Een maand lang mochten de lezers van Zware Metalen wikken en wegen over welke albums – uitgekomen in de afgelopen twintig jaar – de beste zijn. Er wordt altijd enthousiast gerageerd op de ZM Jaarlijst en dus konden we enkele honderden inzendingen verwachten. Omdat er simpelweg teveel keuze was, had Zware Metalen een voorzetje gedaan door de top tien van elke editie van de ZM Jaarlijst verkiesbaar te stellen. Voor de jaartallen 2000 tot en met 2003 nomineerde de redactie tien albums. Toch bleek dankzij het lange tijdsbestek het stemmen zo makkelijk nog niet. Hoe weeg je de bijdrage van System Of A Down in 2001 af tegen het norm overschrijdende Deafheaven uit 2013 en de recente waanzin van Misþyrming uit 2019? Met keuze uit tweehonderd platen – ieder sterk uit elkaar liggend – is het natuurlijk nog maar de vraag of er een duidelijke ranglijst uit zou komen, maar dankzij het enthousiaste stemmen is dat zeker gelukt. Aan de top was er vanaf het begin in ieder geval weinig spanning, want dat The Satanist van Behemoth zou winnen, zal voor niemand een verrassing zijn.
Ook al waren er maar liefst zeven albums van Behemoth verkiesbaar, de lezers van Zware Metalen convergeerden haast unaniem op het magnum opus van de band. The Satanist is het slotstuk van een muzikaal avontuur dat bandleider Nergal aan het begin van de eeuw inzette en waarbij Behemoth zich ontwikkelde van het zoveelste blackmetalbandje geschoeid op Scandinavische leest tot een opvallende blackened deathmetalband. Wat tijdens die ontwikkeling van Behemoth is gebleven, is de enorme afkeer van Nergal voor de katholieke kerk. Toen hij in de zomer van 2010 werd getroffen door een zeldzame vorm van leukemie, ging in katholiek Polen de vlag uit: hun aartsvijand werd eindelijk gestraft door God. Maar Nergal overleefde mede dankzij een beenmergtransplantatie en zette zijn woede over de blijdschap van anderen over zijn ziekte om in een furieus klinkende plaat zonder dat de band zich verliest in snelheid. Het maakt The Satanist tot een album dat zowel extreem als toegankelijk klinkt, dreigend maar ook kalm, en boeiend van de eerste tot de laatste seconde. Het is extreme metal in een toegankelijke vorm waar een grote doelgroep mee uit de voeten kan. Het deed Behemoth definitief de underground ontstijgen en zalen als Patronaat in te ruilen voor Ziggo Dome.
Maar het gaat natuurlijk niet alleen om de winnaar. De ZM Millenniumlijst is een overzicht, een tijdmachine, een viering van de ontwikkeling van het door ons allen geliefde muziekgenre. We zien bands voorbij komen waar we al decennia van hebben mogen genieten: Opeth, Tool, Amorphis, Paradise Lost en Dimmu Borgir ontbreken niet. Ook treffen we bands aan die in de afgelopen twintig jaar razend populair geworden zijn, zoals Gojira, Ghost en Mastodon. Met Amenra in de top tien en twee delen van de De Doden Hebben Het Goed-trilogie van Wiegedood in de top vijftig is de huidige scene van België goed vertegenwoordigd, terwijl uiteraard Within Temptation en verrassenderwijs Dool de Nederlandse honneurs waarnemen. Daarnaast zijn er in de onderstaande rangschikking een hoop interessante nuances te ontdekken. Hoe kan het bijvoorbeeld dat Enslaved maar één keer in de top vijftig staat, terwijl het vijf keer in de hogere regionen van de ZM Jaarlijst stond? De rest van de speurtocht laten we aan jullie over. Zwier onze afspeellijst met nummers van alle verkiesbare platen aan en duik in ons rijke archief van albumrecensies. Genieten maar!
1. Behemoth – The Satanist (2014)
“Onder leiding van Nergal heeft de band over de jaren een karakteristieke sound weten te ontwikkelen welke ieder album werd ontwikkeld en tegelijkertijd altijd onmiskenbaar hun eigen geluid bleef. Ook op deze plaat blijft dit het geval. Het is vanaf de eerste noot duidelijk dat je hier met Behemoth te maken hebt: de intensiteit van de drums, de gelaagde vocalen, de tremolo’s en de blastbeats, allemaal samengevoegd in een maalstroom van satanistische zwartgalligheid. Toch is het onmogelijk dit een kopie te noemen van eerder werk. Vooral de koperblazers die her en der op het album hun intrede doen geven een nieuwe dimensie aan een bewezen formule, zonder dat het als een “gimmick” voelt. Bovendien is er een positieve ontwikkeling op het gebied van productie die niet ongenoemd mag blijven. Ten opzichte van de laatste paar platen klinkt het album namelijk natuurlijker en minder steriel. Vanzelfsprekend is er nog steeds gretig gebruik gemaakt van alle technische hulpmiddelen die onze moderne tijd te bieden heeft om de muziek zo krachtig mogelijk je huiskamer in te laten knallen, maar er is soms iets van de dynamiek intact gebleven en dat is al heel wat tegenwoordig. Ook de lezer die niet elke nacht onder een Nergal-dekbedovertrek doorbrengt is het aan zichzelf verschuldigd om dit album een kans te geven. Al was het alleen al zodat je één van de grootste releases van het jaar niet hebt gemist.”
2. Amon Amarth – Twilight Of The Thunder God (2008)
“Amon Amarth is al een tijdje doorgebroken, maar klimmen steeds verder omhoog op de bill met albums als deze. Tegenwind komt er zeker van, dat is niet meer dan normaal. Het is waar dat wanneer je één nummer hebt gehoord van Amon Amarth, je ze allemaal hebt gehoord. Ze worden door sommigen niet voor niets de Motörhead der vikingbands genoemd. En toch is dit een verrassend album geworden. Melodie en epiek geven Twilight of the Thunder God zoals eerder vermeld een eigen gezicht en een eigen plaats in de historie van de band. Persoonlijk mis ik de scherpe kantjes en impulsieve donderslagen een beetje, maar de Twilight-zone waar Amon Amarth nu in zit kan ik makkelijk doorstaan. Een iets minder gespierd, maar nog steeds sterk en stevig album van een zeer degelijke bende Noormannen.”
3. Opeth – Blackwater Park (2001)
“Als de ritmesectie Lopez/Mendez goed op elkaar is ingespeeld, levert Opeth zijn geweldige epos Blackwater Park af. Hoogstaande progressive metal die bijna niet te evenaren is. Misschien wel het beste werk dat Opeth ooit heeft afgeleverd.”
4. Rammstein – Mutter (2001)
“Een perfect huwelijk tussen een orkest, een Duitse donderstem en zeskoppige band. Een album waarin alles in symbiose is. Deutsche Gründlichkeit? Jawohl!“
5. Tool – Lateralus (2001)
“Een geheime tracklisting gebaseerd op de reeks van Fibonacci, lettergrepen die deze trend netjes volgen en bijna meer maatwisselingen dan er seconden zijn. Lateralus geeft bij elke luisterbeurt iets meer van zijn geheimen prijs en doet dat in 2020 nog steeds. Tool legde hiermee de lat zo hoog dat ie er nog steeds moederziel alleen ligt. Die scream op The Grudge alleen al…”
6. Gojira – From Mars To Sirius (2005)
“Het derde studioalbum van Gojira en opnieuw een album dat de verwachtingen doet overstijgen. De groei lijkt geen grenzen te kennen bij de heren en dat toont zich in de composities. Intense metal dat als een stoomwals door je woonkamer raast, maar dat dan wel swingend doet. Het feit dat het album ruim 66 minuten duurt, neem je dan ook gauw voor lief en ben je allang vergeten als het album voorbij is en zich voor een tweede keer afspeelt. Of een derde keer… of een vierde keer… you get the point.”
7. System Of A Down – Toxicity (2001)
“In een tijd toen pogoën nog hip was en de herten nog konden dansen, bezoedelt System Of A Down menig tienergeest met Toxicity. De plaat die de band op de kaart zet door zijn politieke boodschap, overdadige absurditeit, Armeense invloed en tot op vandaag onnavolgbare riffs torent boven contemporainen uit en brengt een nodige verfrissing in het genre. Zware muziek, zware thematiek, maar met een knipoog en een lach.”
8. Iron Maiden – Brave New World (2000)
“Bruce Dickinson terug? Adrian Smith terug? Iron Maiden-fans worden op hun wenken bediend met Brave New World. Met dit hoogtepunt in de discografie brengt Iron Maiden zijn beste album in jaren uit. Het markeert de wedergeboorte van de Londenaren. Up the irons!”
9. Gojira – L’Enfant Sauvage (2012)
“Al gauw bestempeld als het beste werk van deze Fransmannen (samen met From Mars to Sirius). En terecht! Het is een zeer diverse plaat dat de groove op de juiste momenten plaatst en er dan vervolgens even lekker op los beukt. Voorheen hadden de mannen nog weleens een handje om redelijk complexe materie te schrijven en dat lijkt een stapje teruggeschroefd op deze plaat. Daarmee is het ook voor de niet-getrainde oren goed te behappen.”
10. Amenra – Mass VI (2017)
“Moest het zijn dat Mass VI echt het einde wordt voor Amenra (maar ongetwijfeld niet voor haar kerk), is het zonder enige twijfel een hoogtepunt in de indrukwekkende carrière van de band. Het album is divers, intens en betoverend. Zonder te verzaken aan de essentie van de band lijkt Amenra zichzelf nog maar eens te hebben heruitgevonden. Zonder meer een indrukwekkende prestatie.”
11. Ghost – Meliora (2015)
“Ghost maakt met Meloria alle hoop en verwachtingen waar. Het is razendknap om als relatief jonge band niet toe te geven aan snelheid (van begin tot eind klopt dit album, er staan geen vullers op), thematiek (de duivelsverering blijft geloofwaardig en wordt nergens potsierlijk) of muzikale koers (door de zaken weer steviger aan te pakken en niet af te drijven richting pop) en met het oog van de wereld op je gericht doodleuk met een nieuwe topplaat te komen. Dit smaakt alleen maar naar meer, meer, meer!”
12. Amorphis – Queen Of Time (2018)
“Naarmate het album vordert, wordt steeds meer duidelijk dat de band veel moeite heeft gedaan om het Amorphis-geluid van een nieuwe dimensie te voorzien. Het zorgt ervoor dat de band, ondanks de uit duizenden herkenbare sound, fris als nooit tevoren klinkt en Episch met een hoofdletter.”
13. Gojira – Magma (2016)
“Al bij al is Magma vooral een wisselvallig album geworden. Gojira toont met veel trots wat de band zo goed maakt, maar verzandt bij momenten in een moeras van leuke ideetjes, nummers die onafgewerkt zijn en met een te grote nadruk op de tekstuele boodschap ten koste van de muziek. Deze schijf bevat enkele absolute toppers en muzikale hoogstandjes, maar lijdt tegelijkertijd aan voorspelbaarheid en ogenschijnlijk onafgewerkte ideeën. Gojira beheerst het genre dat ze zelf ontwikkelde uiteraard tot in de perfectie, helaas betekent dat niet dat dit album een succes over de hele lijn is geworden. Na vier jaar waren de verwachtingen hoger gespannen en blijf ik met een ondefinieerbaar gemis dat, toegegeven, bij elke luisterbeurt een beetje wegebt. Een groeiplaat dan maar?”
14. Mgła – Exercises In Futility (2015)
“Het allesverwoestende Poolse duo van Mgła komt opnieuw met een interessant concept: het album Exercises In Futility. Het album dat eigenlijk uit één lang nummer bestaat, maar dan verdeeld in meerdere hoofdstukken. Duisternis, grimmigheid, melancholie en bruut zijn kenmerkende woorden voor deze release en hoewel het net niet helemaal tipt bij het uitstekende album uit 2012, is ook dit album weer de moeite waard. Luistertip: Exercise In Futility V. Want tja, die dubbele ride hits zijn toch wel erg sexy.”
15. Paradise Lost – The Plague Within (2015)
“Fok it, uw favoriete recensent gooit gewoon de knuppel in het hoenderhok: The Plague Within is de beste Paradise Lost-plaat ooit. Deels omdat het gewoon beter klinkt dan die legendarische albums uit 1990, 1991 en 1992 maar ook omdat het kwalitatief gewoon beter is. De heren zijn de 40 inmiddels gepasseerd maar zijn met hun band gewoon aan hun tweede jeugd begonnen. Dit smaakt absoluut naar meer!”
16. Megadeth – Dystopia (2016)
“We mogen Megadeth dus weer een thrashband gaan noemen, wie had dat gedacht? En niet alleen een thrashband, het is gewoon een moderne en degelijke thrashband met uitstraling en karakter. Leve de akelige actualiteit, zou ik zo zeggen, want Megadeth heeft het nodig.”
17. Carcass – Surgical Steel (2013)
“Mijn nummer 1 van 2013 is bekend. Zelden geef ik een plaat meer dan 85 punten, maar met deze nieuwe Carcass geef ik een cijfer dat ik op Zware Metalen nog nooit aan een plaat heb gegeven. Het is slechts om aan te geven wat voor indruk deze grondleggers van meerdere subgenres ook nu weer achterlaten, en misschien ook wel wat voor absurde cijfers er vandaag de dag aan middelmatige meuk wordt gegeven. Dit even terzijde. Carcass is terug, klinkt frisser, energieker en dynamischer dan ooit. Een mix van de laatste drie platen. Kan het nog beter?”
18. Opeth – Ghost Reveries (2005)
“Ik denk niet dat Opeth ooit zal gaan vallen voor de commercie van Roadrunner en daarom is dit label voor Opeth een goede zet. Opeth zal meer gaan verdienen, want dat mag als je iets zo goed doet als band, en meer kunnen investeren in de prodcutie van de volgende plaat, maar ze zullen altijd de muziek blijven maken die ze nu maken (althans… dat hoop ik!) Opeth wordt bekender dan ooit, groter dan ooit en beter dan ooit! Met Ghost Reveries zet de band een dijk van een plaat neer en zal menigeen deze schijf na het dreigende The Grand Conjuration en de schitterende melancholieke afsluiter Isolation Years duizenden malen op repeat zetten. Fantastisch, magistraal, geweldig, overweldigend, overdonderend, kraakhelder en mooi is deze plaat. Alsof er engeltjes in je oor piesen!”
19. Mastodon – Leviathan (2004)
“Voor de fans van het vorige werk zou vooral de zang misschien een struikelblok kunnen zijn, maar ik kan je verzekeren dat wanneer je hier doorheen hebt geprikt, je niks anders kan dan vaststellen dat dit de beste Mastodon-plaat tot nu toe is. Deze band is al behoorlijk groot, maar zal door dit Leviathan nog veel groter worden. Ik hoop dat we over een paar jaar niet naar Ahoy of zo hoeven om ze live te zien, want live is deze band meer dan de moeite waard. Want zoals de naam van hun website al suggereert: Mastodon Rocks!”
20. Machine Head – The Blackening (2007)
“Reign in Blood zal voor mij altijd de ultieme plaat van Slayer voor mij zijn, The Number of the Beast zal voor eeuwig mijn all time favoriete Iron Maiden-plaat zijn en Burn My Eyes zal Machine Head naar mijn mening nooit weer overtreffen, maar eerlijk is eerlijk: men komt verdomd dicht in de buurt met The Blackening.”
21. Primordial – To The Nameless Dead (2007)
“Ik kan er lang of kort over lullen, maar met To the Nameless Dead heeft de band zich wederom overtroffen. Wat mij betreft is er aan de hooggespannen verwachtingen voldaan en is de lat alleen maar hoger gelegd voor een volgende release. Voor fans van ouder werk van Primordial is dit verplichte kost. Ook nieuwkomers raad ik aan om onder de steen vandaan te komen en de plaat aan een luisterbeurt te geven. Primordial flikt ‘t hem weer.”
22. Ghost – Infestissumam (2013)
“Gelukkig is ook de metal nog terug te vinden in Per Aspera Ad Inferi of Depth Of Satan’s Eyes dat mij qua titel haast aandoet als liefdesliedje. En zo blijf je eigenlijk vreemde vergelijkingen trekken tijdens beluistering van dit album. Waar de voorganger dan misschien qua verrassing groter was, is hier het hele concept beter uitgewerkt en beter uitgedacht waarmee de discussie kan beginnen of dit album het debuut overtreft en of er dit jaar nog een plaat wordt uitgebracht met slechter artwork.”
23. Dimmu Borgir – Puritanical Euphoric Misanthropia (2001)
“Iconisch werkstuk. Zowel borsten, de intro, de zang van ICS Vortex, de composities en klassieke elementen, de herkenbare keys als de meezinger Puritania. Qua new school Dimmu Borgir de allerbeste. Zelfs met de extreem strak getrokken klinische productie.“
24. Satyricon – Now, Diabolical (2006)
“Bij iedere luisterbeurt die ik de plaat geef vind ik hem steeds beter vinden. De muziek valt een beetje te omschrijven als een uitgeklede versie van hun vorige album Volcano, afgewerkt met een heel klein vleugje Darkthrone-invloeden. Hoewel ik hier wel de naam Volcano laat vallen kan ik niet zeggen dat Now, Diabolical in het verlengde hiervan ligt. Wel is het weer een echte Satyricon-plaat: de cd staat echt als een huis. Ieder nummer past erg goed bij het geheel en geen enkel nummer is veel beter of pakkender dan de ander.”
25. Volbeat – Rock The Rebel/Metal The Devil (2007)
“Mettalic Rock & Roll, with a touch of Country, Johny Cash and Elvis, maar ook metal that even your mom would like. Zelf voeg ik daar nog een beetje punk en oude hard rock aan toe als invloed en dan is het plaatje wel compleet. Swingend en stampend, dreunend en riffend wordt deze cd vol gespeeld. Bijna adembenemend bij tijd en wijle.”
26. Judas Priest – Firepower (2018)
“Hoe verhoudt Firepower zich nou ten opzichte van ander werk van Judas Priest? Het is geen British Steel of Painkiller, dat moge duidelijk zijn. Er staan echter best wat songs op dit album die de tand des tijd zullen doorstaan zoals nummers als Living After Midnight, Hell Bent For Leather of Delivering The Goods hebben gedaan. Voor Priest-begrippen schaal ik dit album in de subtop, iets wat vele bands qua niveau nooit zullen halen.”
27. Tool – 10,000 Days (2006)
“Hoewel meer uitgesponnen dan voorganger Lateralus, is 10,000 Days niet minder aangrijpend. De dubbele titeltrack grijpt je nog steeds bikkelhard bij je nekvel en The Pot en Jambi zijn doorspekt met smerige riffs. 10,000 Days is als een tijger die op de loer ligt: geduldig, maar doelgericht en wanneer het toeslaat moordend efficiënt. Wisten wij veel dat de echte geduldoefening nu pas ging beginnen.”
28. Tool – Fear Inoculum (2019)
“Nu we de plaat dan eindelijk kunnen beluisteren, wordt duidelijk dat de band die dertien jaar niet heeft gebruikt om zichzelf opnieuw uit te vinden maar eerder om het zelf gecreëerde muzikale universum verder uit te diepen. In de basis blijft Tool namelijk vrij dicht bij het op Lateralus uitgekristalliseerde geluid. De verdieping is (naast uitgebreidere percussie) vooral gevonden in emotie, sferen en een warmer geluid. Waar ikzelf de vrees had dat de plaat na jaren sleutelen bedacht zou klinken, blijkt het tegendeel het geval. Natuurlijk zit het allemaal ijzersterk in elkaar en zit overal een gedachte achter, maar dat is niet het eerste wat zich aan de luisteraar opdringt. Het is vooral het in de muziek neergelegde gevoel dat zich laat horen. Intelligentie en gevoel, maar ook techniek en melodie komen hier perfect samen in een meeslepend werkstuk van een band die onverminderd actueel en urgent klinkt.”
29. Wiegedood – De Doden Hebben Het Goed II (2017)
“Wiegedood klinkt opvallend herkenbaar, maar wordt nergens voorspelbaar of afgezaagd. Het is zeldzaam, maar op De doden hebben het goed II word je getrakteerd op klassieke black metal, die er toch in slaagt om origineel en verfrissend te klinken. Het is allemaal iets minder verrassend en extreem dan op het vorige album, maar deze plaat is een must voor wie op zoek is naar klassieke recepten, uitgevoerd door een nieuwe generatie toptalent.”
30. Dimmu Borgir – Death Cult Armageddon (2003)
“Met de toevoeging van het Praags Philharmonisch Orkest klinkt Dimmu Borgir symfonischer dan ooit. Het luidt een definitieve koerswijziging in naar een toegankelijker geluid. Dat ook dit lekker kan klinken wordt bewezen in het absolute hoogtepunt Progenies of the Great Apocalypse.”
31. Mastodon – Crack The Skye (2009)
“Er zijn teveel invloeden om op te noemen. Crack the Skye is een album waarin je elke keer iets nieuws hoort: nieuwe invloeden, nieuwe verhalen, een nieuwe Mastodon. Brann Dailor: “I feel like we’re a new band – like we cracked some wall. It’s a really good place to be”.”
32. Behemoth – I Loved You At Your Darkest (2018)
“Behemoth heeft een extreme metalplaat gemaakt die tegelijkertijd toegankelijk klinkt. The Satanist wordt niet overtroffen, maar dat kon ook eigenlijk niet. En dat hoeft ook niet. Het siert de Polen dat ze ook niet hebben geprobeerd een The Satanist II te maken, maar verder zijn gaan kijken. Hun geluid zijn gaan uitbouwen naar een gedurfde combinatie tussen extreme metal en toegankelijke bijna bluesy rock. Dat is best even wennen, al komen de blastbeatsliefhebbers ook met I Loved You At Your Darkest voldoende aan hun trekken. Er is hoorbaar nagedacht over de elfde plaat en de band is er een nieuw pad voor ingeslagen zonder heel ver af te dwalen van de hoofdweg. Ja, dat is even wennen maar het lijkt te werken.”
33. Opeth – Deliverance (2002)
“Mijn algemene indruk van deze CD is dat hij beter is dan de vorige, veel beter zelfs. De melodieën zijn nog sterker en het contrast hard/akoestisch komt nog beter tot zijn recht op deze plaat, en de riffs zijn nog waanzinniger, iets waarvan ik bij de vorige albums al versteld stond. De algemene sfeer is trouwens erg duister en deprimerend. Weemoed en kippevel wisselen elkaar af op dit album. Ook tekstueel is deze CD een hoogvlieger, Akerfeldt heeft zichzelf andermaal overtroffen, deze keer met de hulp van Porcupine Tree frontman Steven Wilson, die volgens mij ook gedeeltelijk verantwoordelijk is voor het experimentele karakter van Deliverance. Eventuele vergelijkingen met andere bands zouden uiteraard maar een vage leidraad zijn, Opeth blijft een band met een uniek geluid.”
34. Deftones – White Pony (2000)
“Een buitenbeentje in een roerig nu-metal tijdperk. Deftones voer twintig jaar geleden al zijn eigen koers en bracht daarmee een tijdloze klassieker voort. White Pony zou als nieuwe release in 2020 nog altijd hoge ogen gooien. Ter ere van die status en twintigjarige leeftijd, krijgt de plaat nog dit jaar een welverdiende heruitgave, in galop vergezeld door remix variant Black Stallion.”
35. Sleep – Dopesmoker (2003)
“Naar verluidt (maar de herinneringen zijn natuurlijk een beetje vaag) investeerden Matt Pike, Al Cisneros en Chris Hakius een slordige $75,000 in versterkers en wiet, voordat er ook maar een noot van hun odyssee door het ‘riff-filled land’ op band stond. Toen de opname, één lang nummer van dik 60 minuten, af was, wilde de platenmaatschappij het aanvankelijk niet uitbrengen. Bijna was de beste stonerplaat aller tijden blijven steken in een waas van drugs en mismanagement. (Nadat Sleep uit elkaar was verscheen het meesterwerk alsnog, eerst als ‘Jerusalem’ en later in verschillende mixen als ‘Dopesmoker’).”
36. Immortal – Sons Of Northern Darkness (2002)
“Dit album blijkt een grote controversie op te wekken. Door velen gezien als ‘het meesterwerk’ van Immortal, door anderen bekritiseerd dat het te opgepoetst is voor een second wave blackmetalband. Hoe het ook zij, de productie is subliem op deze plaat en er zijn talloze memorabele momenten terug te vinden. Luistertip: Tyrants, In My Kingdom Cold. “
37. Nightwish – Century Child (2002)
“Gedaan met de sublieme opera power metal na Wishmaster, welkom musical metal. Een overgangsplaat die de Nightwish fans zal onderscheiden van de liefhebbers van power metal met een schitterende klassiek geschoolde frontvrouw. De sneeuwbal uitvoering van deze CD blijft wel behoorlijk subliem.”
38. Exodus – Tempo Of The Damned (2004)
“De muziek op deze cd voldoet geheel aan de verwachtingen die War is my Sheppard opwekte. Lekkere thrash nummers met een mooie balans tussen snelle, agressieve riffs (bijvoorbeeld in Scar Spangled Banner, Impaler en Tempo Of The Damned) en wat rustigere, lekker in het gehoor liggende stukken (Blacklist, Culling The Herd en het groovy Throwing Down). Dit alles met de karakteristieke stem van Steve Souza en de verplichte gitaarsolo’s. Tempo Of The Damned is verplichte aanschaf voor elke thrashliefhebber!”
39. Within Temptation – Mother Earth (2000)
“Een volslagen onverwachte homerun, mede mogelijk gemaakt door The Box en TMF, die het nummer Ice Queen oppikten. Mother Earth staat na twintig jaar nog als een huis en bevat nog de navelstreng naar de gothic/doom metal van het debuut Enter.”
40. Slayer – God Hates Us All (2001)
“Ze menen niet wat ze schreeuwen, maar het klinkt wel uiterst goed. Slayer met een klein nu-metal laagje, maar in mijn ogen de meest agressieve en venijnige van al hun platen. Een payback, in meerdere opzichten. Inclusief het legendarische ‘I hate everyone equally’.“
41. Cradle Of Filth – Midian (2000)
“Helaas moet ik concluderen dat Midian het wat mij betreft qua niveau niet haalt bij het niveau van Dusk And Her Embrace en Cruelty And The Beast, maar het blijft een must voor iedere echte blackmetalfan. Dus zodra hij uitgekomen is meteen naar de dichtstbijzijnde cd-boer. (En dat moet lukken met de commerciele ondersteuning van Cradle Of Filth tegenwoordig; er stond potverdorie zelfs een recensie van Midian in de Veronica gids.)”
42. Slayer – Christ Illusion (2006)
“Een niet nader te noemen Zware Metalen-collega betitelde Christ Illusion als een herhalinsoefening. Iets waar ik het eigenlijk best mee eens ben. Maar is dat niet wat we allemaal willen? We willen helemaal geen experimentele platen meer van dit viertal. Slayer moet gewoon rossen en beuken. En daar zijn ze met Christ Illusion uitermate goed in geslaagd. Bekijk het maar zo; Reign in Blood was de Ferrari van Slayer, God Hates Us All de Skoda, maar met Christ Illusion profileren ze zichzelf gelukkig weer als een degelijke, maar luxe uitgevoerde sportwagen, slechts enkele klasses lager dan de Ferrari.”
43. Deafheaven – Sunbather (2013)
“Sunbather zal ongetwijfeld tongen losmaken in de black metal-wereld, althans onder de puristen. Tot waar reikt de term black metal? Is de muziek van Deafheaven nog rechtstreeks onder die noemer te plaatsen? Of is er teveel shoegaze en post-black metal aanwezig om dit nog tot het zwarte genre te rekenen? Want naast de krijsende vocalen, tremolo gespeelde gitaarfurie en razende drums zijn de tracks op Sunbather ook overgoten met een dikke vette laag atmosfeer en post-rock. Mocht de knalroze cover je al misleid hebben, de muziek is alles behalve een roze wolk. Black metal of niet, uiteindelijk gaat het erom of de plaat de moeite waard is. In het geval van deze tweede langspeler van de band is dat een feit.”
44. Dool – Here Now, There Then (2017)
“Dat het debuut van Dool, genaamd Here Now, There Then, uitgebracht wordt door het Duitse Prophecy Productions, geldt voor mij bij voorbaat al als een zo goed als zekere garantie voor kwaliteit. En die kwaliteit waarborgen, dat doet Dool fenomenaal. Vanaf de opening van Vantablack creëert Dool een uiterst grimmige sfeer, waarbij de inkomende zang deze track vormt tot een geweldig theater van duisternis. Een briljant debuut, waarin Dool een afwisselend meesterwerk heeft gemaakt van een duister theater vol oprechte emoties.”
45. My Dying Bride – Feel The Misery (2015)
“My Dying Bride het voor elkaar gekregen om een algehele droefenis en duisternis over deze plaat te leggen en wel op zo’n manier dat menig kwade blackmetalband hier nog een puntje aan kan zuigen. De dertiende vrucht is daarom werkelijk van een ongekend hoge kwaliteit. Een paar weken nadat mede-droeftoeters Paradise Lost met een ijzersterke plaat kwamen, gaat My Dying Bride hier onvoorstelbaar genoeg gewoon nog overheen.”
46. Slipknot – Iowa (2001)
“Na het grote succes van het debuutalbum komt Slipknot met het zwaarder klinkende Iowa en laat zien dat het geen eendagsvlieg is. Het album voldoet aan de torenhoge verwachtingen en is een van de hoogtepunten uit de duistere nu-metal periode die aan het begin van het millennium over het metallandschap trekt. Slipknot laat zijn kwaliteiten optimaal horen en daarmee ook waarom het niet vreemd is waarom de band vandaag de dag nog als een van de weinige nu-metal bands relevant is.“
47. Type O Negative – Life Is Killing Me (2003)
“Het is een titel die blijft hangen, en zo ook wat er op het schijfje zelf staat: ruim 74 minuten vers voer van Type O Negative’s eigenwijze kenmerkende sound, zware gothic rock met een randje punk. Wat meteen opvalt aan dit album is dat het agressiever is, en meer uit Peter Steele’s duistere ziel lijkt te komen dan z’n drie voorgangers. Het rockt er een stuk op los met onder andere I Don’t Wanna Be Me, een nummer dat eens het in je hoofd zit er voorlopig wel blijft hangen, en Angry Inch. In andere nummers komt dan weer Type O Negative naar voren zoals we ze kennen als vanouds: theatrale depressie (Anesthesia bijvoorbeeld) met een vette sarcastische knipoog. De band had het blijkbaar even lastig ten tijde van het ontoegankelijke World Coming Down, maar het staat er weer, daarvan is Life Is Killing Me het onweerlegbare bewijs!”
48. Testament – The Formation Of Damnation (2008)
“The Formation of Damnation behoort zonder twijfel tot de betere thrashplaten van de laatste jaren. De muziek is uitermate energiek, de productie is moddervet en de soli van teruggekeerde (bijna) verloren zoon Alex Skolnick zijn om de vingers bij af te likken. In vergelijking met de vorige langspeler, The Gathering, is deze cd bovendien een stuk melodieuzer uitgevallen (iets wat de oudere fans ongetwijfeld zullen kunnen waarderen).
Chuck zingt ook gewoon net wat leuker dan op The Gathering, vind ik zelf.”
49. Enslaved – Axioma Ethica Odini (2010)
“Niet gedwarsboomd door zelfmoorden, moorden, gevangenisstraffen en andere capriolen, is Enslaved een van de weinige Noorse blackmetalbands die sinds het begin van de jaren ’90 ononderbroken plaatjes is blijven maken. De op viking-leest geschoeide black metal van de heren heeft in al die jaren wel de nodige metamorfoses ondergaan. De meest opvallende moet zo ongeveer rond de release van Mardraum zijn geweest. Op hun zesde album doken plots zowel snoeiharde death metal- als progressieve invloeden uit de jaren ’70 op. Een stunt die ze op de platen daarna verder uitwerkten om zodoende een geheel unieke plaats binnen het genre aan te nemen. Axioma Ethica Odini is net als zijn voorgangers een groeiplaat geworden. Hoe meer je ernaar luistert hoe beter je hem gaat vinden. Een deugdelijke plaat met weinig waagstukken, iets te behoudsgezind naar mijn smaak, maar qua kwaliteit als vanouds.”
50. Wiegedood – De Doden Hebben Het Goed III (2018)
“De heren van het Belgische Wiegedood hebben het tempo van albums uitbrengen er goed in zitten. Met dit derde deel is de trilogie voltooid, waarbij dit thema (het verlies van een goede vriend) afgerond is. Wiegedood weet hier een mix te vinden tussen de vorige twee albums, niet alleen volgens de eigen intentie, maar ook zeker in mijn ervaring.”
Klik hier voor de nummers 51 tot en met 200 van de ZM Millenniumlijst!