij Stray From The Path draagt ook dit gezelschap een sterke (maatschappelijke) boodschap in zijn muziek mee. De funky mix van punk, hardcore en hip-hop is dik in orde en de optredens staan garant voor vermaak en plezier. Dat is vandaag niet anders. Met de muziek ben ik zelf wat minder bekend, maar Made An America, Burn It en de nieuwste single Swing -dat een kleine veranderingskoers in muzikaal opzicht is- herken ik en stemmen meer dan tevreden. De ervaring die de muzikanten in andere bands hebben opgedaan vormt een sterke basis en naast de beweeglijke zanger valt ook het goede optreden van de nieuwe bassiste April Kae op. Was het haar prestatie niet geweest, dan zeker toch die prachtige bos met haar. Het publiek eet uit de hand van de band en wanneer zanger Jason Butler weer eens in de torens van de tent klimt (dit maal de stand van het drankpunt) en daar vanaf springt met een salto in het publiek, is de spreekwoordelijke cirkel weer rond.

Sleep Token

Snel verkassen naar de Vulture (middelgrote tent) om een goed plekje te vinden bij de sensatie die Sleep Token op het moment is. Collega Remco had onlangs meer moeite met de muziek dan ik eerder dit jaar live ervaarde. Toch ben ik persoonlijk wel benieuwd hoe de show hier vanavond op Jera On Air gaat uitpakken. Tussen alle beatdowns, lomp gebrul en two-steps in een Sleep Token plaatsen, is een gewaagde keuze te noemen. Ondanks dat de Britten aantreden terwijl het nog licht is buiten, neemt het weinig af van de magie die rondom de onherkenbare groep hangt. Van de hardere nummers krijgen we onder andere The Offering, Vore en The Summoning te horen, terwijl de aanstekers de lucht in hadden gekunnen tijdens Nazareth, Like That en Rain. Op enkele minder zuivere uithalen na levert Vessel wederom een prima zangprestatie, maar met name de drummer steelt (ook) deze show. Dat feit lees je veel te weinig terug naar mijn mening! Van de rustige arrangementen schiet de prik van mijn cola af, maar dat Sleep Token over de gehele breedte van het optreden toeschouwers met petjes of shirts van onder andere Lorna Shore en Hatebreed laat meeklappen en zingen, zegt genoeg. Een verademing of lachertje in de metalen wereld? Beslis het zelf, maar dat deze band weer eens iets bijzonders bewerkstelligt, is een understatement.

Candy

Ik sta vandaag net zoveel in de Buzzard tent als bij het hoofdpodium en ook de op één na laatste afsluiter van vandaag pak ik daar mee. Van het label Triple-B Records overstappen naar Relapse Records: dat kunnen weinig andere hardcorebands vertellen. Bij het vijftal van Candy staat het op hun CV. Hoewel er maar liefst vijfenveertig minuten gereserveerd staan voor de band, hebben de heren genoeg aan dertig. Met de gemiddelde speelduur van anderhalve minuut per nummer is de set ook ruim ingecalculeerd. We krijgen hier namelijk geen progressieve metal voorgeschoteld, maar noisy hardcore met een industriële tint. Het resultaat giert, schreeuwt en jankt aan alle kanten, zo erg dat de drummer niet eens heeft gehoord dat zijn snare gruwelijk klote staat afgesteld. De stagedivers en moshers hebben er lak aan. Candy brengt zijn muziek op een furieuze en urgente manier, maar vergeet om een écht blijvende indruk achter te laten. Als je er niet bij was, heb je niets gemist.

Papa Roach

Waar wel veel festivalgangers zich hebben verzameld om niets te missen, is in de grootste tent omstreeks 22:15. Terwijl een flinke meute wachtenden meezingt met bekende hits van onder andere Linkin Park en Red Hot Chili Peppers, wacht iedereen vooral op Papa Roach. Waar een festival is, is Papa Roach. Toch is het voor bovengetekende een behoorlijke poos geleden (2006 Fields Of Rock?) dat ik Jacoby Shaddix en consorten live aan het werk zag. Het professioneel uitgedoste podium doet mij dan ook al snel beseffen dat kleine jongens groot worden. De set bestaat natuurlijk uit enkele oudjes zoals Getting Away With Murder, Broken Home en het alom bekende Blood Brothers (wie heeft er geen Tony Hawk pro-skater gespeeld)? Nostalgisch in alle opzichten, maar ook fraai om te zien dat de frontman nog net zo bevlogen en gepassioneerd over het podium vliegt als vele jaren geleden, en dat terwijl de beste man ook richting de vijftig levensjaren gaat. Opvallend is dat de setlist ook enkele covers kent, zoals met Firestarter het eerbetoon aan The Prodigy -dat prima in de set past met al al de pyro op het podium-, een deel van Blitzkrieg Bop (Ramones) en Still Dr Dre van… juist ja. Leuk, maar ook zonde als er uit zoveel moois uit je eigen discografie te kiezen is. Met Between Angels And Insects en natuurlijk Infest komt een leuke set aan zijn eind. Tijdens de laatstgenoemde doet Jason Butler van Fever 333 nog een duit in het zakje (laat ik me vertellen door fotograaf Niek). Intussen ben ik namelijk zelf verplaatst richting de daarnaastgelegen tent.

Hatebreed

De laatste keer Hatebreed op Jera On Air 2019 was voor mij van korte duur. De band ragde in automatische piloot zijn clichématige set af en dat was behoorlijk teleurstellend. Omdat ik vergevingsgezind ben (val ik in herhaling?) doen we het nog een keer over, en tjemig, wat ben ik blij dat ik in de Vulture (op één na grootste tent) sta. De enige keer dat ik Hatebreed, in alle keren dat ik ze live zag, zó tekeer zag gaan, moet in 2004 geweest zijn, in Amsterdam. De mannen spelen lang niet zo strak zoals normaliter het geval is en dat komt omdat er slechts één missie voor ogen is: alle energie als een citroen uit de mensen persen die nog overeind staan. Tijd voor gelul tussendoor is er nauwelijks en de stevig bebaarde Jamey Jasta staat met een grote glimlach op zijn smoel als hij even ademruimte heeft om zich achter de beukende gitaarplukkers te verschuilen voor een slok drinken. En werkelijk ieder nummer wordt in een versnelling hoger gespeeld. De nadruk ligt op het oude materiaal van Perseverance, Under The Knife (Smash Your Enemies en Under The Knife), maar vooral dat van het beste metalcore-album aller tijden: Satisfaction Is The Death Of Desire. Hatebreed rijgt in rotvaart de ene aan de andere klassieker en van dat geweldige album passeren Last Breath, Driven By Suffering, Empty Promises, Betrayed By Life, Before Dishonor en het mokerharde Burn The Lies. Het lijkt verdomme wel een grindcoreshow. Met de energie die opgewekt wordt heeft de organisatie van Jera On Air vermoedelijk de dag erna alles draaiende kunnen houden. Wat een toetje van deze mooie dag. Metalcore zoals het hoort: als een stomp in je maag, vuist op je neus en een schop tussen de noten. Deze gaan we terugvinden in mijn top drie van beste optredens 2023.