Headlines

Met Ashes Coalesce is Convocation toe aan zijn tweede album. Hierop brengt de band vier nummers lang funeral doom death van de meest confronterende soort. En als ik zeg lang, dan is dat precies wat ik bedoel. De instrumentale afsluiter Portal Closed duurt namelijk al meer dan acht minuten en dat is nog veruit de kortste track. Het maakt dat het in een erg fraaie hoes gestoken Ashes Coalesce kan afklokken op maar liefst 45 minuten.Lees verder ›

Wat brengt de volle maan? Een nieuwe plaat van alleskunner Mad-Moonshine Mattis aka Pyromaniac aka Fullmåne. Deze punk-geïnspireerde black metal komt onder de vorm van een wel erg korte nieuwe schijf met als titel Lurking in The Dark. Niet dat de bovenvermelde heer al veel releases op zijn conto heeft. Enkel Pyroman, een demo uit 2018 en een korte EP, Haunting The Basement, staan op deze korte lijst. Ook deze release komt uit in eigen beheer en dat is misschien de reden waarom deze pas maanden na de releasedatum in de reviewlijst verschenen is.Lees verder ›

In Tenebriz, dat is de heer Vladimir Prokofiev, die in zijn eentje een volledig spectrum aan extreme metalen combineert. Hij doet dat al sinds 2005 en sindsdien kwam hij over de brug met een karrenvracht aan releases. Dit album is zijn meest recente werk: Bitter Wine of Summer. Het vorige album, Winged, dateert al van twee jaar geleden. Vladimir Prokofiev is eigenlijk geen compleet onbekende, want hij maakte namelijk het artwork voor bands als het Belgische A Thousand Sufferings en het Oostenrijkse Golden Dawn.Lees verder ›

Album nummer elf voor Centinex, de band rond Demonical-bassist Martin Schulman. Centinex lag er tussen 2006 en 2014 uit, maar sindsdien is het weer volop actief in het maken van Zweedse death metal. Dit is het derde album na de terugkeer in 2016, wederom met allemaal nieuwe leden - behalve dan Martin Schulman, Mr Centinex. In het verleden was het altijd afwachten wat de nieuwe Centinex-plaat zou geven, ofwel was het vette pioniers death metal, ofwel werd er geflirt met death/thrash, ofwel deed men het eens op melodieuze wijze (hier en daar zelfs met keys). Tegenwoordig weten we dat Centinex enkel en alleen botte Zweedse oldschool death metal brengt. Doomsday Rituals was een prima album (2016), Redeeming Filth (2014) een stuk minder.Lees verder ›

Chiptune metal? Goed, laten we het zo noemen. Ik zag het staan in de beschrijving om duidelijk te maken aan onwetende onverlaten hoe Master Boot Record klinkt. Als je dat tegen nu nog niet weet dan heb je echt niet goed opgelet. Ik bedoel... kuch en kuchkuch. 2020 wordt het derde jaar op rij waarin Master Boot Record in mijn jaarlijst te vinden zal zijn. Met twee albums zelf. VirtuaVerse.OST is het tweede album, dat via Blood Music wordt uitgebracht. Blood Music, niet toevallig waar Perturbator en Gost voet aan de grond kregen. Na Metal Blade krijgt Master Bood Record opnieuw de steun van een grote.Lees verder ›

Koekoek, hier is weer een piratenmetalband. Rumahoy komt uit het Verenigd Koninkrijk en levert een dosis folk metal af die ergens tussen Alestorm en Dropkick Murphys in hangt. Time II: Party is de naam van het album, dus het doel van deze uitgave is gelijk helder. Het is een kwestie van inhaken en alcohol drinken. Eigenlijk wil je Alestorm niet noemen in een review over een rip-off van de band, maar je ontkomt er niet aan.Lees verder ›

Vraagje van Heer Marchosias van Cirith Gorgor: of wij een review willen maken van zijn andere band, The Spirit Cabinet (waarin de Heer overigens schuilgaat achter de naam Erich Vilsmeier). Welja, als een prominent lid van één van de betere zwartgeblakerde metalbands op deze verdomde aardkloot een dergelijk verzoek doet, denk je niet na.Lees verder ›

Ja, ook ik heb een geschiedenis met Ensiferum. Ten tijde van het uitkomen van de derde Children of Bodom, kwam er uit Finland iets aanvliegen wat zowaar nog interessanter klonk op dat moment. Het debuutalbum van Ensiferum, toen nog met genie Jari Mäenpää (Wintersun) als frontman, was de perfecte blend van opgewekte viking epiek, power metal, zwierige black/death-metal elementen en de allerbeste Finse melodieën, aangevuld met übercatchy teksten. Dat album is nog steeds een van mijn dertig favoriete metalalbums (en ik heb er een pak meer dan drieduizend fysiek en een veelvoud daarvan digitaal). Ook Iron is een must have, nog steeds met Jari in de line-up. Daarna was het allemaal niet meer zo... intens en krachtig, helaas. Beetje hoempa hier, beetje zangerig daar, weg alles wat riekt naar black of death, nog wat heavy metal erbij... het leek wel voor de Duitse markt bedoeld zo ondertussen. Tot aan From Afar was het nog haalbaar, vanaf Unsung Heroes hoefde het niet meer voor mij. Voor mij is het dus acht jaar geleden dat ik Ensiferum echt een kans gegeven heb, collega Remco nam over.Lees verder ›

Hij is van 2019 en komt uit Portugal, lekker belangrijk. Komt wel bij dat het een fysiek exemplaar was - eerder uitzondering dan regel tegenwoordig - en het zielig zou zijn om hem te laten liggen. Blood Gospel of Satanic Inquisition van Kommando Baphomet.  Kommando Baphomet is een duo, dat black en death metal vermengt, voor de eerste keer. Ze zijn niet bekend noch onbekend van bij andere bands, het is met andere woorden een doodgewoon debuutalbum van debuterende muzikanten. Eerder uitzondering dan regel tegenwoordig. Godz ov War Productions uit Polen brengt deze plaat uit, alwaar voornamelijk Poolse bands verschijnen. Nu dus niet.Lees verder ›

Na een eerdere split (Pakt), met Whoredom Rife, brengt Taake nu alweer nieuw materiaal uit, ditmaal met de landgenoten van Deathcult. Een grote verzameling nieuw werk is het echter niet geworden. Beide bands laten je elk een nieuw nummer en een cover horen. Dit soort releases zijn natuurlijk altijd maar kleine pleisters tegen het bloeden en ik stel me altijd de vraag waarin de meerwaarde ligt. Nu, niet zeiken, eerst luisteren natuurlijk.Lees verder ›

U hoeft alleen verder te lezen wanneer u zin heeft in een portie balloze deathcore. The Alpha Structure uit de Verenigde Staten levert met dit debuut namelijk een vrij saai plaatje af.Lees verder ›

Overdaad schaadt. Die twee woorden volstaan om de derde ep van Protosequence samen te vatten. Met het risico om zelf tegen die volkswijsheid te zondigen, moeten we misschien toch maar een botte beschrijving geven waarom A Blunt Description Of Something Obscene zo obsceen overdadig is.Lees verder ›

Het Zweedse, progressieve Vulkan levert met hun derde album een conceptalbum af in de vorm van Technatura. Zo complex als de muziek is, zo complex is ook de beschrijving van het concept wat bij het album wordt gegeven. Muziek om steeds nieuwe dingen in te ontdekken en langzaam bij weg bij te dromen.Lees verder ›

Thrash metal gerijpt op zwartmetalen vaten. Dat is wat het Oostenrijkse Irdorath ons vol overgave serveert. De vier heren vieren dit jaar hun vijftiende verjaardag en dat doen ze met hun sterkste album tot nog toe. Van de originele line-up is enkel zanger Markus over en dat vind ik dan meestal jammer. Maar voor Irdorath maak ik graag een uitzondering, want het is duidelijk dat deze zwarte thrashers met elke release een stukje beter worden. Vooral op voorganger Denial of Creation (2017) begon de maturatie van deze band stilaan vorm te krijgen. Meer transparante songstructuren, meer afwisseling in gitaarhantering, ritme en tempo, meer afwisseling in vocalen ook. Op de albums daarvoor was de agressie vrij onafgebroken en dat werd na een tijdje best wel vermoeiend. Het Irdorath van het vorige én het huidige album heeft echter een fijne drive, is niet meer zo vermoeiend in zijn kwaadheid én schrijft krachtige, pakkende riffs.Lees verder ›